Imma (36) kreeg borstkanker toen ze nog borstvoeding gaf

Imma was 32 jaar en bouwde de borstvoeding voor haar oudste zoontje af, toen ze een harde plek in haar borst voelde. “Ik vertrouwde het niet en ging naar de huisarts. Ook zij maakte zich zorgen en er werd zo snel mogelijk een echo gemaakt. Toen ik hoorde dat het inderdaad borstkanker was, raakte ik erg overstuur”, vertelt Imma. “Ons zoontje was nog maar acht maanden oud. Toen ik moeder werd, voelde ik dat het leven niet meer om mij draaide. Ik wilde er voor hem zijn en hem zien opgroeien. Allerlei angsten kwamen naar boven.”

Chemo is troep, maar ik ontving het toch met open armen

De dagen waarin Imma nog niet wist of de borstkanker uitgezaaid was, vond ze erg spannend. “Ik kan bijna niet uitleggen hoe dat was. Het idee dat het misschien niet behandelbaar is, is heel eng. Toen we hoorden dat het niet uitgezaaid was, trokken we de champagne open. Ik dacht: Hier zetten we onze schouders onder en we gaan het gewoon doen. Het maakt niet uit wat er moet gebeuren. Zo beleefde ik het ook. Ik voelde me in de periode van behandelingen heel krachtig en vastberaden. Net een leeuw. Tegelijkertijd was het heftig. Chemo is troep en ik wil niets in m’n lijf dat er niet hoort. Maar ik wist dat het nodig was en zag het als een soort leger dat me kwam versterken. Ik was er niet blij mee, maar ontving het toch met open armen.”

Restwaarde

“De bestralingen vond ik het eenzaamst. Ze tatoeëerden puntjes op m’n lichaam, zodat ze het bestralingsapparaat goed in konden stellen. Vervolgens lag ik daar alleen in een kille ruimte met een heel groot apparaat. Als een soort hompje vlees dat door een apparaat wordt bekeken en behandeld. De verpleegkundigen zaten drie loden deuren verder. Toen voelde ik me heel erg alleen”, blikt Imma terug. “Ik had veel lieve mensen om me heen die me super veel liefde gaven. Maar uiteindelijk was het mijn lijf en moest ik er doorheen. Dat voelde ik op sommige momenten heel sterk. Schrijfster Griet Op de Beeck noemde dat ooit ‘restwaarde’. Je hebt altijd een soort restwaarde waar andere mensen geen vat op hebben en niets van begrijpen. Iedereen heeft zo’n stukje dat helemaal losstaat van anderen en dat stukje was in de periode waarin ik behandeld werd voor borstkanker heel groot.” 

Opzuigen

Ondanks de behandelingen, voelde Imma zich best goed. “Ik was veel op pad met m’n zoontje en dat hield me bezig. Zo’n kleintje vraagt van alles van je. Dat was voor mij positief”, vertelt ze. “Ik genoot er erg van om zoveel tijd met hem door te brengen. Het maakte mij bewust van hoe kostbaar de tijd is als kinderen klein zijn. Ik werk nu drie dagen. Als ik dat acht jaar geleden van mezelf gehoord had, zou ik heel hard hebben gelachen. Ik was van plan om nooit minder dan vier dagen te werken. Maar totdat onze jongste naar school gaat, wil ik alles opzuigen. Het voelt weleens als een offer, want ik wil ook graag leuke dingen doen qua werk. Het is niet altijd leuk om naar balans te zoeken, maar ik doe het heel bewust.”

Mijn man en ik droomden beiden over een meisje dat Lot heette

Imma heeft het over haar jongste, want een jaar geleden kreeg ze een dochtertje. Heel bijzonder na alle behandelingen tegen borstkanker. “Toen ik ziek was, gebeurden er best veel onverklaarbare dingen. Zo droomde ik over een meisje dat Lot heette en mijn man droomde in die week ook over een meisje dat Lot heette! Dat gaf mij altijd het vertrouwen dat we er doorheen zouden komen en dat er nog een meisje zou komen dat Lot heette. Het is heel bijzonder dat ze inderdaad uiteindelijk gekomen is”, zegt ze. “Ik leerde in die periode veel over vertrouwen en overgave. Je hebt niet alles in de hand. Het is de kunst om je daaraan over te geven.”

Schrikken

Ondanks haar optimisme, waren er soms ook donkere periodes toen Imma borstkanker had. “Ik schreef heel veel. Dat hielp me enorm om zicht te krijgen op wat ik allemaal voelde en om daar eerlijk over te zijn. Zulke dingen deel je niet meteen met iemand die op de koffie komt. Aan papier kon ik alles toevertrouwen, want ik hoefde niet bang te zijn dat het papier ervan zou schrikken. Mijn man las wat ik schreef. We praatten er dan niet per se over, maar hij zocht vaak een muzieknummer erbij. Ik merkte dan dat hij me echt begreep. Zo ontstond er correspondentie tussen ons”, legt ze uit. “Ook hield ik een blog bij op internet. Ik wilde graag dat mensen om me heen wisten hoe het echt met me ging, maar had geen energie om het steeds te vertellen. Ze waardeerden dit erg. Zij worstelden soms bijvoorbeeld over waar ze goed aan deden in het contact met mij. Daar schreef ik dan over.”

Boek Kairos

Toen Imma iemand ontmoette met hele andere uitdagingen dan borstkanker en haar vertelde over hoe ze alles opschreef, was die persoon meteen enthousiast. “’Dat zou voor mij ook werken!’, was haar reactie. Zo kwam ik op het idee om iets te maken voor mensen die door een moeilijke periode gaan”, vertelt Imma. “Samen met ontwerper Susanne Keilhack maakte ik het boek Kairos. Het is een soort liefdevolle gesprekspartner op papier. Op de linkerpagina’s staan 143 vragen die je kunt beantwoorden en op de rechterpagina’s kun je je eigen dagboek bijhouden. Moeilijke of verdrietige situaties hebben vaak te maken met iets wat je verloren bent. Dat is rouw. Een rouwproces kent een aantal fasen. De vragen in Kairos sluiten hierbij aan, zoals: Wat is belangrijk voor je? Huil je weleens? Bij wie voel je je veilig? Kairos is ingedeeld in 73 weken. Bewust koos ik geen jaar, maar een onlogisch aantal. Mensen denken vaak dat het na een jaar klaar is, maar dat is niet zo.”

Soms is het gewoon even rot

Ondanks dat de borstkanker nu weg is, schrijft Imma zelf ook in Kairos. “Het nodigt uit om bij jezelf te rade te gaan hoe je je voelt. Je krijgt zo vaak tips uit je omgeving over wat je kunt doen om je beter te voelen, maar soms valt er niets aan te doen en is het gewoon even rot”, zegt ze. “Ik merk dat de mensen die Kairos gebruiken zich omringd en geliefd voelen. Het verdriet krijgt een plekje in hun hart. Het zou goed zijn als we vaker durven accepteren dat het soms niet goed gaat en dat het ok is. Als ik aan die beweging bij mag dragen, ben ik heel gelukkig.”

Lees ook: Annemarie Rietkerk kreeg borstkanker: ‘Ik wentel mijn zorgen af op Hem’

Kairos is te koop via: www.kairosdagboek.nl
Foto: Lotte Manou van Wely