Janet ten Brinke over ‘Hoe gaat dat bij jullie thuis?’

“Wij vinden het als gezin mooi om te inspireren en om een deel van ons leven te laten zien, met name hoe je leeft als christen. En om te laten zien wat Jezus voor jou betekent. Onze naam was bekend bij een televisieproducent van de EO, omdat onze oudste zoon heeft meegedaan met The Voice Kids. Zodoende zijn wij gevraagd mee te doen met ‘Hoe gaat dat bij jullie thuis?’.”

Het is belangrijk het echte plaatje te laten zien

“Het is een hele stap om je gezin op televisie te laten zien. Ik heb ook zeker getwijfeld om mee te doen. Iedereen ziet de binnenkant van je huishouden en kan zien dat je kinderen soms niet luisteren of ruziemaken. Wij als ouders denken in de opvoeding soms ook: hoe gaan we dit aanpakken? Ik aarzelde of ik dat wilde laten zien. Anderzijds vind ik het heel belangrijk, juist als moeder van een groot gezin, dat je ook deze kant laat zien, zonder het perfecte plaatje van Instagram en Facebook.”

Onvoorwaardelijke ouderschapsmethode

Janets man, Jurrien, is aangewezen om in ‘Hoe gaat dat bij jullie thuis?’ bij het andere gezin een kijkje te nemen. “Het was van tevoren best spannend voor Jurrien, omdat hij niet wist waar hij terecht zou komen,” vertelt Janet. “We wisten niet of het een gezin zou zijn met één ouder, gescheiden ouders, twee vrouwen of twee mannen. Het had allemaal gekund!”

Jurrien kijkt een dag mee bij Karin en Hylke Pander, ouders van drie kinderen. Zij hanteren de opvoedmethode ‘onvoorwaardelijk ouderschap’. Janet: “Zij voeden op vanuit wat het kind aangeeft en de emoties die hij of zij laat zien. Van daaruit kijken ze wat past. Ik bewonder het dat Karin heel bewust en inhoudelijk bezig is met de opvoeding. Ze doet het met volle overtuiging en veel liefde.”

Wat bij de een werkt, werkt bij de ander voor geen meter

“Voor mij was de onvoorwaardelijke ouderschapsmethode helemaal nieuw. Er werd aan ons gevraagd: ‘Volgens welke stijl voeden jullie op?’ We keken ze aan met grote ogen. Welke stijl? Daar hadden wij nog nooit op zo’n manier over nagedacht. Wij doen het meer op gevoel en gewoon zoals wie wij zijn. Het verschilt van de stijl van Karin. We hebben meer een opvoedstijl waarin de ouders de baas zijn en bepalen wat en hoe we het gaan doen. Wat ik ook goed merk nu we zes kinderen hebben, is dat de opvoeding per kind verschilt. Wat bij de een werkt, werkt bij de ander voor geen meter.”

Structuur en gezag

In huize Ten Brinke hangt in de keuken een groot bord met taken die de kinderen elke dag moeten uitvoeren. “We hebben veel structuur en regels. Dat moet denk ik ook wel met een groot gezin. Ook voeden we op met humor en tegelijkertijd met ruimte om te kunnen bewegen tussen de regels door. Dat staat eigenlijk een beetje tegenover elkaar: we kunnen heel streng zijn, tot hier en niet verder, maar soms laten we de teugels vieren of handelen we iets af met humor, passend bij de situatie.”

Ik wil dat mijn kinderen met respect omgaan met mensen boven hen

“In de opvoeding vind ik gezag het belangrijkste. Ik wil dat mijn kinderen met respect omgaan met mensen boven hen. Of dat nou de meester, de buurman of wij als ouders zijn. Ik zie dat gezag in deze tijd vaak met voeten getreden wordt. Docenten worden in de klas uitgelachen of thuis gaat het lastig, doordat kinderen steeds meer de baas worden. Het is belangrijk dat ze leren dat er iemand is die meer weet en bepaalt wat en hoe iets gebeurt. Daarmee zeg ik absoluut niet dat het bij ons altijd foutloos gaat.”

Geloof in opvoeding

Ook het geloof speelt een grote rol in het leven van familie Ten Brinke. In de aflevering is een fragment te zien waarin het gezin na het avondeten samen bidt en zingt. “Het geloof is in alles verweven bij ons. Zeker als het gaat om met respect en eerbied naar je ouders kijken. We hebben ook een stel pubers: je mag eigenwijs zijn en het ergens niet mee eens zijn. Dat is allemaal oké, want je bent een puber en je brein is in ontwikkeling. Maar we voeden op vanuit het principe: eer je ouders.”

“Ook bidden we voor elkaar wanneer er problemen zijn of spannende dingen aankomen. Onze kinderen, van de jongste tot de oudste, vragen soms of wij voor ze willen bidden: ‘Mama, wilt u voor mij bidden? Ik heb zo’n oorpijn.’ We vragen de kinderen ook om voor elkaar te bidden, bijvoorbeeld wanneer iemand een spreekbeurt heeft of iets anders spannends. Dat willen ze dan zelf ook en dat gebeurt gewoon.”

Janet vindt het ook belangrijk om gezellige momenten in te plannen waarbij het hele gezin samen is. “Wij hebben strakke momenten waarop we zeggen: geen mobieltjes en apparaten. De maaltijdmomenten zijn voor ons bijvoorbeeld echt heilig, maar ook ons koffiemoment op de zaterdagochtend en de uitgebreide borrel op vrijdagmiddag. We maken het met elkaar heel gezellig, waardoor de kinderen er ook willen zijn.”

Opvoeden is keihard werken

“Als je het programma ziet, denk je misschien: wat heerlijk, dat wil ik ook! Maar het is ook echt keihard werken. Je hoofd is nooit klaar, je gezin is nooit klaar. Als het ene kind zich goed voelt, is er wel iets aan de hand met een ander kind. Ik heb soms ook mijn kwetsbare momenten dat ik het even niet meer weet en huilend aan de telefoon zit met een vriendin, bijvoorbeeld doordat mijn kind bepaald gedrag vertoont waar ik van baal of me voor schaam.

Ik voel me heel verantwoordelijk voor het gedrag van mijn kinderen. Ik ben ook een perfectionist, dus ik wil het beter dan het beste doen. Soms vraag ik me af: wat is er niet goed gegaan? Waarom lukt het niet? Dat is het ongrijpbare in de opvoeding. Je doet je stinkende best en probeert aan alle kanten alles dicht te smeren, maar een kind is ook gewoon impulsief en doet dingen op zijn eigen manier.”