Janine vindt pleegzorg soms zwaar: ‘Stoppen is geen optie’

Janine en Arie leiden met hun gezin een prettig leven, maar een gevoel dat er iets mist, bekruipt Janine. “Het moment dat je overal leed en verdriet ziet en je hebt zelf een heel comfortabel leven. Ik vond dat niet kloppen”, vertelt Janine bevlogen. “Ik was op zoek naar iets dat mijn leven vervulling kon geven, we hadden nog ruimte in ons huis en in ons hart en pleegzorg leek daarom een mooie stap.”

Na een verkenningstraject volgde inschrijving, een cursus en diverse gesprekken met het Leger des Heils. Ook het telefoontje waar zij met spanning naar uitkeken, liet niet lang op zich wachten: Een meisje van vijf maanden werd in het gezin geplaatst. Het kamertje was klaar, het bedje gespreid. “Je denkt op dat moment dat je weet waar je aan begint, maar in werkelijkheid is dat anders.” De kleine Jill was vanaf het begin een pittig kind, beschrijft Janine.

Duivels dilemma

Jill verbleef direct na haar geboorte al op meerdere plekken, waardoor ze zich niet heeft kunnen hechten aan een ouder. Haar hechtingsproblemen leidden vaak tot explosief gedrag. “Als baby wendde ze haar hoofdje van ons af en toen ze ouder was, werd ze om alles boos en kwaad. Haar emotieregulatie was nog onvoldoende ontwikkeld. Als klein meisje - als ze met een blokje speelde en het ging niet goed - dan klapte ze achterover of rende heel hard tegen een deur aan. Je zag het vechten en vluchten, wat een kind met een trauma doet.”

Ondanks de sterke motivatie viel het het gezin soms loodzwaar. “Je bent altijd bezig met de kindjes. Zij moet zich aan mij hechten, maar dat kan alleen maar als ik me ook aan haar hecht.” Een ‘innerlijke strijd’, beschrijft Janine: “Je moet alles geven, maar wel met het idee dat ze ook op een dag misschien weer weg moeten. Dat vind ik heel moeilijk.” Jill vraagt veel aandacht van Janine. “Ik ben de hele dag bezig met haar voorbereiden op de volgende situatie, om de volgende uitbarsting te voorkomen.”

Dat dat soms ten koste gaat van de oudere kinderen, vindt Janine zwaar. “Dat voelt soms heel pijnlijk en heel naar, omdat je ook weet dat je hen er mee belast. Maar de kindjes die bij ons zijn hebben best wel heel veel aandacht nodig, waardoor er soms minder tijd overblijft voor de grote kinderen.” Janine wordt gelukkig gesteund door haar kinderen, onderschrijft haar zoon Lukas. “Mijn zusjes horen bij het gezin, je maakt geen onderscheid tussen eigen broers en zussen of pleegkinderen; ik heb gewoon drie zusjes en een broer.”

De buitenwereld heeft geen idee wat zich bij ons afspeelt

Inmiddels is de kleine Jill een blije peuter en is duidelijk geworden dat ze in de toekomst een vast onderdeel blijft van het gezin. Janine heeft net een intensief traumatraject afgerond met haar, waaruit bleek hoeveel er te verwerken was. “Ze speelde nooit, daar had ze geen rust voor. Haar lichaam stond altijd aan.” Na maanden intensieve therapie is het resultaat merkbaar. “Ze wilde ineens overal aan ruiken. Alsof ze nu ruimte in haar hoofd heeft en die zintuigen eerder geblokkeerd waren. Gisteren gingen we samen worteltjes uit de tuin halen; dat ruikt vies, zei ze. Heel bijzonder om te zien.”

Stoppen met pleegzorg is geen optie

Naast Jill is er sinds kort een crisisbaby bij het gezin geplaatst. Janine vindt het soms lastig dat mensen denken dat ze dit er ‘even’ bij doen. “Als we met zijn allen op verjaardag zijn, dan zeggen ze: ‘oh leuk dat loopt allemaal lekker mee in je gezin.’ De buitenwereld heeft geen idee wat zich bij ons afspeelt.” De misvattingen over pleegouder zijn, zorgen ervoor dat zij zich soms eenzaam voelt. “Mensen zien niet dat we echt alleen voor het gezin leven. Er is geen pauze, deze kinderen kun je niet zomaar uitbesteden aan een oppas.

Als wij geen pleegkinderen hadden was ons leven denk ik compleet anders: veel relaxter”, droomt Janine hardop. “Maar of me dat echt gelukkig had gemaakt, dat betwijfel ik. Oppervlakkig lijkt dat een heel gelukkig leven, maar in wezen maakt mij dat niet gelukkig.” Ondanks die vervulling slaat na gebroken nachten soms nog de twijfel toe, bekent Janine. “Dan denk je: ik trek dit niet meer. Maar als je bij zinnen bent dan denk je: we gaan helemaal niet stoppen, want dan beschadig je een kindje nog veel meer.”

Stoppen met pleegzorg is voor Arie en Janine dus geen optie. “Het leven is soms ook gewoon moeilijk en dat is niet erg. Andere momenten gaat het weer veel makkelijker en daar moet je dan maar heel veel energie uit halen”, besluit ze moedig.

Janine was met haar gezin te zien in het tv-programma Soep, Sores en Soelaas. Bekijk hieronder het fragment. Vanaf minuut 14:48 komt het verhaal van Janine aan bod.

Lees ook: Suzan woont in Oeganda en heeft 16 (pleeg)kinderen