Janneke (34) start een gezinshuis voor kwetsbare moeders

Niemand kijkt raar op als Janneke en haar man Jaap kiezen voor pleegzorg. Ook niet als ze hun plannen voor een gezinshuis presenteren. Zorgen zit bij Janneke in het bloed. “Mijn vader werkte in de verslavingszorg, jeugdzorg en gehandicaptenzorg en mijn moeder was verloskundige. Als kind ging ik soms mee naar controles en zelfs bevallingen. Dan zat ik beneden te spelen, terwijl mijn moeder boven een vrouw hielp haar weeën op te vangen. Mijn eerste spreekbeurt ging over bevallen en daarbij ging ik de details niet uit de weg. Mijn juf moest wel even knipperen met haar ogen.”

Slecht in zwanger zijn

Via een omweg komt Janneke in de jeugdgezondheidszorg terecht, waar ze jarenlang ervaring opdoet met de zorg voor kinderen en hun ouders. Samen met Jaap, “de allerleukste man van de wereld”, krijgt Janneke zelf twee kinderen: Anne-Roos en Thijmen. Maar dat gebeurt niet zonder slag of stoot. “Ik ben zo slecht in zwanger zijn. Negen maanden lang deed ik niets anders dan spugen. Ik was vaak uitgedroogd en lag een groot deel van de tijd in het ziekenhuis. Ik kon en mocht niet nog een keer zwanger raken. Dus hield ik mezelf voor: twee kinderen is makkelijk, goedkoop, handig, leuk... Maar ik vond het helemaal niet leuk. Het voelde niet compleet.”

‘Dit gezinshuis voelt als een plan van God, maar dat betekent niet automatisch dat alles voorspoedig gaat’

Als Janneke een advertentie van een inloopavond over pleegzorg ziet, is het besluit snel genomen. “We volgden een pleegzorgcursus en onderzochten of het bij ons zou passen. Voor zover mogelijk bereidden we ons voor op de komst van een pleegkindje. Bij pleegzorg weet je dat het tijdelijk kan zijn of op het laatste moment niet door kan gaan. Op de dag dat we een baby met een hartafwijking zouden verwelkomen en we als een gek het babykamertje hadden klaargemaakt, besloot de rechter dat het kind toch naar de moeder ging. Ik vond dat heel lastig, maar moest het loslaten. Dat hoort bij pleegzorg.”

Compleet nieuwe wereld

Inmiddels zorgen Janneke en Jaap voor drie pleegkinderen. “Vanaf dag één gaat het zo goed. Onze kinderen zijn heel beschermend naar de pleegkinderen, alsof het broers en zussen zijn. Ik voel geen verschil met mijn eigen kinderen. We plannen tijd apart met al onze kinderen, om hen de aandacht te kunnen geven die ze verdienen. Kom je met pleegzorg in aanraking, dan gaat er een wereld voor je open. We zien het als een mooie les voor onszelf, onze kinderen en omgeving: dat het echt niet vanzelfsprekend is om in een veilig gezin op te groeien. Zelfs niet in Nederland.”

Een middagje op de bank zitten; dat zit er voor Janneke niet in. “Natuurlijk is het hard werken. Kinderen belanden niet zomaar in de pleegzorg; ze hebben dan al heel veel narigheid meegemaakt en het kost veel tijd en moeite om dat een beetje te repareren. Maar het is vooral ook heel erg genieten. Als ik de vooruitgang bij mijn pleegzoontje zie, denk ik: wat ben jij toch een wondertje. Pleegzorg moet echt bij je passen, anders houd je het niet vol. Voor mij voelt het als een jas die past. Omdat ik heel dankbaar ben met mijn eigen gezin, verwacht ik niks terug van mijn pleegkinderen. Dat is volgens mij een belangrijk uitgangspunt in de pleegzorg. Ik wil uitdelen en weggeven en hoef daar niets voor terug.”

‘Als ik de vooruitgang bij mijn pleegzoontje zie, denk ik: wat ben jij toch een wondertje’

Dromen over een gezinshuis

Toch blijft het bij Janneke en Jaap kriebelen. “Toen we net na ons trouwen een documentaire zagen over een stel dat tienermoeders opving, zeiden we al tegen elkaar: dat gaan wij ook ooit doen. Toen ik in Visie een artikel las over gezinshuis ‘Het Huisgezin’, kwam die droom weer naar boven. We vingen natuurlijk al kinderen op die beschadigd waren, maar wat als we kwetsbare moeders zouden opvangen en begeleiden, om te voorkomen dat kinderen beschadigd worden?”

Inmiddels komt de droom van een eigen gezinshuis steeds dichterbij. Het gezin is net verhuisd naar een nieuwe woning met een grote lap grond eromheen, waar – als de vergunning rond is – het nieuwe gezinshuis ‘Alas’ voor kwetsbare moeders en hun baby’s de grond uit zal rijzen. “Alas is Spaans voor ‘vleugels’. We vangen de moeders en kinderen op, bieden ze rust onder onze vleugels en helpen hen om weer uit te vliegen.” Vol trots laat Janneke de bouwschetsen zien. “Ik kan me soms druk maken over hoeveel geld we nog tekortkomen en hoeveel er nog moet gebeuren, maar we krijgen al zoveel hulp uit ons netwerk. Als iedereen iets kleins doet dat bij hem of haar past, komen we er wel.”

Doorgetrapte deuren

Geestelijk geeft dit avontuur Janneke en Jaap een enorme boost. “Je moet dichtbij God staan om dit te kunnen doen. Natuurlijk hebben we God gevraagd naar Zijn plan. Tegelijkertijd zijn we ook nuchter en zeggen we tegen elkaar: zodra er deuren opengaan, gaan we door. Aan het begin werden de deuren voor ons gevoel doorgetrapt, maar er gaan soms ook deuren dicht. Als het tegenzit, bid ik: ‘We kunnen niet door en we kunnen niet terug, dus Heer, zegt U het maar’. Dit gezinshuis voelt als een opdracht van God, maar dat betekent niet automatisch dat alles voorspoedig gaat. Bij elke grote stap voel ik weerstand. We leren het herkennen en vragen mensen met ons mee te bidden.”

Janneke beseft heel goed dat het starten van een gezinshuis offers vraagt. “Je geeft je hele leven. We zijn altijd aan het werk en hebben geen privacy. Onze pleegkinderen wonen bij ons in huis en de moeders straks op ons terrein, dus de verantwoordelijkheid stopt nooit. Ons huis, ons gezin, ons ‘alles’ stoppen we erin. Toch denk ik alleen maar: kom maar op!”

Lees hier meer over Gezinshuis Alas. Wil jij het nieuwe gezinshuis financieel steunen? Klik dan hier!

BEELD: Maria Anne Fotografie

Lees verder: 7 tips om een mantelzorger in je omgeving te ondersteunen