Je ouders in huis nemen? Petra’s moeder en demente vader wonen in haar achtertuin

“Ik heb een hele beschermde en gezellige jeugd gehad in het dorpje Waddinxveen”, begint Petra. “Mijn vader leerde ons wat trouw zijn is. Hij is altijd een actieve man geweest en werkte veel in zijn groentetuin. Hij was niet altijd emotioneel aanwezig, maar ik ben dankbaar dat hij er altijd voor ons is geweest.” In haar jeugd is Petra’s moeder een baken van wijsheid geweest. “Mijn moeder was mijn alles, mijn kompas. Haar woorden waren wet en als kind heb ik ontzettend veel van haar geleerd.”

Eerste tekenen dementie

“Op de 65e verjaardag van mijn man Hans merkte mijn dochter Petra veranderingen op in zijn gedrag”, vertelt Dit. “Hij begon warrig te praten en gedroeg zich zoals hij eerder nooit deed. Toen Petra haar zorgen deelde met een vriend, besloten ze samen dat er hulp moest worden ingeschakeld. Op dezelfde dag konden we nog terecht in het ziekenhuis voor een scan van zijn hoofd. Daar ontdekten ze een zwarte plek in zijn hoofd, waarvan er werd gedacht dat het een tumor was. Later bleek dit een hersenbloeding te zijn.”

Hij is niet meer die actieve en joviale vader

“Ook na de hersenbloeding was er sprake van geestelijke en lichamelijke aftakeling.” Hans blijkt dementie te hebben – een enorme klap voor Dit en haar gezin. “Eerst konden we niet geloven dat hij dementeerde. Ik vond dit een van de moeilijkste dingen om mee te maken. Ik verheugde me op de pensioenperiode waarin we samen tijd zouden doorbrengen om te genieten van onze kinderen en kleinkinderen.” In plaats daarvan bevonden ze zich in een situatie waarin Hans’ gezondheid langzaam achteruitgaat.

Petra: “In eerste instantie merkten we nog niet zoveel aan hem. Door de dementie werd hij steeds afweziger, meer in zijn eigen wereld – soms zelfs onbereikbaar. Voor ons als kinderen is dat heel moeilijk, maar nog moeilijker is het voor onze moeder. Je kan geen normaal gesprek meer met hem voeren. Hij is niet meer die actieve en joviale vader die ik ken.”

Getekend voor voor- en tegenspoed

Als Hans niet goed meer voor zichzelf kan zorgen, kiest Dit ervoor om de zorg op zich te nemen. “Ik heb getekend voor voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid. Tot een jaar geleden heb ik voor hem gezorgd.” Maar Petra en haar broer en zus zien dat de situatie verslechtert en de zorg te zwaar wordt voor hun moeder. “Er woonden niet veel mensen in haar buurt die haar konden helpen met de mantelzorg voor mijn vader. Toen besefte ik dat wij de mogelijkheid hebben om hen te helpen.”

Een mantelzorgwoning in de tuin

Petra oppert het idee bij haar man Dick om een mantelzorgwoning in de tuin te laten bouwen voor haar ouders. “Het was voor mij een basisvoorwaarde dat mijn man erachter zou staan. Gelukkig was hij direct enthousiast. Mijn ouders hebben altijd voor ons klaargestaan toen wij vier kleine meiden hadden. Nu mijn ouders ouder worden en problemen om de hoek komen, willen we er ook zijn voor hen.”

Ik besef dat dat heel uniek is en niet voor iedereen mogelijk is

Petra en haar man zijn praktisch ingesteld, en zien mogelijkheid om hun drie schuren plat te gooien. “Toen kwam er ruimte vrij en zijn we gaan kijken naar verschillende opties. De keuze viel op een chalet, die staat nu achter ons huis. We hebben allebei een tuin op het zuiden, zo kijken we niet direct bij elkaar naar binnen.” Petra vertelt dat ze heel dankbaar is dat ze dit voor haar ouders kan doen. “Het is dichtbij de winkels en ze hebben een eigen auto. Ik heb het zo comfortabel mogelijk voor mijn moeder kunnen maken. Ik besef dat dat heel uniek is en niet voor iedereen mogelijk is.”

Voor Dit is het in eerste instantie lastig om haar vertrouwde omgeving achter te laten en bij haar dochter in de tuin te wonen. “Ik kende daar weinig mensen en ik vond het lastig om alle herinneringen en spullen achter te laten. Ik heb ook tegen mijn dochter gezegd: weet waar je aan begint. We worden ouder en lopen tegen steeds meer dingen aan waar we hulp bij nodig hebben.”

Het belang van nabijheid

Dit en Hans wonen nu anderhalf jaar bij Petra en Dick in de achtertuin. Petra benadrukt het belang van nabijheid. “Ik ga regelmatig even een kopje koffie of een wijntje drinken bij mijn moeder. Het is zo fijn dat ze nu dichtbij woont. Als er iets is, ben ik er binnen een minuut.” Ook Dit vindt haar nieuwe woonsituatie heel fijn. “Als er wat is, kan ik altijd bij hen terecht en mijn vragen stellen. En ik zie mijn kinderen en kleinkinderen vaker. Af en toe pas ik zelfs op mijn achterkleinkinderen.”

Als er iets is, ben ik er binnen een minuut

Hoewel de woonsituatie en de thuiszorg wat zorgen wegnemen, brengt het emotionele en fysieke uitdagingen met zich mee om voor een demente man te zorgen. Dit: “Het is onwijs fijn om zoveel hulp te hebben, maar het blijft lastig omdat het niet goed gaat met Hans. We krijgen twee keer per dag thuiszorg over de vloer.” Omdat Hans niet meer kan lopen, wordt hij met een tillift van zijn bed naar zijn stoel gebracht. “Gelukkig is hij een hele tevreden man in de omgang, hij vindt alles prima. Dat maakt het werk van de thuiszorg wat makkelijker.”

Steun door het geloof

Petra is dankbaar voor de mogelijkheid om voor haar ouders te zorgen en ervaart hierin extra steun door het geloof. “In de Bijbel vertelt Jezus ons om voor onze naasten te zorgen. Zo simpel is het. Dat ik de mogelijkheid heb om zowel financieel als praktisch mijn ouders te kunnen ondersteunen, zie ik als een zegen.”

Zou jij je ouders in huis nemen? Die vraag stond woensdag 17 mei centraal in Dit is de Kwestie (EO) op NPO 2. Kijk de aflevering hier terug.

Stephanie was jarenlang mantelzorger voor haar moeder met dementie

Lees ook over:

Stephanie was jarenlang mantelzorger voor haar moeder met dementie