Jenetta: ‘Mijn doop voelde als een enorme bevrijding'

“Het begon met mijn broer, die het liedje No Longer Slaves op zijn Facebook tijdlijn deelde. Wauw, wat een nummer. Het lied raakte me zo, dat ik het maar bleef luisteren. Ik kom uit de Gereformeerd Vrijgemaakte Kerk, waar geloven een gewoonte voor mij was. Zo moet het, zo hoort het, ik wist niet beter. Elke zondag ging ik twee keer naar de kerk, het liefst met een rokje aan. Ook voor mijn kinderen had ik nette, zondagse kleren. Ik hield me vast aan de regels van de kerk, want wat zouden andere mensen er anders van zeggen?”

Wat doe ik hier?

“Toen mijn man bij me wegging, had ik vier kinderen en was mijn jongste dochter nog niet eens een half jaar. Het was een heel pittige periode. Met mijn kinderen bleef ik twee keer per zondag naar de kerk gaan. De preken gingen compleet langs me heen; ik snapte vaak niet wat er werd gezegd en ik kon er niks mee. Ondertussen moest ik mijn kinderen stilhouden: ‘Niet doen, houd op, zit recht’. Ineens dacht ik: wat doe ik hier? Na een tijdje durfde ik het aan om op zoek te gaan naar een andere gemeente. Als mijn kinderen het maar naar hun zin zouden hebben, dat vond ik belangrijk. Zij kozen voor de Christelijk Gereformeerde Kerk, omdat daar veel vriendjes zaten.

Toen de kinderen iets groter waren – ondertussen was ik getrouwd met een lieve man – besefte ik dat ik ook hier niet op mijn plek zat. Maar we wilden de gemeente niet zomaar verlaten; we zaten hier nou eenmaal en hadden onze taken. In die tijd werd mijn neefje voorganger van de City Life Church. Ik wilde wel weten wat hij te vertellen had, dus ging ik tussen de kerkdiensten in mijn eigen kerk naar de dienst van de City Life Church. Het paste qua timing net, maar het was best pittig. Er ging een wereld voor me open. Ineens bleef de preek wel bij me hangen en nam ik het mee de week in. Toen mijn man een keer met me mee ging, zijn we nooit meer weggegaan. Dat was nog maar het begin.

‘Ik moest door het water heen, die bevrijding tegemoet’

Tijdens een zomervakantie las ik het boekje Dopen of laten dopen, dat ik van iemand had gekregen. Ik was als kind gedoopt, maar in mijn nieuwe gemeente werden volwassenen gedoopt. In het boekje las ik over Israël, dat na de slavernij door het water heen moest trekken om echte vrijheid te ervaren. Ze hadden altijd als slaaf geleefd en wisten niet beter, maar door de gespleten zee liepen ze zo hun bevrijding tegemoet. Pats! Ineens wist ik het: ik moet me laten dopen. Het was een kantelpunt voor mij. Het lied No Longer Slaves bleef maar galmen in mijn hoofd. Omdat het voor mij zo veel betekende in mijn keuze om me te laten dopen, vertaalde ik het in het Nederlands en liet het lezen aan mijn ouders*.”

Laatste adem

“Mijn moeder vond het geen prettig idee dat ik me wilde laten dopen; ik was als kind toch al gedoopt? Mijn vader, die inmiddels niet goed meer kon praten doordat hij Parkinson had, knikte ja. Hij liet weten dat hij begrip had voor de situatie. Ik gaf hem de tekst van het lied No Longer Slaves, en heeft het altijd bij zich gehouden. Het lag op de stoel naast hem of op het bureau waaraan hij zat.

Ik was samen met mijn moeder bij mijn vader toen hij zijn laatste adem uitblies. De tekst ging met hem mee de kist in. Ik schiet er nog vol van als ik het vertel … Mijn vader was er niet meer bij toen ik me liet dopen, mijn moeder wel. Zij stond er gelukkig inmiddels achter. Mijn doop voelde als een enorme bevrijding. Ik kwam omhoog met mijn twee handen de lucht in. Er viel echt een last van mijn schouders af. Ik voelde me letterlijk lichter. Bevrijd.

'Ik barstte in huilen uit'

Toen ik vorig jaar een gesprek met een vriendin had over het verwerken van dingen uit het verleden, kwam de naam ‘Michelle van Dusseldorp’ voorbij. Toen ik een filmpje van haar zag, sprak het me zo aan. Ik hoorde dat ze in Veenendaal tijdens de EVA-studietweedaagse zou komen spreken en gaf mij samen met mijn vriendinnen op. Een tijdje later kwam er een pakketje thuis, waarin de EVA-agenda bleek te zitten. Ik was er zo blij mee en begon er direct in te schrijven. Toen ik bij de bladzijde kwam waarop de EVA-studietweedaagse stond, zag ik de tekst van het lied No Longer Slaves staan. Ik barstte in huilen uit, zo bijzonder vond ik het. We hebben een heerlijk weekend gehad met elkaar, waarin we ontzettend zijn bemoedigd.”

Toeval bestaat niet

“Dertig jaar geleden vroeg ik al aan een andere christen: Wat heb jij? Ik wil dat ook! Bij de één veranderen dingen plotsklaps, bij de ander duurt het jaren. Het volk Israël moet veertig jaar door de woestijn trekken voordat ze bij hun bestemming kwamen. Het is een proces van volharding, waar je doorheen moet. Inmiddels ben ik 51 en ik leer nog steeds. Ik geloof dat iedereen met vallen en opstaan z’n eigen pad bewandelt. Ik heb vriendinnen in de Vrijgemaakte Kerk die het er ontzettend naar hun zin hebben. We hebben respect voor elkaars weg. 

Mijn geloof is door dit alles heen sowieso verdiept. Vroeger kwamen Gods woorden over me heen, nu komen ze bij me binnen. Mij geloof is gezakt van mijn hoofd naar mijn hart. Ik moest door het water heen, die bevrijding tegemoet. Als ik terugkijk, zie ik dat God me zoveel aanwijzingen heeft gegeven. God geeft zo veel, maar soms hebben we het te druk om echt te kijken. Ik probeer bijzondere dingen in mijn leven niet af te doen als ‘toevallig’. Toeval bestaat niet, daar ben ik inmiddels van overtuigd.”

* Deze vertaling gaf Jenetta aan haar vader:

U omringt me met een lied van bevrijding van mijn vijanden

Tot al mijn angsten zijn verdwenen

Ik ben niet langer een slaaf van angst

Ik ben een kind van God 

Uit de schoot van mijn moeder hebt U mij gekozen

Met liefde is mijn naam genoemd

Ik ben opnieuw geboren in Uw gezin Uw bloed stroomt door mijn aderen

Ik ben niet langer een slaaf van angst

Ik ben een kind van God 

Ik ben omringd door de armen van de Vader

Ik ben omringd door gezangen van bevrijding 

We zijn bevrijd van onze gevangenschap

Wij zijn de zonen en dochters laat ons onze vrijheid zingen 

U splitste de zee dus ik kon er dwars doorheen lopen

Mijn vrees verdronk in volmaakte liefde

U redde mij en ik kon staan ​​en zingen

Ik ben een kind van God ... 

U splitste de zee dus ik kon er dwars doorheen lopen

U verdronk mijn angsten in volmaakte liefde U redde me

Ja, ik ben een kind van God ik ben een kind van God 

Ik ben niet langer een slaaf van angst ik ben een kind van God

Heb jij een bijzonder doop-verhaal te vertellen, over jezelf of de doop van je kindje? Stuur ons gerust een mail via ons contactformulier! Bekijk in dit artikel een aantal opmerkelijke doop-video's.