Joni Eareckson Tada: wie is zij ook alweer?

Want Joni is zelf sinds haar 17e tot haar schouders verlamd. Als jonge, sportieve en levenslustige dame dook ze op een zomerdag in 1967 in ondiep water, brak haar nek en belandde in het ziekenhuis.
Al snel bleek dat ze haar leven lang haar spieren niet meer zou kunnen gebruiken; alles onder haar schouders was gevoelloos en verlamd geraakt. Het revalidatieproces was lang, pijnlijk en moeizaam, zowel fysiek als geestelijk. Maar Joni hervond haar doel in het leven; door te spreken, te schrijven, te schilderen en later door een organisatie op te richten die lichamelijk gehandicapte mensen wereldwijd praktische en geestelijke hulp biedt. 

tekst loopt door onder video

Joni Eareckson op de EO-Jongerendag 1985

Diagnose kanker

Joni is getrouwd met Ken Tada. Op dit moment heeft ze voor de tweede keer de diagnose kanker gekregen; ze is geopereerd en wordt bestraald. Als ze de energie heeft om te spreken en te werken, doet ze dat, maar door de behandeling en pijn gaat dat op dit moment moeizaam. Hoe Joni telkens de motivatie en de kracht vindt om zich op die manier in te zetten, beschrijft ze uitgebreid in haar bijna vijftig boeken en ontelbare spreekbeurten. Om haar te begrijpen, kun je niet om haar geloof heen.

Groei door pijn

Begin dit jaar sprak Joni via video, schor en hoestend door de behandeling tegen kanker, op een congres voor mensen met een chronische ziekte. Daar zei ze: “Misschien zeg je wel: God geeft me te veel te dragen. Mensen zeiden dat vorige week nog tegen mij, toen ze hoorden van mijn strijd tegen kanker: ‘God lijkt je niet te helpen, eerder te straffen.’ Zo’n opmerking zet je aan het denken. Maar er zijn talloze plekken in de Bijbel waar staat: God doet je geen kwaad, Hij doet alleen het goede voor ons. Lees Jeremia 32:41, Psalm 84:11, Jeremia 29:11 – en dat zijn nog maar een paar van de vele teksten. En ja, deze verzen verwarden mij eerst alleen maar. Want chronische pijn, gehandicapt- zijn, kanker en nu opnieuw kanker zijn nou niet echt tekenen dat God het goede met me voorheeft. (...) Maar als je naar de andere kant van de medaille kijkt, dan zijn juist dit kansen om je geloof te verrijken, je loyaliteit aan God te geven. Het is een kans om met ongeschokt vertrouwen uit de vallei van de schaduw van de dood te lopen.”