Lazarus staat op | Raak me niet aan

Raak me niet aan  –  PopUpGedachte dinsdag 14 april 2020

Rikko blijft vanochtend en morgenochtend even liggen, maar nu hoop ik op dit vroege uur iets te vinden in de oude teksten die ik lees. Zoals zo velen voor mij al gevonden hebben en zoals er ook na mij mensen zullen komen die in deze oude boeken inspiratie vinden voor het leven op dat moment. 

Terwijl het nog donker is en de vogels buiten al flink hun best doen, lees ik over een vrouw, die in de donkere ochtend op weg is naar het graf van de dode Jezus van Nazareth. De dode Jezus gaat ze niet aantreffen, die ochtend komt ze erachter dat het graf geopend is. En dan volgen de vreemde gebeurtenissen elkaar op: ze ziet engelen en een man die haar vraagt waarom ze huilt. En dan spreekt die laatste haar naam uit, op een manier die blijkbaar zo vertrouwd is dat het duidelijk is: dit is Jezus. Hoe het kan, begrijpt ze niet, maar dat het hem is, weet ze zeker. 

En dan volgt dat stukje waar ik bleef haken: 

‘Toen sprak Jezus: 'Houd mij niet vast, want Ik ben nog niet opgestegen naar mijn Vader, maar ga naar mijn broeders en zeg hun: Ik stijg op naar mijn Vader en uw Vader, naar mijn God en uw God.'
Maria Magdalena ging aan de leerlingen berichten dat zij de Heer gezien had, en wat Hij haar gezegd had.’

‘Houd mij niet vast’, ‘raak mij niet aan’, staat er in andere vertalingen. In deze tijd van social distancing krijgen die woorden een heel andere lading. De ander niet mogen aanraken is misschien wel het grootste gemis deze dagen. Een single vrouw vertelde mij door de telefoon dat ze al een maand door niemand was aangeraakt en hoe erg ze dat miste. En zelf kon ik vorige week mijn moeder, die een flinke val had gemaakt, niet omhelzen. Ik moest op afstand blijven, want stel je voor… 

De menselijke aanraking is iets bijzonders, ook al is het maar elkaars hand die je pakt. Het geeft een diepere verbinding, even die korte aanraking. Van prematuur geboren baby’s is bekend hoe goed het is om op de blote huid van hun ouders te liggen. Op een wonderlijke manier helpt het in hun ontwikkeling, zelfs bij de aanleg van hersenverbindingen. Het helpt bij de hechting. 

Precies dat laatste was bij Maria blijkbaar niet de bedoeling. Ze had de schrik van haar leven gekregen en wilde maar een ding: vasthouden wat ze eerder was kwijtgeraakt. Maar dat is niet het idee. Jezus laat zich wel zien, maar staat die aanraking niet toe. Hij zet de onthechting in. Het is alsof hij door het afweren meteen duidelijk wil maken: je kunt het ook zonder mij. Je bent er klaar voor, ook al denk je zelf nog van niet. We hebben dezelfde Vader, we hebben dezelfde God, zo blijven we verbonden. Ga maar naar de rest en vertel het ze. 

Het is een vreemde combinatie van verdriet, vreugde, verwarring en ook van teleurstelling. Maar misschien is dat wel in een notendop wat geloven in Jezus van Nazareth is. Weten dat je in je verdriet altijd verrast kunt worden door opstandingvreugde. Maar ook: als je denkt dat je het kunt grijpen, het niet vast kunnen pakken, het niet vast mogen pakken. Daar is het niet geschikt voor, dan zou je Jezus in de weg kunnen staan. 

Je moet het zelf moet doen, op basis van de lessen die Jezus leerde en erover praten met anderen. In de wetenschap dat je verbonden bent met dezelfde Vader. 

Het is inmiddels licht geworden en op twee vechtende eksters in de achtertuin na, zijn de vogels inmiddels nagenoeg stil. Het is tijd om naar de anderen te gaan. Ik wens je vrede en alle goeds! 

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.