Lazarus staat op | Plaats bieden aan God zelf

Plaats bieden aan God zelf – PopUpGedachte dinsdag 25 februari 2020

Ze noemen zo’n kerk wel het huis van God. Toch lijkt hij (of zij of het) er niet te wonen. Het is er zondag vrij levendig maar door de week gebeurt er weinig in zo’n zaal. En als er wat gebeurt, is het vaak omdat het verhuurd is aan derden die er inhoudelijk niet zo heel veel mee te maken hebben. Huis van God? Het is een behoorlijke pretentie. Misschien dat de aardbol deze titel enigszins zou mogen dragen. Als de goddelijkheid werkelijk in Jezus Christus de aarde heeft bewandeld, zou je kunnen zeggen dat dit bijzondere groen-blauwe bolletje in de onmetelijkheid van het heelal zijn thuis is. Waarbij de kosmische aanwezigheid te groot is om bevat te worden door zo’n aardbol.

Waar is de Eeuwige thuis dan? En is dat een relevante vraag? Het is natuurlijk een statement om zo’n grote kerk te hebben. Waar je je als mens wat klein voelt, maar waar de Eeuwige toch zou moeten willen verblijven. Met die bogen en die galm, dat goud en die beelden. Of met 1000 roodpluchen stoelen, een podium en een geluidsinstallatie om u tegen te zeggen. Of juist dat kleine, fijne maar o zo waanzinnig aandacht vormgegeven kapelletje. Allemaal plekken van God toch?

Waar de Eeuwige huist? Dat is wat ik in elk geval verwacht in zo’n kapelletje, wat een menigte in de roodpluchen-stoelen-ruimte zingt: ‘Heer, u bent welkom’ en ‘Welkom in Gods huis’. In de grote kathedraal ruikt het naar God met wierook, kaarsen en de geur van oude stenen. Toch? Daar moet-ie dan toch wel huizen. Daarom dempen we de stem en worden we stil.

Als de leerlingen vandaag vragen zich afvragen wie van hen de belangrijkste leerling is – het is een beetje kinderachtig maar als je lang door het stoffige land loopt met een kleine groep mannen, ga je vanzelf kinderachtige vragen stellen. Zeker als het allemaal wat intens is, de dreiging van politiek en religie je op de hielen zit, en de adrenaline en de verwarring je een emotionele achtbaan bezorgen. In elk geval vragen ze af wat de pikorde is van de groep.

In Lollum stond op het kerkje dat intussen in verval was geraakt: ‘De Heer bemint de poorten Zions boven alle woningen Jakobs.’ Dat klinkt heel onschuldig, maar komt zo weglopen uit een kerkenstrijd. De poorten Zions verwijst naar de eigen kerk en de woningen Jakobs naar de andere kerken in de buurt. En hier staat dat de Eeuwige liever tussen hun bakstenen rondhangt dan die van de andere. Er is niet zo heel veel veranderd in de 2000 jaar tussen het leerlingengesprekje over wie het belangrijkste is en de christenheid die zich in dat voetspoor ontwikkelt.

Wil je weten waar de Eeuwige huist, dan wel thuis is? Vanochtend zegt de rabbi dit:

“Hij nam een kind en zette het in hun midden; Hij omarmde het en sprak tot hen: 'Wie een kind als dit opneemt in mijn Naam, neemt Mij op; en wie Mij opneemt, neemt niet Mij op, maar Hem die Mij gezonden heeft.'

Het maakt niet uit hoe de plek eruitziet, het maakt niet uit of die is ingewijd of niet, het is irrelevant wat er voor vieringen plaatsvinden en wat de geschiedenis is van die plek – de enige vraag is met welke intentie er aan wie onderdak geboden wordt. En als dat maar een kind is (die hadden als ik het goed heb begrepen een heel lage status hadden in vroeger eeuwen, die moesten eerst maar eens iemand worden), als het maar een kind is dat wordt opgenomen vanwege een goddelijke ingeving of met een door Jezus van Nazareth gevoede motivatie – in diens naam – dan wordt die plek daarmee behuizing voor Jezus Christus, en daarmee behuizing voor God zelf.

De Eeuwige laat zich niet vastleggen en opsluiten of zich in een leunstoel in de hoek zetten als een trofee voor mensen die graag vastheid en zekerheid willen. Een plek kan steeds opnieuw verblijfplaats voor de Eeuwige worden, maar die status duurt zo lang als de handeling duurt. Niemand kan er zich op laten voorstaan. Het gaat om weer eens om wat je doet. God een plek bieden in de wereld is een relevante taak. Hij is op zoveel manieren dakloos. En dan ontbreekt me de ruimte omdat ook nog eens toe te passen op het kind in jezelf – die onderdak behoeft, in zijn naam – maar dat komt misschien nog wel een keer.

Voor nu. Een hele goede dinsdag gewenst, meer popupgedachtes te vinden op lazarusstaatop.nl en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.