Lazarus staat op | Als je rust nodig hebt

Als je rust nodig hebt – PopUpGedachte donderdag 10 februari 2022

Rust is een schaars goed in onze samenleving. We hebben meer mogelijkheden om ons leven in te delen, we zijn niet per se afhankelijk van het land, van de seizoenen en hebben wat meer financiële ruimte over het algemeen dan twee generaties voor ons. En toch, het stopt niet, hè? Superhandig zo’n mobiele telefoon, maar de vaste telefoon moest je wel thuislaten – niks aan te doen. Dan was je dus gewoon effe niet bereikbaar, nu kun je waar dan ook ter wereld nog wel even een zoomcall doen of een mailtje beantwoorden. Je kunt niet meer weg – al is het nog zo belangrijk dat je dat doet. Even weg.

In de lezingen deze week heeft Jezus van Nazareth nogal harde dingen gezegd. Hij heeft al het eten rein verklaard en het is nauwelijks te overschatten hoe heftig zo’n inzet is. Zijn leerlingen vergeten het domweg om zich traditioneel de handen te reinigen voor het eten, zoals een goede Jood betaamt. Dat zegt ook wel iets: hoe lang zijn ze onderweg met elkaar, een jaar ofzo? En dan verloederen al de essentiële gebruiken van het volk en de religie. En in plaats van dat Jezus ervan schrikt als hij erop wordt gewezen, haalt hij uit naar de wetgeleerden en verwijt hen hypocrisie. Hij heeft nogal wat bommetjes gedropt en vanochtend staat er dit zinnetje:

“Hij ging weg en vertrok naar de omgeving van Tyrus. Daar nam hij zijn intrek in een huis, en hoewel hij niet wilde dat iemand dat te weten zou komen, lukte het hem niet onopgemerkt te blijven.” Markus 7.

De missie van de man van Nazareth is gefocused op zijn eigen volk, het Joodse volk. Dus als het allemaal wat te veel wordt, dan laat de Messias even de boel de boel en vertrekt naar het buitenland. Hij trekt zich terug uit de werkomgeving. Wij noemen mensen die zich te veel verantwoordelijk voelen weleens gekscherend mensen met een messiascomplex. Het lijkt erop dat deze Messias daar geen last van heeft. Hij trekt zich gewoon terug. Het is even klaar. Een aantal bommetjes op een rij gedropt, nogal wat tegengas gekregen – dan is het niet zaak om het ijzer te smeden als het heet is of het momentum aan te grijpen want je leeft maar één keer. Hij trekt zich terug. Het is even goed zo.

Het lukt niet, dat moet ook gezegd worden. Er komt weer iemand naar hem toe, maar nu van Griekse afkomst, die hem vraagt haar dochter te genezen. Hij weigert, hij komt voor zijn volksgenoten. Nu effe niet. Zij dringt aan, hij gaat erin mee en geneest. Zo wordt al iets duidelijk van de grotere scopus van zijn werk en de grenzeloosheid van zijn missie. Maar vandaag is het genoeg om even te lezen dat Jezus van Nazareth pauze neemt. Hoeveel tijd heeft hij precies. Een jaar of drie? Hij weet heus wel hoe spannend het is, en hoe urgent. En toch is het wel even best.

Ik zou willen dat ik soms iets meer van die rust had. Dat je in staat bent om je terug te trekken uit de discussie, omdat het moment heus niet allesbepalend is. Soms heeft iets tijd nodig of bezinning. Ik probeer te leven met de gedachte dat er niet zoiets bestaat als éénmalige kansen: als het belangrijk is, dan komt het wel terug. Kijk naar de snelheid van dat wat er groeit om ons heen. Elk jaar een lange ondergrondse pauze en dan heel rustig uitbotten en groeien. Dat is eigenlijk een heel gezond tempo. Ook als je net het debat hebt aangezwengeld of nét juist de aandacht hebt. Gewoon even ondergronds.

De coronamaatregelen lijken weer wat te worden opgeheven. Overal maken mensen zich op om de dingen aan te zwengelen die zijn blijven liggen, want daar hebben we zo lang op gewacht. De één ziet ernaar uit, de ander ertegen op – maar één ding is zeker: we hebben allemaal die ondergrondse tijd nodig om te kunnen groeien. Ook al gaat dat niet altijd eenvoudig.

Tot zover vanochtend de overweging van de dag. Een hele goede donderdag gewenst, en vrede vandaag en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.