Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Soms is het boven stil

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Soms is het boven stil – PopUpGedachte donderdag 16 december 2021

‘Boven is het stil, niets te horen. Boven is het stil, de geluiden zijn gestorven’ – de eerste regels van een door merg en been gaand liedje van singer-songwriter Leendert. Bij mijn weten heeft hij de gitaar intussen weer aan de wilgen gehangen, maar het liedje blijft ergens in de ziel haken. De hemel dicht, de aarde hard, de woorden worden wel gezegd, maar komen nergens meer terecht. Alsof er geen God en geen gebod, geen ziel en geen beweging, geen hand of sturing of niets dan ook maar is. De hemel is van koper, schrijft een dichter. En zo kan het precies voelen.

Nee, zegt de gelovige, de hemel is niet van koper, boven is het niet stil – je luistert gewoon niet goed. Je moet beter je best doen, beter bidden, misschien nog een zonde laten vergeven – ergens zit er gewoon een radertje los in je systeem en dat moet je fiksen, dan werkt het wel weer. Wat werkt dan? Ja, God. Alsof het een automaat is, waarbij de goddelijke energiebron altijd wel uit het stopcontact stroomt, maar je ofwel de stekker bent vergeten erin te doen of er ergens op de printplaat een weerstandje vervangen moet worden, omdat die is doorgebrand.

De Eeuwige is echter de Levende, volgens de overlevering – en grilliger of dynamischer of betrokkener dan een eeuwigdurend onpersoonlijk stopcontact waar je slechts in hoeft te pluggen. Soms is de Eeuwige afwezig. Althans in de geschiedenis. Soms is er woede, verdriet, frustratie, hoop. Je zou zeggen dat dit kleinmenselijk gedrag is – maar het zou ook kunnen dat juist die dingen afspiegelingen zijn van de Eeuwige zelf. Als de natuurreligies zeiden dat de weergoden vertoornd zijn of de aarde huilde – waarom zouden die termen niet van toepassing zijn op de Eeuwige die zich – volgens de overleveringen – in Jezus van Nazareth heeft laten kennen. Dit staat er vanochtend in de profeet Jesaja:

“Ik heb je slechts een ogenblik verlaten, maar met open armen zal ik je weer ontvangen.
Ik verborg mijn gezicht voor je in laaiende toorn, één ogenblik lang, maar ik zal me weer over je ontfermen met eeuwigdurende liefde, zegt de Heer, die je vrijkoopt.”

Boven is het stil – dat is geen ongeloof of een foutje in je systeem. Soms is het stil – een verborgen Godheid, laaiend van woede over de shit op de planeet. En een ogenblik kan even duren als tijdsberekening niet per se geldt in de eeuwigheid. De monniken hadden het al over de nacht van de ziel, woestijntijd, leegte. Het is eenzaam soms om ons heen, en dat heeft dan niet eens zoveel te maken met al dan niet mensen om je heen hebben. Het voelt even alsof het allemaal in het luchtledige plaatsvindt en je hapt naar adem, naar zuurstof, naar betekenis.

De belofte is dat het momenten zullen zijn – de momenten dat het boven stil is – momenten die uit te houden zijn. Momenten van inkeer misschien – niet als trucje om de goddelijke energiestroom weer op gang te brengen, maar als reëele vraag aan mezelf. Tegelijk kan de woede van de Eeuwige in de oude teksten soms over maatschappelijk falen gaan, waar ik in mijn eentje echt niet meteen verandering in breng. Of de woede wel begrijp, omdat ik het blatante onrecht ook niet meer verdraag.

Soms is het boven stil. En dat duurt even. Of dat duurt éven, is de belofte.

Tot zover de popupgedachte van vandaag. Een hele goede woensdag gewenst, en ausdauer zoals onze oosterburen zo mooi zeggen, waar dat nodig is – en natuurlijk vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--