Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Het treuren van de Eeuwige

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Het treuren van de Eeuwige 

Je zou denken dat de Eeuwige wel verheven zou zijn boven die emotionele aanvallen die een mens zo gemakkelijk lam kunnen leggen. De woede die opeens kan komen bovendrijven, het verdriet dat maakt dat je snotterend en schokkend nauwelijks controle meer hebt over je lijf en nergens meer toe in staat bent. De angst die je om het hart slaat en alles blokkeert. Als het je overkomt, wil je er meestal zo snel mogelijk uit weg.

We hebben zo graag de controle, al is het maar een beetje. En de passies zitten ons zomaar in de weg. Al kan het met verdriet soms nog zo zijn dat je denkt: eindelijk. Ik weet niet of je dat herkent, maar dat een verlies of een streek van iemand je zo diep heeft geraakt, dat je tranen maar niet willen komen. Dat het als een blok beton op je maag ligt en nergens heen kan. Dat pas de tranen het beton lijken te verzachten tot het week en vloeibaar wordt en met je tranen uit je lichaam spoelt. Dan is verdriet een opluchting. Meestal zijn de emoties ingewikkeld om mee om te gaan, zeker als ze hevig zijn.

Uit de lezing van vandaag blijkt dat de Eeuwige huilt - specifieker: de man van Nazareth, hij die het summum is van het beeld van de Eeuwige volgens de overleveringen van christendom, de rabbi is de Eeuwige zelf die een onontwarbare verbinding aangegaan is met de menselijke natuur, wat dat ook precies moge betekenen. Vandaag ziet hij Jeruzalem liggen vanaf een afstandje en dan staat er dit: 

“In die tijd naderde Jezus Jeruzalem. Hij liet zijn blik over de stad gaan en weende over haar, terwijl Hij zei: 'Mocht ook gij op deze dag inzien wat u tot vrede strekt! Maar nu is dat voor uw ogen verborgen.”

Treurnis, de tranen schieten hem in de ogen, ze lopen over zijn gezicht en door zijn baard. Hij kijkt, huilt, snottert, treurt als een kind. Of als een volwassene eigenlijk die de emoties ruimte geeft. Treurt over een stad die prachtig is, die een eindeloze geschiedenis heeft van het zoeken naar verbinding tussen God en mens, in wie een tempel staat die deze verbinding zo krachtig symboliseert, de stad om wie gevochten is door God en mensen - en voor zijn geestesoog ziet hij de stad al branden. Het zal nog 70 jaar duren, maar het staat te gebeuren. Jeruzalem dat trots is, dat pocht, dat de verbinding met God zoekt, maar elke keer ook zo verblind is. Als elke religieus eigenlijk steeds opnieuw.

Hoe vaak is het voor een ander zo zichtbaar wat vrede zou brengen en lukt het van de binnenkant maar niet om het te zien. Omdat er vastgehouden wordt aan oude denkbeelden, aan oude vijandbeelden, aan identiteit omdat het te onzeker is om die los te laten en te vertrouwen. En de kramp is de ondergang. Loslaten, vertrouwen, geloof - is de toekomst, maar zo moeilijk om te onderscheiden. Conflicten in een relatie ontstaan om een concrete aanleiding, maar of ze leiden tot ellende of niet heeft alles te maken met de hoeveelheid vertrouwen en geloof in elkaar die binnen de relatie aanwezig is. 

Jeruzalem zal vallen. Het grootste symbool van de verbinding tussen de Eeuwige en de mens zal ontheiligd worden. En de man van Nazareth treurt op goddelijke wijze. De Eeuwige is niet verheven boven zijn schepping, hij is niet verheven boven de emoties die ons parten spelen. Hij gaat verbinding aan en hoopt op vertrouwen van mensen die niet krampachtig vasthouden wat ze hebben, maar die vertrouwen en leren inzien wat vrede brengt. Voor hen en de wereld om hen heen. 

Tot zover de popupgedachte van vandaag. Een hele goede donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds. 

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--