Lazarus staat op | Durf te vragen

Durf te vragen – PopUpGedachte 25 januari 2021

Het was een unieke en slimme hashtag een aantal jaar geleden; durf te vragen. Ik weet niet welke slimme ondernemer het had bedacht en hoe hij of zij er garen bij dacht te spinnen, maar het was een kleine hype. En dat is fascinerend natuurlijk, want blijkbaar hadden we dat nodig. Een hashtag om onze vraag te rechtvaardigen.

Het werd gebruikt op Facebook en Twitter en ging dan over iets wat je nodig had voor je bedrijf, iets waar je niet uitkwam in het leven. Durf het gewoon te vragen, want mensen willen graag helpen. En in dat laatste school de kracht van het concept. Het presenteerde een mensvisie, die niet eigen was aan ons menselijk denken. We durven niet zomaar te vragen, want wat wil een ander ervoor terug? Kom ik dan niet zwak over? Waarom zou iemand mij zomaar helpen? De ontwikkelaars van het Durf Te Vragen-concept schreven er een boek over met de ondertitel: De Kracht van Sociale Overwaarde. Ik heb het nog niet gelezen, maar het idee is helder. We hebben allemaal teveel. Te veel kennis, ideeën, netwerk. Meer dan we nodig hebben voor onszelf, dus dat kunnen we met elkaar delen zonder dat het ons schaadt of dat je er iets voor terug hoeft. Het is overwaarde. Als een te grote taart in de koelkast, die je echt niet op krijgt in je eentje en dan ben je blij als iemand een stukje van je neemt bij de koffie. Degene die dan iets ontvangt, bewijst je op een bepaalde manier een dienst, doordat hij of zij bereid is jouw waarde te ontvangen.

Er moest een uitnodiging met hashtag aan te pas komen om ons mensen op het idee te brengen dat je het gewoon kon vragen. Wie het nog steeds niet durfde, kon zich verschuilen achter de hashtag. Zo van: ik durf het eigenlijk niet te vragen, maar met deze hashtag doe ik mee aan een landelijke hype en dan is het weer cool. Of in elk geval oké.

Vanochtend introduceert Jezus van Nazareth in de teksten een dergelijke hashtag en ik merk dat ik er bijzonder weinig gebruik van maak. Dit staat er:

“In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: Vraagt en u zal gegeven worden; zoekt en ge zult vinden; klopt en er zal worden opengedaan. Want al wie vraagt, verkrijgt; wie zoekt, vindt en voor wie klopt, doet men open.”

Het staat er vrij duidelijk. JC volgt het op met: als wij aan elkaar al goede dingen geven, terwijl we elkaar lang niet altijd goed gezind zijn, hoeveel te meer zal de Eeuwige dan ook niet het goede aan ons geven als we erom vragen. Misschien zit de key hier wel in de vraag wat dan ‘het goede’ is. Want hoe weet je dat? En verder twijfel ik ook altijd of ik wel iets werkelijk nodig heb. Of dat er vertrouwen is gevraagd dat ik het zo ook wel red, want die godheid is geen snoepautomaat. Spirituelen zeggen dat bidden niet God verandert, maar jou verandert. Dus het gaat niet om iets krijgen.

Heel eerlijk; ik vind het maar verwarrend. De Eeuwige danken voor de absurde hoeveelheid goedheid die we in ons leven aantreffen, dat snap ik. Smeken om iets van genade en inzicht als het gaat om het doen van het goede, dat volg ik ook nog. Maar vragen om dingen te krijgen? Ik heb een takkehekel aan verlanglijstjes met verjaardagen en Sinterklaas want ik weet nooit wat ik erop moet zetten. Ik bid om gerechtigheid voor mensen die kapotgaan aan het onrecht in de wereld, dat zeker. Inzicht, dat zoek ik ook zo ’s ochtends.

Hier ligt een open uitnodiging, een durf te vragen van JC zelf, omdat er niet alleen bij de medemens, maar ook bij de Eeuwige sprake is van oneindige sociale overwaarde. En voor die vraag is moed nodig, voor de kwetsbare opstelling en de open handen, dat is misschien wel het meest inzichtgevende aspect van de hashtag durf te vragen: het vereist moed. En dat heb je niet altijd. Misschien soms weer eens wat moed verzamelen.

Tot zover vanochtend. Een hele goede donderdag gewenst, morgen weer een nieuwe popupgedachte en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.