Lazarus staat op | Geluk schuilt in een klein tijdsmoment

Het is tijd – PopUpGedachte donderdag 26 augustus 2021

Tijd! Roept de meester terwijl je nog het proefwerk niet af hebt. Tijd! Roept vader als het eten klaar is. Tijd! Roept de stationschef en het is tijd zegt zachtjes de zoon die op reis gaat tegen de moeder die hem nog niet los wil laten.

Dit vroege uur van de dag bepaalt me elke keer weer bij de tijd. Iedereen slaapt nog hier, het is net na zessen. Pas na zevenen ontstaat er leven. En slaap is een fantastische goede tijdsbesteding, maar toch. Door dit uur te nemen om te schrijven en te delen in plaats van te slapen, word ik me bewuster van de tijd die voorschrijdt, die door de vingers glipt ook. Kinderen die opgroeien, de voorbije jaren die niet meer terugkomen, het soms bijna mechanische leven dat ons van het een in het ander doet rollen. En de tijd is onverbiddelijk, hè? Frustrerend genoeg.

Misschien is er wel niets onverbiddelijker dan de voortschrijdende tijd. De klok houdt niet op met tikken, de aarde niet met draaien en het lijf niet met de gang van groei, bloei en langzame aftakeling. Dat laatste klinkt heel erg, maar ik heb de indruk dat de mensen bij wie de ‘aftakekling’ begonnen is heel wat meer wijsheid en inzicht, moed ook, in hun lijf hebben dan degenen in de bloei van hun leven. Puntje voor de aftakelaars, ik ben tenslotte ook al 40.

Tijd en voortgang, ik moet eraan denken als ik vanochtend in de vastgestelde bijbellezingen van de dag, psalm 90, lees. Een stukje eruit.

U doet de sterveling terugkeren tot stof
en zegt: 'Keer terug, mensenkind'.
Duizend jaar zijn in uw ogen
als de dag van gisteren die voorbij is,
niet meer dan een wake in de nacht.
Leer ons zo onze dagen te tellen

Als voor de Eeuwige duizend jaar niet meer zijn dan een nachtwake, dan moet mijn leven voorbijrazen. Veertig op 1000 is helemaal niks. Zo is het er, dan verdwijnt het weer. En ik maar denken dat het zo belangrijk was: dat leven en hoe je het vormgeeft en alle opleiding en training en coaching en verantwoordelijkheid. Maar voor je het weet is het weer voorbij. Ik moet zeggen dat er ook iets troostends inzit – met als enige nadeel dat je niet zo goed weet wat daarna komt. Er worden daar mooie dingen over beloofd en her en der wat over gewaarschuwd, maar het is allemaal rijkelijk vaag. We moeten het wel met die korte vloek en zucht van tijd doen, als mens.

Vluchtig en snel en onverbiddelijk, tenzij we ook onze dagen tellen, bedacht ik. Stilstaan bij het moment, en dat het maar een moment is. Chronos is de naam van de onverbiddelijk doortikkende tijd die ook door zal tikken als mijn hart niet meer tikt. Maar er is ook nog een andere tijd, een goddelijker tijd, een eeuwige tijd die de grenzen van de materiële werkelijkheid doorbreekt – in elk geval voor het gevoel. Kairos heet die tijd, ik weet ook niet waarom.

Het is het moment waarop je het gevoel hebt dat de tijd stilstaat. Dat er even niets anders is dan deze knuffel, die aanraking, die ogen, die handen, dat geluk, dat verdriet. Kairos is eeuwigheid ín de tijd, de punt die geen begin en eind heeft. Het is droomtijd waarbinnen je even beseft dat je levenstijd voortschrijdt, maar dat er in één enkel ogenblik zoveel kan gebeuren dat het nergens te laat voor is. Want geluk schuilt in een klein hoekje zeggen ze, nou, het schuilt in een klein tijdsmomentje – en dat kan alle verdriet opeens in een ander daglicht zetten. Chronos is onverbiddelijk, Kairos is genadig. En de Eeuwige? In hem (of haar) leven wij en bewegen wij, in al onze tijdelijkheid en eeuwigheid.

Tot zover vanochtend. Een hele goede donderdag gewenst, tel ook deze dag, en vrede gewenst en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.