Lazarus staat op | De ene telt

Die ene telt – PopUpGedachte donderdag 5 november 2020

Het gaat alleen maar over tellen deze dagen. De aanval van de zittende president van Amerika die meent dat heel veel stemmen niet meer tellen. De tellers die nauwkeurig elke stem tellen. En de voortdurende vraag al weken en maanden naar de meerderheid. Wie wint de meerderheid?

In de lezing van de dag vandaag is het de vraag wie de enkeling wint. In het geraas van grote verkiezingen, klimaat-angst en - scepsis (het lijkt wat dat betreft goed nieuws dat Biden aan de winnende hand is), corona-maatregelen. Het zijn nogal grote dingen die iedereen aangaan. Waar in grote woorden en met grote maatregelen over gesproken moet worden. Maar hoe zit het dan met die ene?

Ik vind het al moeilijker deze dagen om contact te houden met al die enkelingen. Normaal zou ik ze zien op allerlei gelegenheden en dan gaat het vanzelf. Nu is het zaak om te bellen of te zoomen. Terwijl je ook de hele dag de NOS-pagina kunt verversen om te kijken wie de meerderheid heeft. En dan de enkeling vergeet, die echt gebeld zou mogen worden eigenlijk.

Dit is de lezing van de dag: “In die tijd kwamen tollenaars en zondaars van allerlei slag bij Jezus om naar Hem te luisteren. Maar zowel de Farizeeën als de schriftgeleerden zeiden morrend tegen elkaar: ‘Die man ontvangt zondaars en eet met hen.’ Jezus vertelde hun toen deze gelijkenis: 'Wanneer iemand onder u honderd schapen heeft en er een van verliest, laat hij dan niet de negenennegentig in de wildernis achter om op zoek te gaan naar het verlorene, totdat hij het vindt? En als hij het vindt legt hij het vol vreugde op zijn schou­ders, gaat naar huis; roept zijn vrienden en buren bij elkaar en zegt hun: Deelt in mijn vreugde, want mijn schaap dat verloren was geraakt, heb ik gevonden. Ik zeg u: zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over een zondaar die zich bekeert, dan over negenenne­gentig rechtvaardigen, die geen bekering nodig hebben.”

Hij laat de 99 achter en gaat zoeken naar die ene blatende verlorene. Dit was de lezing van de dag op de dag nadat Trump verkozen was, nu vier jaar geleden. Toevallig vandaag dus weer. Toen was iedereen in zak en as en realiseerde ik me bij deze lezing dat de meerderheid helemaal niet telt. In deze tekst is alleen degene relevant die verloren is gelopen én degene die gaat zoeken. Die nemen afscheid van de meerderheid en gaan hun eigen gang. Troostrijk was dat toen. Het zou fantastisch zijn als die troost niet meer op dezelfde manier nodig zou zijn dit jaar.

Lukt het mij nog om in het geweld van meerderheden en grote vragen de eenvoudige link te leggen met degenen die me zijn toevertrouwd? Of als ik me verloren voel, om dan de telefoon te pakken en te vragen om contact? Ze zien me aankomen, denk je dan. Hoe verhoudt mijn vraag zich tot die 99 andere grote vragen in hun leven? Maar zou het verloren gelopen schaap gevonden zijn als het zich niet had laten horen? Zo’n herder kan ook niet ruiken waar het beest zit, lijkt me. Het heeft de herrie en het geruk aan de dorenstruiken nodig waar het in vastzit. Tenminste, dat denk ik zo. Het verlangen om gehoord te worden.

Zo eenvoudig dan maar vandaag. Terwijl Nevada zich een ongeluk telt en campagneteams de centen tellen om oneindig advocaten te gaan betalen, die dan hertellingen willen en ongeldig-verklaringen van de stemmen die niet zouden tellen, is aan mij de vraag of in mijn hoofd de enkeling nog telt. Die verloren is geraakt buiten de 99. Er zijn er velen. En durf ik te tellen, als ik me verloren voel en liefst mijn stem zou willen laten horen – maar bang ben dat de 99 meer tellen dan ik. De ene telt, dat is de zin vandaag en ik neem 'm graag mee de dag in.

Tot zover. Een hele goede donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.