Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Niet meer dan een oproep

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Een oproep, meer is het niet – PopUpGedachte maandag 12 oktober 2020

Wat doet ons van gedachten veranderen? Wanneer besluiten we uit een bubbel te stappen en ons in te zetten voor een andere zaak dan waar heel onze omgeving voor staat? We zijn niet zo makkelijk om te turnen met elkaar, daar moet nogal wat voor gebeuren. Tenminste in mijn leven.
En zo blijkt na ons vliegtuigavontuur met We Gaan Ze Halen, ook in het leven van anderen. Er is zeker een deel dat de ogen opent en zegt: Verrek, nu je het zo onder de neus duwt, nu begrijp ik dat ik me hier meer aan gelegen moet laten liggen dan ik doe. Maar de meeste mensen die het toejuichen, eraan bijdragen, fiks geld stoppen in een missie met een zeer onzekere uitkomst, die waren al geraakt en hadden al een mening, zij het vaak latent. De mensen die in hun eigen bubbel meenden goed te zitten en buitenlanders naar de hel verwensen, omdat ze menen dat het hun veiligheid en bestaanszekerheid in geding brengt, die komen overal vandaan gerend om ons stevig de mantel uit te vegen en ons terug in het hok te joelen, jouwen en schelden. Wat maar matig lukt. Maar verandering?

Wat verandert de gedachten? De ervaarbare fysieke realiteit van een andere wereld dan je voor mogelijk had gehouden. Dat gold voor mij toen ik de eerste keer het eiland Lesbos over liep met vluchtelingen die daar net aan land kwamen. Die ervaring, die godgeklaagde anti-mensenrechtelijke situatie, die zette een aantal schakels om in hoofd en hart waardoor er geen weg meer terug was. Aan de andere kant gebeurde het ook mensen in Nederland die keihard tegen de komst van een AZC protesteerden en vervolgens een jaar later bijzonder nijdig waren dat het werd weggehaald, want het was wel hun AZC.

Het is de kracht van de publiek-te-ervaren werkelijkheid die maakt dat je op andere gedachten komt. En dat is niet altijd voorhanden. Soms moet je het zonder doen. Soms is er niet meer dan een oproep en is het aan ons om werkelijk te durven doordenken wat goed is en niet. En voor een ander is één ervaring niet genoeg, en twee ook niet, en blijft men roepen: 'Toon het aan dan, laat maar zien dan, hoeveel nemen jullie er in huis? Het zijn toch allemaal brandstichters en kansparels en gelukszoekers.' En hoeveel verhalen en ervaarbare werkelijkheid je er ook tegenaan gooit; verandering komt er niet meer.

Het is de ervaring van Jezus van Nazareth zelf. Hij strooit met tekenen, met de ervaarbare werkelijkheid, mensen die genezen worden, die opstaan, die bevrijd worden en ontlast van het schuldgevoel dat hen kapotmaakt, uitgeslotenen die opnieuw deel uitmaken van de gemeenschap en je ziet het gebeuren en nog wil het overgrote deel niet geloven dat er hier iets goddelijks gebeurt. Dat het tijd is voor iedereen om te luisteren naar deze man die voorstelt om op een andere manier in het leven te staan, naar deze rabbi die zegt dat nationalistische eigendunk geen pas geeft en je kapot gaat maken, die stelt dat de strijd niet is tegen politieke overheersing door Romeinen, maar tegen de overheersing door regelbijters en hardvochtige religieuze uitsluitingsmechanismen. En ik kan het tegen je zeggen, zegt Jezus, maar jij wilt de hele tijd tekenen en en als er tekenen zijn dan zijn ze nog niet genoeg. Sorry, maar die luxe die je wilt krijg je niet. Je krijgt een oproep en daar moet je het mee doen.

Dit staat er in voor onze oren wat cryptische taal.

In die tijd, toen het volk samenstroomde, begon Jezus te spreken:
'Dit geslacht is een verdorven geslacht; het verlangt een teken,
maar geen ander teken zal het gegeven worden dan het teken van Jona.
Zoals namelijk Jona een teken werd voor de Ninevieten,
zo zal ook de Mensen­zoon het zijn voor dit geslacht.

Het enige wat de profeet Jona deed, was drie dagen lang een enorme stad binnentrekken en overal roepen dat de mensen zich moesten bekeren omdat anders onheil de stad zou treffen en binnenstebuiten keren. Dat goedheid en gerechtigheid voor iedereen leidend zou moeten zijn. En heel de stad inclusief de koning beseft het gevaar, ziet het eigen falen, scheurt de kleren in rouw, gaat vasten en smeekt om vergeving. Sommigen denken dat het gedoe met die vis het grootste wonder is in het verhaal van Jona, maar dat is echt een middelmatig bijzonder gebeuren in vergelijking met de bekeerde stad na drie dagen spreken van een profetisch individu.

Oftewel, ja natuurlijk willen we zeker weten dat de ander duizend procent gelijk heeft voor we ons tot andere gedachten laten brengen. We zitten vaak zo veilig in onze bubbel. Tegelijk zegt de rabbi hier: die eis is een luxe die je jezelf niet altijd kunt veroorloven. Meestal is er niet meer dan een oproep, als je geluk hebt, krijg je er ook een teken, een signaal uit de werkelijkheid bij, maar luister goed, luister naar de oproep en weeg af. Want het goede overkomt je niet, het overweldigt je niet zodat je wel moet, het wordt van je gevraagd. Het is een keuze die voor je ligt; soms op geen andere basis dan een oproep van een vreemde. Kies dan.

Tot zover de popupgedachte van vanochtend. Een hele goede week gewenst, met dankbaarheid voor alle voortekenen van het goede en de wijsheid om de oproepen te onderscheiden die je voor de voeten geworpen worden. En in en voor alles, vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--