Lazarus staat op | De angst voor de eenzaamheid
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
De angst voor de eenzaamheid - Maandag 25 mei 2020
Er is misschien wel geen grotere angst dan in de steek gelaten te worden, achtergelaten, alleen gelaten, verlaten. Het zijn allemaal woorden voor hetzelfde effect: dat je het contact en de gezamenlijkheid verliest. Het zal per persoon verschillen hoe groot die angst is. Ik weet in elk geval dat het me altijd weer schrik aanjaagt. Dat de mensen bij me weglopen, dat men me het goede wenst met alle leuke plannen, maar verder niet echt geïnteresseerd is. Het is mijn nachtmerrie: vriendelijk knikkende mensen die ik niet meer kan bereiken en die geen behoefte meer hebben om mij te bereiken, waarop elk contact afglijdt als water van een eend.
Gek ook wel, want zonder af en toe momenten van eenzaamheid, wordt het ook niks. De stilte van de coronatijd is bij vlagen ook weldadig. Maar alleen zijn, echt alleen zijn? Daar zijn we als mens nou eenmaal niet voor gemaakt.
Vandaag zegt Jezus van Nazareth iets over in de steek gelaten worden tegen zijn leerlingen:
Zie, er komt een uur, ja het is er al, dat gij naar alle kanten verstrooid wordt en Mij alleen laat. Toch ben Ik niet alleen, want de Vader is met Mij. Dit heb Ik u gezegd, opdat gij vrede zoudt bezitten in Mij. Weliswaar leeft gij in de wereld in verdrukking, maar hebt goede moed: Ik heb de wereld overwonnen.'
Hij weet dat het eraan zit te komen. Dat zijn trouwste medewerkers uit elkaar gedreven worden en hem volkomen alleen laten. Een donker scenario en toch is het dat wat staat te gebeuren. Wat maakt dat niet alleen hij daar alleen achter blijft, maar degene die vertrekt, de leerling, staat ook opeens alleen. Schaamt zich wellicht, voelt zich schuldig. De rabbi zegt alvast: je gaat me in de steek laten en dat is oké. Ik laat je alvast weten dat ik nooit volledig alleen ben. Dat ik altijd ergens dat besef houdt van gezien zijn en geliefd – niet abstract en vaag en ooit, maar concreet en hier en nu door een eeuwige aanwezigheid die een vader voor me is. Aanwezig afwezig, maar wel degelijk aanwezig. Juist als iedereen vertrekt.
Het is een harde wereld. Jij zult mensen in de steek laten en mensen zullen jou in de steek laten. Zo pijnlijk is het nu eenmaal, want angst doet gekke dingen met je. En onvermogen. Soms zie je niet hoe het anders moet. Soms denk je dat je daarmee het goede doet. Soms is het de ander gewoon teveel. Soms denkt de ander jou er het beste mee te helpen. Soms weet je het beide gewoon even niet meer. En dan is er altijd de eenzaamheid, soms de angst en vaak de verwarring. Weet dat het komt. En weet dat dit nooit het enige is wat er over dat moment te zeggen is. Want ik heb die verwarrende wereld overwonnen.
Ik weet niet wat het betekent, maar het is nogal een zin. Ik heb de wereld overwonnen. Wat is dat? Welke wereld? Wat was de strijd dan? En is het nu vrede? Of alleen maar een wapenstilstand? Weet de wereld ook dat die overwonnen is? Of loopt die wereld getergd rond op zoek om zijn gedeukte ego op te kalefateren door medestanders te verzamelen? Wat is er overwonnen?
Misschien is het wel de eenzaamheid en de angst ervoor. Dat de wereld je toeroept dat je het niet redt in je eentje, dus dat je moet buigen voor de werkelijkheid. Dat je idealen allemaal mooi en aardig zijn, maar natuurlijk niet reëel. Dat je wel kunt denken dat je met kwetsbaarheid, vergeving, staan voor eerlijkheid en opkomen voor het goede tegenover het kwade, dat je daarmee iets bereikt in de wereld – maar, zegt diezelfde wereld: je komt er niet ver mee. Je zult water bij de wijn moeten doen, voor jezelf zorgen, je bent nou eenmaal geen heilige en niemand kan zonder een dosis cynisme. Hang het ideaal aan de wilgen anders wordt het je dood, of blijf je alleen achter.
En JC zegt: de wereld kan wel gelijk hebben dat het momenten van eenzaamheid oplevert, maar je bent daarin nooit alleen. Ik ben daar, zovele anderen zijn daar. En de wereld kijkt machteloos toe hoe de mens de dreiging van de eenzaamheid niet meer vreest. Elke keer als de mens weer voor het goede kiest, tegen zijn of haar directe belang in en de eenzaamheid of de pijn minder beangstigend blijkt dan je op het eerste gezicht had gedacht, verliest die wereld iets van haar kracht. Zie, de wereld is al overwonnen. Nu is het aan mij om te ontdekken dat het waar is.
Een hele goede maandag gewenst, het begin van een nieuwe week. Vrede vandaag, en alle goeds
Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.
Geschreven door
Rikko Voorberg
