Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Waar je liefde ligt

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

PopUpGedachte vrijdag 7 juni 2019 – Waar je liefde ligt.

Het is vrijdagochtend. De zon is al lang en breed aan de hemel verschenen. Een verschil van dag en nacht met de koude wintermaanden. Letterlijk. Het is de laatste dag van deze werkweek en over twee dagen is het Pinksteren. Een vrolijk feest, maar ook een ingewikkeld feest. Want wat er nu precíes gebeurt daar? De Geest wordt ‘uitgestort’ zoals dat heet, maar de Geest is een rijkelijk vaag begrip, een beetje spookachtig.

Het is in elk geval het moment waarop gewone, soms angstige of verraderlijke mensen, beginnen te spreken alsof ze Obama zelf zijn. En het volk dromt bijeen en luistert. En het resoneert, hier gebeurt iets groots, hier zijn mensen geïnspireerd op een manier die ze nog niet kennen. En ze houden de massa een spiegel voor. Jullie hebben Jezus van Nazareth uitgeleverd om door de Romeinen gekruisigd te worden – hij was niet alleen onschuldig, hij was de verpersoonlijking op aarde van jullie allereigenste godheid. Oeps, inderdaad.

Die dag realiseren mensen zich hoe hard ze falen in het zien van dat wat ze het hardste nodig hebben, falen in het met liefde omgaan met degenen van wie ze het hardste de liefde nodig hebben, in het waarderen van dat wat het hoogste te waarderen is. En dat is niet voorbehouden aan die mensen toen. Het moest hen door geïnspireerde mensen, die vroeger gewone vissers waren, begeesterd onder de neus worden gewreven op de Pinksterdag om tot inzicht te komen.

Maar ik realiseer me dat ik niet voor niets elke ochtend op mijn balkon sta voordat de dag begint. Voor het lezen van de teksten. En dat elke keer weer als ik daar de Eeuwige daarboven en daarbuiten en heel dichtbij dank voor de kinderen, die nog liggen te slapen, voor mijn vrouw, die dan meestal ook nog niet wakker is, elke keer raakt me dat weer. Even sta ik alleen naar mijn leven te kijken en realiseer ik me hoe waanzinnige, tot tranen toe geroerde, dankbaarheid elke keer opnieuw op zijn plek zou zijn. En hoe vaak voel ik dat nu echt?

Ik heb er maar een ritueel van gemaakt om me eraan te herinneren. Je moet wat. En dat is maar één dingetje waar ik me aan moet herinneren, maar er zijn er zoveel. Zo vaak dat je niet ziet wat je het hardste nodig hebt, dat je niet met liefde omgaat met degenen wiens liefde zo noodzakelijk is voor je bestaan, dat je niet waardeert wat eigenlijk het hoogst te waarderen is in je leven. En dan loop je er zomaar langs heen, of verkloot je de connectie of zoek je het ergens anders – en dan zijn er geïnspireerde stemmen nodig om je stil te zetten. Zoals die van die heel gewone mannen op de Pinksterdag.

NT Wright, mijn lievelingstheoloog, noemt Pinksteren het democratiseringsproces van de tempel. Iedereen leefde – en leeft nog steeds – in gescheiden werelden. Je hebt het hogere, het zingevende, het spirituele en het aardse, het concrete, het werkbare. En er zijn gebouwen en plekken en spirituele leiders waarbij je in aanraking komt met het hogere en je hebt het gewone leven.
In de tempel in Jeruzalem komen ze beide bij elkaar, dat is de functie. Een portaal, een veilige heilige plek waar de ontmoeting met de Eeuwige is geregeld. Met Pinksteren ontvlammen opeens de leerlingen zelf geheel buiten de tempel en beginnen ze te profeteren alsof het een gewijde bijeenkomst binnen de muren is. Dat wat normaal in de tempel gebeurde en daar ook hoorde, grijpt om zich heen als een bosbrand. Religieuze leiders proberen het te blussen, want chaos. Ze sluiten de wildebrassen op in gevangenissen, rossen hen af met stokken en zwepen, zetten hen onder druk maar niets helpt. De Geest is uit de fles.

Toch ook niet helemaal zomaar. Dat lees ik vanochtend. Niet iedereen overal wordt direct geraakt. De tempel wordt gedemocratiseerd, maar hoe ontstaat er ruimte in je ziel voor die windvlaag van de Geest? Vanochtend voelt Jezus in de lezing zijn vriend Petrus aan de tand. De man die hem verloochende en van wie hij nog iets wil weten. Ze zeggen dat Jezus al van verre weet wie je bent en wat je denkt, maar nu wil hij iets weten. Van Petrus.

Toen Jezus verschenen was aan zijn leerlingen zei Hij na het ontbijt tot Simon Petrus: 
'Simon, zoon van Johannes, hebt ge Mij meer lief dan dezen?' 
Hij antwoord­de: 'Ja Heer, Gij weet, dat ik U bemin.' Jezus zei hem: 'Weid mijn lammeren.'
Nog een tweede maal zei Hij tot hem: 'Simon, zoon van Johannes, hebt ge Mij lief? ', 
waarop deze antwoordde: 'Ja Heer, Gij weet dat ik U bemin.' Jezus hernam: 'Hoed mijn schapen.'
Voor de derde maal vroeg Hij: 'Simon, zoon van Johannes, hebt ge Mij lief?' 
Nu werd Petrus bedroefd, omdat Hij hem voor de derde maal vroeg: 'Hebt ge Mij lief?' 
en hij zeide Hem: 'Heer, Gij weet alles: Gij weet dat ik U liefheb.' Daarna zei Jezus hem: 'Weid mijn schapen.

Schapen en lammeren is een beetje het standaardbeeld van die tijd, maar die pijnlijke, doorzagende vraag naar de ziel van Petrus. Drie keer, net zo vaak als hij tot vloekens toe beweerde niks te maken te hebben met die Jezus van Nazareth, toen ze die gevangen hadden genomen om hem te executeren. Petrus wilde niet dood. Maar beseft nu dat hij nog iets wil dat meer is dan niet-dood. En dat is liefhebben. Zo ontstond er ruimte in de ziel voor de Geest. Beseffen dat je het weer eens niet hebt gezien, het voelen van de liefde die de basis is van je bestaan – en dan het grote verhaal over liefde, vergeving, genade en de nieuwe wereld toevertrouwd krijgen. Juist omdat je weet wat het is om het te verkloten – en waar je liefde ligt, de basis van je bestaan. Dan ben je thuis, een thuisplek voor het goddelijke zelf.

Heb een goed pinksteren, plezier met het vuur, goeds met de confrontatie met wie we soms kunnen zijn en veel inspiratie gewenst.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--