Lazarus staat op | Wat was jouw mooiste geloofsgesprek?

Lazarus staat op - vrijdag 12 maart 2021

Goedemorgen, vandaag geen Rikko, zoals je hoort, maar ik ben Marieta van Driel, eindredacteur van deze site. Rikko is in Bosnië om iets van aandacht te genereren voor de mensen aan de rand van ons fort Europa. Eind volgende week is hij weer terug en zal ongetwijfeld iets van zijn ervaring daar met ons delen.

Vandaag verdiep ik me in het leesrooster en volgende week krijg je in de ochtend tijdelijk even de Quarantheologie van Alain Verheij te lezen.

Ik ben vanochtend in de lezingen verzeild geraakt in iets wat je een geloofsgesprek zou kunnen noemen. Ik moet dan meteen denken aan de discussies op de jeugdvereniging van de kerk, lang geleden. Maar nu ik er zo aan terugdenk, vraag ik me af of dat nou echte geloofsgesprekken waren. Het waren meningenworstelingen: wat vind jij, wat vind ik? Kan ik een gat schieten in je redenering? Heb ik wel een sluitend antwoord op een moeilijke vraag. Typisch protestants, vertellen katholieken altijd.

De mooiste geloofsgesprekken die ik heb gehad, ontstonden vaak spontaan. Dat er tijdens een gesprek een bepaald vertrouwen ontstond waardoor ikzelf of de ander zich veilig voelde om iets vanuit de geloofsbeleving te delen. Daarvoor is vertrouwdheid essentieel, want met geloofsuitspraken begeef je je een beetje op glad ijs. Want stel dat de ander die ervaring niet heeft, niet begrijpt wat je bedoelt, iets afdoet aan dat wat jij belangrijk vindt of nog erger: je veroordeelt.

De tekst die ik vanmorgen lees uit het bijbelboek Marcus vertelt over een gesprek tussen Jezus en een schriftgeleerde, iemand die een studie maakte van de Joodse geschriften. Het gedeelte komt uit een langer verhaal, waarin meerdere gesprekken staan. Jezus wordt daarin als leraar uitgetest. Dat was nodig, want er liepen meer rabbi’s rond in die tijd. En wie had het nu bij het rechte eind? En die Jezus kreeg nogal wat mensen achter zich aan: reden te meer om hem te bevragen.

Jezus heeft al een paar lastige beantwoord (en niet altijd even subtiel) als er opnieuw iemand naar hem toekomt:

‘Een van de schriftgeleerden die naar hen geluisterd had terwijl ze discussieerden, en gemerkt had dat hij hen correct had geantwoord, kwam dichterbij en vroeg: Wat is van alle geboden het belangrijkste gebod?’

Toen ik het las, vroeg ik me even af wat hier nou gebeurde. Is het opnieuw een strikvraag? Zo’n vervelende, waar je (of ik in ieder geval) narrig van wordt. Geloofsvragen waar de meetlat langs ligt, die niet worden gesteld vanuit oprechte belangstelling voor wie je bent of hoe je naar iets kijkt, maar vanuit de behoefte om de ander te kunnen plaatsen. Kan diegene er wel mee instemmen of is het tijd om de ander te cancellen?

Toch geloof ik dat de vraag die deze man stelde vanuit oprechte nieuwsgierigheid was. Marcus, de schrijver, merkt niet voor niks op ‘hij had gemerkt dat Jezus hen correct had geantwoord’. Deze rabbi had zijn belangstelling gewekt en in z’n verlangen om meer te weten te komen, stelt hij een – voor hem - cruciale vraag. Wat is het belangrijkste gebod?

Jezus gaat erop in met een bekend joods antwoord, een tekst die joden tot op de dag van vandaag nog dagelijks reciteren:

‘Luister Israël! De Heer, onze God, is de enige Heer; heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht.’

En hij vervolgt:

‘Heb uw naaste lief als uzelf’

En dan is er iets van herkenning bij de ander, instemming. Ze zijn het met elkaar eens. Een gedeeld gevoel van waarheid. De bevestiging dat de een op iets belangrijks is gestuit dat ook door de ander is herkend als zodanig.

Ik word altijd heel blij als iets van mijn zoektocht herkenbaar is voor anderen, of andersom, vooral als het om zoiets dieps en intiems gaat als geloof. Dat je gedeelde ‘vaste grond’ onder de voeten vindt, waardoor je even op adem kunt komen na het zwemmen in diep water. Dat je nieuwe inzichten krijgt aangereikt, dat je even diepe verbondenheid met de ander voelt.

Dat zijn schaarse momenten, die op dit moment misschien nog wel veel schaarser zijn doordat je weinig mensen ziet. Misschien vind je ze dan in een boek, misschien wel op Lazarus, misschien in de overdenkingen van Rikko. En misschien vanmorgen wel in deze tekst waarin Jezus laat zien wat het belangrijkste is als je iets met geloof en met God te maken wilt hebben.

Een mooie tekst om de dag mee in te gaan. Ik wens je vrede en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Marieta vanochtend las.