Lazarus staat op | Een ode aan verlangen

Een ode aan verlangen – PopUpGedachte woensdag 4 december 2019

Verlangen. Het is een soort toverwoord. Met dat je het uitspreekt, proeft op je tong, laadt met diepte en aandacht, gaat er iets open in je. Tenminste in mij. Verlangen. Verlangen naar rust, naar ruimte, naar liefde of leegte, naar zin of verbinding. Al die grootse thema’s. En die zo pijnlijk voelen als ze missen. Verlangen naar troost en geborgen zijn. Wat is groter dan dat? Zijn we dan sinds ons meestal vrij ruwe vertrek uit de baarmoeder, gedoemd om eeuwig terug te verlangen naar een thuis dat ons omvat en volmaakt is?

Onze verlangen kunnen niet zo goed samen met elkaar meestal. Verlangen naar troost en geborgenheid kan als klap binnenkomen. En een jaar later is het een verlangen naar die hoge toppen, die eindeloze alpenweiden en dat balanceren op de rand van waaghalzerij en avontuur in het hooggebergte. We hebben er teveel, maar belangrijk nog: als we ze opendoen, doet het algauw ook veel te veel pijn. Waarom zou je jezelf pijnigen? Als het komt, dan komt het, die vervulling van verlangen. Komt het niet, dan komt het niet. Toch is dat niet de Joodse weg, niet die van Jesaja en Jezus van Nazareth. Zij voeden het verlangen, hoe pijnlijk scherp de werkelijkheid er ook tegen afsteekt. Voedt het maar, dan groeit het misschien. Dan mis je het niet als het zich aandient, hopelijk. Want dat kan ook misschien. Niet meer de pijn van het gemis voelen, het verlangen doven en er niet meer zijn als het komt. En toch, de pijn is echt, hè? De hoeveelheid singles in Amsterdam kunnen ervan getuigen. Komt het nog een keer? Komt die ander? En een kind misschien? Ze durven het bijna niet te zeggen. Omdat het te zeer doet.

Vandaag schrijft Jesaja: “In die dagen richt de Heer van de hemelse machten op deze berg voor alle volken een feestmaal aan met uitgelezen gerechten en belegen wijnen, een feestmaal rijk aan merg en vet, met pure, rijpe wijnen. Op deze berg vernietigt Hij het waas dat alle volken het zicht beneemt, de sluier waarmee alle volken omhuld zijn. Voor altijd doet Hij de dood teniet. God, de Heer, wist de tranen van elk gezicht, de smaad van zijn volk neemt Hij van de aarde weg – de Heer heeft gesproken.”

Toch niet alleen zijn in de wereld. Als mensheid, als volk, als individu. Toch die plek in een geheel aan tafel en de aandacht en liefde en het plezier van doorbuigende tafels vol goedheid. Toch zal het er zijn. Op onverwachte manieren, dat sowieso. Maar de traditie van Abraham, Isaak en Jakob doet niet aan zachte heelmeesters die pijn vermijden door verlangen te doven. Voedt het maar. Ondanks alles. Of ik dat nu pastoraal een goed idee vindt of niet, dat doet er niet toe. Het staat er. En het is prachtig. Prachtige poëzie. Rakend aan verlangen en hoop. En ze zeggen dat hoop doet leven.

Ter afsluiting de Psalm lezing van vandaag. Met een zelfde klank, voor de liefhebber. Of je nu in god gelooft of niet. Of je nu in de god gelooft waar de ander in gelooft of waar je vroeger in geloofde of niet meer, nooit meer of misschien niet meer. Hoor het verlangen van een dichter in vroeg Bijbelse tijden.

De Heer is mijn herder, niets kom ik tekort;
Hij laat mij weiden op groene velden.
Hij brengt mij aan water, waar ik kan rusten,
Hij geeft mij weer frisse moed.
Mijn schreden leidt Hij langs rechte paden,
omwille van zijn Naam.
Al voert mijn weg door donkere kloven,
ik vrees geen onheil waar Gij mij leidt.
Uw stok en uw herdersstaf,
geven mij moed en vertrouwen.
Gij nodigt mij aan tafel
tot ergernis van mijn bestrijders.
Met olie zalft Gij mijn hoofd,
mijn beker is overvol.
Voorspoed en zegen verlaten mij nooit
elke dag van mijn leven.
Het huis van de Heer zal mijn woning zijn
voor alle komende tijden.

De duizend associaties die dit kan oproepen zijn voor andere keren. Voor nu wens ik vrede onderweg, wat die weg ook is vandaag. En alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.