Lazarus staat op | Als de verandering begint

Als de verandering begint – PopUpGedachte woensdag 2 februari 2022

Soms weet je dat het anders gaat worden, of is het je voorspeld. Er komt een dag dat je weer gelukkig zult zijn of dat je op je eigen benen zult staan of dat je weer kunt lachen of wat dan ook. En het is nooit of bijna nooit dat je bewust die dag meemaakt. Is het bijna altijd achteraf dat je constateert dat die dag inderdaad geweest is en dat je nu op je eigen benen staat, notabene. Dat je weer lacht, of dat – wat het dan ook is dat je hoopte, dat stond te gebeuren. De verandering waarvan je altijd enigszins verwacht dat die met een knal komt, die sluipt je leven in – of dat je pas ná het moment de klik maakt: dus dít is wat ik hoopte. Al die tijd.

Vandaag is het feest in de katholieke traditie, het feest van het opdragen van Jezus van Nazareth in de tempel. Dit stond er in de oude voorspellingen over dat moment:

'Opeens zal hij naar zijn tempel komen, de Heer naar wie jullie uitzien, de engel van het verbond naar wie jullie verlangen. Komen zal hij – zegt de Heer van de hemelse machten. Wie zal die dag kunnen doorstaan? Wie zal overeind blijven wanneer hij verschijnt? Hij is als het vuur van een smid, als het loog van een wolwasser. Hij zal zitting houden als iemand die zilver smelt en het zuivert; aldus de profeet Maleachi.'

Ronkende teksten, zinnen die met veel armgebaren en fonkelende ogen door rabbi’s zijn doorgegeven, generatie op generatie. En de filmbeelden buitelen al over elkaar heen, invasies van de aliens gemixt met de nieuwe Matrix en nog een vleugje actiefilm plus musical. Maar wat er in het echt gebeurt?

Het is de dag dat een timmerman en zijn vrouw uit een klein dorpje in Israël met een baby van acht dagen de tempel binnen komen wandelen, zwaar onder de indruk van haar afmetingen wandelen ze als twee blije, maar schuchtere bezoekers naar de priester. Dat is het. Meer niet. En het vereist een paar oude ogen, een hoop zuiverheid van hart en een goddelijke ingeving om de grote momenten van verandering ook daadwerkelijk te zien terwijl ze gebeuren. De oude Simeon schuifelt op het stel af en vraagt of hij het baby-tje even vast mag houden. En hij zegt het: “Zie, dit kind is bestemd tot val of opstanding van velen in Israël, tot een teken dat weersproken wordt, opdat de gezind­heid van vele harten openbaar moge worden.”

Maar hij is de uitzondering. De verandering, de ingreep, de hoop die we verwachten door de voordeur, is al binnengeslopen door het zoldervenster en leeft onder ons. Wie het ziet, die ziet het. Verwachten we de redding van de wereld, klimatologisch, op het gebied van migratie of ongelijkheid? Die leeft al onder ons en begon met een gruwelijke executie op Golgotha in het jaar 0, gevolgd door een opstanding. Wie het ziet, die ziet het.

Ik zie het ook niet, zo vaak niet. Maar vandaag, op die dag van de – jawel – verschijning van de Eeuwige in zijn tempel, in de vorm van twee doodnormale mensen met hun baby, begin ik er weer even wat geloof aan te hechten. Wat meer geloof. Dat de verandering die we verlangen allang onder ons leeft. Niet op de manier van het spirituele: ga maar staan op de belofte, spreek de magische woorden, tover het tevoorschijn door je bewustzijn te melden dat het er al is. Maar doordat de verandering die je verwacht bij donderslag veel vaker op kousenvoeten je leven binnenwandelt. En dat het scherpe ogen vraagt om het te zien. En wie het ziet, die dankt. En wie dankt, laat het binnenkomen. En wie het heeft laten binnenkomen is deel van de gehoopte verandering.

Tot zover vandaag. Een hele goede woensdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.