Lazarus staat op | Er wordt me iets toevertrouwd

Er wordt me iets toevertrouwd – PopUpGedachte woensdag 12 januari 2022

Ze had zo haar best gedaan. Steeds weer stond ze klaar voor oma. Ze zette zich met heel haar vermogen in, maar er kwam niets terug. Oma keerde steeds meer naar binnen. En zij, ze had bijna medelijden met zichzelf. Ze was er te trots voor omdat toe te geven, maar het knaagde en jeukte. Want zij deed haar best, ze offerde zich op, haar tijd, haar aandacht. Ze hoefde het niet te doen, ze had ook gewoon voor zichzelf kunnen kiezen, maar nee, dat deed ze niet. En oma leek het niet op te merken. Ze deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En ze kon nog mopperen op haar ook. Zo ging het niet langer.

Je wilt iets betekenen in de wereld. Ik wil heel graag impact van mijn projecten. Dat er iemand iets aan heeft. Dat de inspanning van tijd en geld in verhouding staat tot wat het bijdraagt, wat mensen eraan hebben en wat ervoor terugkomt. Ik geef tijd, liefde, aandacht en besef vanmorgen weer even hoe er ook altijd iets in zit van terugverwachten. Niet heel dominant, het zit er ergens subtiel in en het is heel logisch – maar in het geval van de vrouw en de oma loopt er iets spaak. Ze weet dat ze dit wil doen, maar het offer dat ze brengt lijkt niet te landen. Hoe hou je dan vol te doen wat het goede is?

Ik lees vanochtend een fragment uit een psalm, een lied van ver voor onze jaartelling, gezongen door het Joodse volk en sindsdien over de wereld verspreid en gelezen door jan en alleman. Dit fragment viel me op:

Geschenk en offerande hebt Gij nooit verlangd,
maar wel hebt Gij mijn oren voor uw stem geopend.

Die twee zinnen. Meer heb je toch niet nodig op de ochtend? Op een dag als deze? Het is een van de krachtigste omdenkers die er misschien wel bestaat. In mijn leven, waarin ik steeds weer terugval in een soort voor-wat-hoort-wat, breekt er een heel ander perspectief door: er zijn mensen nodig die de stem hebben gehoord. Dan gaat het niet langer over de vraag of mijn inspanning in verhouding staat tot wat ik er voor terug krijg. Het gaat over de vraag of mijn handelen nog matcht met dat wat er in mijn geweten en in mijn ziel klinkt als roeping, als opgave, als hoop. Er moeten toch mensen zijn die bij oude oma’s langs komen en liefdevol hun voeten verzorgen en hun boodschappen doen – ook als zij niet in staat zijn om daar maar één enkel woord van dank voor te zeggen. Het ging namelijk niet om de dank – het ging om de stem die klonk, de roep, de fluistering in de ziel die zei: ga eens bij oma langs – en dat heb ik dan maar gedaan. Dat is geen geschenk, geen poging om iets gedaan te krijgen, het is niet eens een offer: het is wie ik ben.

In een totale context van tempels en offers en hyperheilige eredienst met voorgeschreven handelingen, zingt de dichter:

Geschenk en offerande hebt Gij nooit verlangd,
maar wel hebt Gij mijn oren voor uw stem geopend.
Gij vraagt geen brandoffer, geen zoenoffer van mijn;
dus zei ik: ja, ik kom, zoals van mij geschreven staat:
dat ik uw wil volbreng.
Mijn God, dat is het wat ik wil,

In de kosmos huist een verlangen, een hoop, een bron van liefde – die wacht op handen en voeten, op hoofden en harten, die daar uitdrukking aan geven. Mensen die domweg besluiten dat het hun taak is om voor bomen te zorgen, of dieren of de straat schoon te houden of zich het lot van mensen aan te trekken die ze nog helemaal niet kennen maar die slachtoffer zijn van allerlei onrecht – waarom? Niet als investering, als offer, zelfs niet als manier om van betekenis te zijn. Maar omdat ze de stem gehoord hebben en zich laten inschakelen. Dan is het fijn als oma dankbaar is, maar het hoeft niet. Want dat is niet de brandstof van haar handelen, haar bron is veel dieper en autonomer.

Tot zover vanochtend. Een hele goede woensdag gewenst. Met ruimte voor de stem en de rust. Vrede gewenst in alles en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.