Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | De wazigheid en de eeuwige

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

De wazigheid en de eeuwige – PopUpGedachte woensdag 2 december 2020

Wat is doodgaan, vraagt cabaretier Herman Finkers zich af. Dan zegt hij, in een voorstelling na een lange gedwongen pauze vanwege kanker: ik denk weleens dat de dood een soort wakker worden is uit een droom. Dat dit leven de droom is, dat het echt lijkt, maar het net niet is. Dat doodgaan te vergelijken is met het moment dat je droomde dat je in je bed lag naast je vrouw en dan wakker wordt en blijkt in je bed te liggen naast je vrouw. Het leven is het leven, voor en na de dood, alleen dromen we nu nog. Herman Finkers heeft met zijn beeld vrij adequaat ‘de dood teniet gedaan’, zoals de profeet dat vanmorgen zo prachtig zegt in een het visioen dat hij heeft.

Jesaja schrijft:

In die dagen richt de Heer van de hemelse machten op deze berg voor alle volken een feestmaal aan met uitgelezen gerechten en belegen wijnen, een feestmaal rijk aan merg en vet, met pure, rijpe wijnen. Op deze berg vernietigt Hij het waas dat alle volken het zicht beneemt, de sluier waarmee alle volken omhuld zijn. Voor altijd doet Hij de dood teniet. 

Het is nogal een multicultureel feestmaal hier. Geen voorkeursstoelen voor de getrouwen, geen ereplek voor het favoriete volk, gewoon hup, iedereen aan tafel. Met een sterke voorkeur voor wijn in dit visioen, zowel belegen als pure en rijpe. Zou Jesaja nou eenmaal van een goed glas wijn houden en het daarom dubbel zien hier of is het de Eeuwige die een sterke voorliefde heeft voor alcoholisch druivenat. In elk geval is er genoeg voor iedereen.

En er is iets wat ons het zicht beneemt en dat dan verdwijnt. Je weet meestal pas dat het je zicht belemmert als het weg is. Ik had vroeger zo’n grote bril, dikke glazen – tegenwoordig kan dat allemaal verstopt in zo’n klein lensje dat je in je oog duwt, maar dat ging toen nog niet – en dan waren er momenten dat je zonder al teveel na te denken je bril eens oppoetst en opeens alle kleuren een heel stuk helderder ziet. Alles en iedereen heeft weer scherpe contouren en je beseft dat je al dagen met hele vettige, vieze glazen naar de wereld zit te kijken. Dat merk je pas als die glazen opgepoetst zijn. Of dat je de ketting van je fiets smeert na jaren trouwe dienst en dan opeens constateert dat het ding veel soepeler en harder fietst, en niet langer je route begeleidt met piepen, knarsen en kreunen. Je had de herrie en de traagheid helemaal niet door, tot je merkte dat het anders kon.

De eeuwige en zijn sluier. Er hangt blijkbaar – tot dit grote multiculturele eet- en drinkfestijn – een waas over ons hoofd. En het heet de dood. Daar leidt het naartoe. Het is de eindigheid van onszelf die ons het zicht beneemt. Maar waarop dan? Wat zie ik niet, wat zien wij niet, door dat tragische, ellendige, of soms verlossende ding: de dood? Kunnen we dat überhaupt weten? Kan iemand met een vieze bril weten hoe de wereld eruitziet met schone glazen en kan iemand met een knarsende fiets weten hoe het anders kan? Niet zo goed.

Toch proberen. Wat als de dood niet langer bestaat? Als het einde geen einde is, maar een vervolg? Wat als ik niet per se iets in dit leven hoef bereikt te hebben, omdat dit leven geen einde kent? Wat als ik voor alles de eeuwigheid heb? Ik kan het me werkelijk niet voorstellen, want de verjaardag van mijn dochter gisteren, 6 jaar geworden, ja die maak je toch maar één keer mee. Of niet?

En dan heb je ook nog alle voorstellingen van hemel en hel en eindoordelen en wat niet al, na je dood. Dat lijkt al helemaal niet op een vernietiging van de dood, dat is een versterking van de ellende van dat moment.

Er zijn er geweest die geïnspireerd door de Eeuwige de dood niet langer vreesden, al zouden ze best wat langer willen leven. Etty Hillesum was zo iemand. Ik zou graag lang willen leven, schrijft ze. Dat was haar niet gegund, maar haar gedachtengoed leeft, haar moed, de moed om te denken en te geven, onverschrokken. Martin Luther King wist dat het zijn dood kon worden. Bij hen was de waas dun geworden, de sluier doorzichtig, zij konden al door de dood heenkijken en de moed vinden. In de verte hoorden ze al het gezang en gelach van een volle tafel, het geklink van kristallen glazen en de uitnodigende hand van de andere kant. Het gaf hen de moed om te schrijven, om te staan, om niet terug te deinzen voor de donkerheid van het leven. Laat hun leven deze tekst uitleggen.

Tot zover vanochtend. Een hele goede woensdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--