Lidewij de Vos (FVD): ‘Bidden is het misschien niet, maar ik vraag af en toe wel hulp’

Dit is deel 3 van een serie van 7 interviews met lijsttrekkers in aanloop naar de verkiezingen.

Hoe ontspan je na een drukke dag in de Kamer?

“Ik vind het fijn om een stukje Bach te spelen op mijn viool. De muziek ontroert me en laat me even vergeten wat er om me heen gebeurt. Na middernacht – als ik thuiskom van een debat – laat ik de viool trouwens liggen, anders krijg ik ruzie met mijn buren. Ik ga dan eerst lekker slapen en pak de volgende ochtend mijn instrument.”

Op welke plek kom je tot rust?

“Als jong meisje kwam ik met enige regelmaat in de duinen, want ik groeide op in Den Haag, dicht bij de kust. Toen ik ging studeren in Utrecht en Rotterdam, miste ik die plek pas echt. Ik kwam destijds vaak terug om even uit te waaien. Het is één van de weinige plekken in Nederland waar je de invloed van de mens nog weg kan denken. Je hebt niets anders dan de natuur om je heen.”

Wat wilde je als kind worden?

“Het wisselde nog wel eens, maar meestal wilde ik onderzoeker worden. Ik vond het leven fascinerend en wilde dingen begrijpen. Bij mij ging dat over cellen – leven op het kleinste niveau. Ik ging biochemie studeren. Het wetenschappelijke onderzoek ben ik uiteindelijk niet ingegaan. Maar ik vlieg het Kamerlidmaatschap op een onderzoekende manier aan.”

Wanneer heb je voor het laatst gebeden?

“Bidden is het misschien niet, maar er zijn momenten in de week dat ik ergens hulp bij vraag. Ik voel sterk dat er meer is. Het is ook iets waar ik dankbaarheid naar uitspreek. In mijn studie was ik gericht op de vraag: hoe werkt het leven op het kleinste niveau? Toen ik tijdens mijn studie meer leerde over natuurwetenschap, ging vaker de vraag door me heen hoe alles is ontstaan. Het zit zo prachtig in elkaar, daar moet haast wel een gedachte achter zitten.”

Wat neem je mee uit een brandend huis?

“Ik neem in ieder geval mijn vriend mee. Maar ervanuit gaande dat we samen naar buiten gaan, en ik nog een voorwerp mee kan nemen… Dan pak ik mijn viool.”

Wat kan je ontroeren?

“Het ontroert me als ik samen met anderen muziek maak. Wanneer ik mee kan spelen in een orkest, ben ik onderdeel van een groot organisme dat samen speelt. Het is een heel speciaal gevoel om daar middenin te zitten. Tijdens een concert of repetitie geeft me dat soms een brok in mijn keel.”

Wat is je gemiddelde schermtijd?

Lachend: “Binnen of buitencampagnetijd? Ik ben nu constant bezig met het nieuws in de gaten houden, berichten plaatsen en stukken lezen. Vroeger zette ik mijn telefoon nog weleens uit op een vrijdagavond. Die ging dan zondagochtend pas weer aan. Nu lukt dat niet meer. Al realiseerde ik me laatst hoe vaak ik mijn telefoon eigenlijk pak, terwijl ik zonder dat ding meer oog heb voor de mooie dingen om me heen. Daarom leg ik mijn telefoon weg tijdens het eten weg. Voor nood ben ik nog bereikbaar, maar de rest kan een uurtje wachten.”

Tekst: Sven Verveld

Het zit zo prachtig in elkaar, daar moet haast wel een gedachte achter zitten.”