Liesbeth Koedoot verloor haar dochter Nine én beste vriendin Kinga

Liesbeth: “Voordat ik dit allemaal meemaakte, maakte ik me nergens zorgen over. Maar toen verloor ik een kindje en kreeg ik er tegelijkertijd een kindje bij wat veel zorg behoefte. Van de een op de andere dag begonnen mijn zorgen zich op te stapelen en ik miste het onbezorgde, bijna onbezonnen, leven dat ik altijd had gehad. Ik miste ook het lege hoofd dat daarbij hoorde.”

Verdriet om Nine, zorgen om Saar

“Ik verloor Nine tijdens de zwangerschap. Tegelijkertijd kregen we een kindje – Saar, Nine’s tweelingzusje – dat prematuur en dysmatuur (een baby met een te laag geboortegewicht, red.) geboren werd. Zij heeft in het ziekenhuis gevochten voor haar leven. Toen we haar mee naar huis mochten nemen waren de zorgen nog niet voorbij: ook toen ze ouder werd, praatte ze nauwelijks en was ze angstig. Ik vond dat, als moeder, heel heftig. Ik maakte me voortdurend zorgen om Saar, maar moest leren dat ik me niet 24 uur per dag zorgen kan maken. Toen Saar eenmaal thuis was, kregen we ook te maken met rouw en verwerking. We hadden één kindje verloren, maar waren tegelijkertijd dolblij dat er één nog leefde. Haar wilden we, koste wat kost, in leven houden.

Ik wilde alles doen om te voorkomen dat ik nóg een kindje zou verliezen

Ik sloeg daarin door. Bij elk klein dingetje dat de artsen zeiden, ging mijn hoofd op tilt. Als ze noemden dat we moesten oppassen voor virussen, ging ik meteen alles opzoeken: wat er kon gebeuren, voorbeelden, hoe je het kon voorkomen… Ik wilde alles doen om te voorkomen dat ik nog een kindje zou verliezen. Ik realiseerde me toen nog niet dat je dat helemaal niet in de hand hebt.”

Verlies van Kinga Bán

“Later verloor ik ook mijn vriendin Kinga (Bán, red.). Dat ging heel anders dan bij Nine, want Kinga was lang ziek voordat ze overleed. In het begin, toen ze net ziek was geworden, staken we allemaal onze kop in het zand – Kinga zelf ook. We dachten en hoopten allemaal dat ze misschien nog wel twintig jaar zou leven. Maar op een gegeven moment konden we er niet meer omheen; ze werd steeds zieker. Het was heel heftig om zo dicht naast Kinga’s man en kinderen te staan en te zien hoe ze aftakelde. Op het eind was ze helemaal niet meer wie ze ooit was. Steeds besefte ik kleine dingen, zoals ‘we kunnen niet meer samen reizen’ of ‘ze kan niet meer zomaar even langskomen’ en dan moest ik weer opnieuw afscheid nemen. Dat waren allemaal kleine rouwstukjes.”

‘Dit is wat ik mis’

Liesbeth raakte zichzelf kwijt in de zorgen en rouw. “Na de geboorte van Saar liet ik veel dingen links liggen om voor haar te kunnen zorgen. Ik stopte zelfs met zingen, terwijl dat me altijd zoveel energie gaf. Ik wilde constant bij Saar zijn en durfde haar niet thuis achter te laten. Toen ik na een hele tijd weer begon te zingen, ontdekte ik opnieuw hoeveel energie ik ervan krijg. Ik moest dat echt aan den lijve ondervinden voordat ik besefte: dit is wat ik mis. Dit is wie ik was en wil zijn.’”

Morgen dans je weer

“In de periode waarin we Nine verloren en Saar kregen, hield ik een dagboek bij en schreef ik alles op wat ik meemaakte. Dat was voor mij een vorm van verwerking. Later heb ik aan de hand van die teksten liedjes geschreven.

Toen Kinga ziek was, begon ik veel eerder met het schrijven van liedjes. Ik had inmiddels geleerd dat het voor mij heel goed werkt om op die manier dingen een plek te geven. Het was een enorm fijne uitlaatklep om alles van me af te schrijven en ik gebruikte het om mezelf te troosten. Maar in het begin dacht ik: moeten die liedjes wel op een CD, zijn ze niet gewoon voor mezelf bedoeld? Pas toen we het daadwerkelijk op een CD hadden gezet en merkten dat het mensen troostte, dacht ik: dit is niet alleen voor mij.”

'Morgen dans je weer: zo'n belofte over jezelf uitzingen geeft kracht' 

Het schrijven geeft Liesbeth kracht, maar ook het zingen betekent veel voor haar. “Eén van onze favoriete liedjes is Morgen dans je weer en daarin zingen we: ‘Prijs Hem in je dag vol zorgen, in je angst voor morgen en zing’. Dat past precies bij wat ik meemaakte met Nine en Saar en met Kinga. Dat heeft mij heel erg geholpen om de stap te zetten om te zingen door de pijn heen – door de zorgen heen. Het refrein, waarin je zingt dat je morgen weer zult dansen, is dan een mooie belofte. En zo’n belofte over jezelf uitzingen geeft ook kracht.”

Achter Hem aanlopen

“Ik had dit liever allemaal niet meegemaakt natuurlijk, maar ik heb er wel heel veel van geleerd. Ik heb nu alle kanten van het leven gezien en daardoor ook geleerd dat ik kan vertrouwen op God. Voorheen was dat wel iets wat ik zei, maar ik wist niet wat het inhield. Vaak als ik ‘groot is Uw trouw, o Heer’ zong, geloofde ik het wel, maar vond ik het tegelijkertijd ook moeilijk om te zingen. Ik vroeg mezelf dan af: ervaar ik dat wel zo? Als ik het nu zing, ervaar ik Hem echt. Dan geloof en voel ik wat ik zing.

Ik heb Hem veel meer nodig gehad dan voordat dit allemaal gebeurde

Ik heb God altijd gekend en dat was altijd prima. En toen alles me voor de wind ging, liep Hij daarin gewoon met mij mee – of, beter gezegd: ik liet Hem meelopen. Maar ik heb geleerd dat ik veel meer naast Hém mag lopen en achter Hém aan mag lopen. Ik heb Hem veel meer nodig gehad dan voordat dit allemaal gebeurde. Ik vind het heel mooi om te ervaren hoe Hij er is, ook in dit soort situaties.”

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen

Lees ook: Reinder IJmker, de man van Kinga Bán, vertelt over zijn verlies