Navigatie overslaan
Sluit je aan

Gratis inloggen

Praat mee op onze sites, beheer je gegevens en abonnementen, krijg toegang tot jouw digitale magazines en lees exclusieve verhalen.

Door in te loggen bevestig je dat je de Algemene Voorwaarden en Privacyverklaring van de EO hebt gelezen en begrepen.

Hulp nodig?

Check de veelgestelde vragen.

Veertigdagentijd.
© Shutterstock

Loodzware lijdensweken

28 februari 2019 · 10:32

Update: 19 november 2024 · 16:11

Een jaar of vijf geleden bestelde ik ’m ook: de Tear-kalender, voor een goede en gezegende veertigdagentijd. Inclusief gezinsschriftje met een vertaalslag voor kinderen, zodat ook zij in die goedheid en zegen zouden kunnen delen.

Het hebben van dergelijke gezinsmomenten is de wens van elke rechtgeaarde christenmoeder, dus ik ging in de weken voor Pasen vol aan de bak. In de pure veronderstelling dat het iedere dag een heilig klein feestje zou worden. Aan de opzet lag het immers niet; grappige gezinsopdrachtjes afgewisseld met meditatieve momenten. Hartstikke leuk en inspirerend, maar mijn vlees-en-bloedjes hebben een rebellerende geest die zich pontificaal verzet tegen alles wat ook maar riekt naar opgelegd. Dom gehinnik en gegrinnik en elke avond veertigdagenbal. Loodzware lijdensweken, dat kan ik u vertellen.

We stevenden regelrecht naar een dieptepunt, vlak voor Goede Vrijdag. De voetwassing in de praktijk: een afwasteil vol water en hup, iedereen de sokken uit. In plaats van gewijde ernst, devote gezichtjes en vrome gedachten over ‘wat Jezus voor ons deed’, werd het een idiote vertoning. Mijn hulpzoekende blik naar mijn afzijdige wederhelft werd gehonoreerd met een neutraal: “Jóúw plan, weet je nog. Van míj hoeft het allemaal niet zo.” Dat moet de druppel zijn geweest.

Ik scheurde het gezinsschriftje doormidden, wierp de stukken op zijn bord en schreeuwde: “Jíj bent toch de príéster van dit stel ongeregeld?! Zoek het maar uit met je gelóófsopvoeding.” Mijn tranen maakten de kalender nat en de sfeer was naar de gallemiezen.

Sinds die dag doe ik niks bijzonders meer in de veertigdagentijd, hoe graag ik ook zou willen. In de aanloop naar Pasen hebben wij zeven heel gewone weken. Kaal en karig, met op de achtergrond de knagende vraag of ik als moeder in dit opzicht wel voldoe. Ik kan slechts hopen op een hand die het gordijn van mijn falen openscheurt van boven naar beneden. En op een stem die me vreugdevol toezingt: ‘Alles, álles is voldaan.’

Beeld: Shutterstock

    Deel dit artikel:

    Meest gelezen

    Lees ook