Loodzware lijdensweken

Het hebben van dergelijke gezinsmomenten is de wens van elke rechtgeaarde christenmoeder, dus ik ging in de weken voor Pasen vol aan de bak. In de pure veronderstelling dat het iedere dag een heilig klein feestje zou worden. Aan de opzet lag het immers niet; grappige gezinsopdrachtjes afgewisseld met meditatieve momenten. Hartstikke leuk en inspirerend, maar mijn vlees-en-bloedjes hebben een rebellerende geest die zich pontificaal verzet tegen alles wat ook maar riekt naar opgelegd. Dom gehinnik en gegrinnik en elke avond veertigdagenbal. Loodzware lijdensweken, dat kan ik u vertellen.

We stevenden regelrecht naar een dieptepunt, vlak voor Goede Vrijdag. De voetwassing in de praktijk: een afwasteil vol water en hup, iedereen de sokken uit. In plaats van gewijde ernst, devote gezichtjes en vrome gedachten over ‘wat Jezus voor ons deed’, werd het een idiote vertoning. Mijn hulpzoekende blik naar mijn afzijdige wederhelft werd gehonoreerd met een neutraal: “Jóúw plan, weet je nog. Van míj hoeft het allemaal niet zo.” Dat moet de druppel zijn geweest.

Lees ook: Alles over de veertigdagentijd op een rijtje

Lees ook: Alles over de veertigdagentijd op een rijtje

Ik scheurde het gezinsschriftje doormidden, wierp de stukken op zijn bord en schreeuwde: “Jíj bent toch de príéster van dit stel ongeregeld?! Zoek het maar uit met je gelóófsopvoeding.” Mijn tranen maakten de kalender nat en de sfeer was naar de gallemiezen.

Sinds die dag doe ik niks bijzonders meer in de veertigdagentijd, hoe graag ik ook zou willen. In de aanloop naar Pasen hebben wij zeven heel gewone weken. Kaal en karig, met op de achtergrond de knagende vraag of ik als moeder in dit opzicht wel voldoe. Ik kan slechts hopen op een hand die het gordijn van mijn falen openscheurt van boven naar beneden. En op een stem die me vreugdevol toezingt: ‘Alles, álles is voldaan.’

Beeld: Shutterstock