Margot C. Pol stopte een jaar met werken om fulltime bij haar kinderen te zijn

‘’Ik miste het andere deel van mijn brein dat wordt aangesproken als ik aan het werk ben. Ik houd van mijn werk als journalist. Ik vind het heerlijk om ideeën uit te werken en in een fijne flow terecht te komen. Om iets tastbaars te bereiken en daar het gevoel van nut en beloning voor te krijgen. Toen ik een jaar lang fulltime voor mijn kinderen zorgde, moest ik die beloning vooral uit mezelf halen.

In theorie kun je die beloning voelen als je kinderen na een dag goed gevoed, schoon en gelukkig op de bank zitten. Maar in de praktijk zijn ze toch meer aan het roepen en vechten. Er was altijd wel iets. Toch maakten we ook idyllische momenten mee. Zoals die keer dat we met z’n drieën gezellig door de duinen fietsten. Of dat mijn jongste zoon na peuterdans ineens zei: ‘Jij bent mijn beste vriend.’ Dan kon ik er weer weken tegenaan.

Je wil het beste voor je kinderen, maar het kan ook altijd beter

Maar de meeste dingen verliepen niet helemaal zoals gehoopt. Ik was moe, verveelde me, ondanks dat er veel moest gebeuren. Als moeder ben je zo bezig met hoe het zou moeten zijn. Het is moeilijk om in het moment te leven. Je wilt het beste voor je kinderen, maar het kan ook altijd beter. En het moederschap gaat altijd door. Als je werkt, is je werk soms wel gewoon af, dat is heerlijk.’

Boek: Is het al zeven uur?

Over de vele dieptepunten, maar ook de hoogtepunten in het jaar waarin ze stopte met haar werk, schreef Margot het boek Is het al zeven uur? Hoe gaat het nu met haar en hoe kijkt ze terug op dat bijzondere jaar?

‘’Het gaat eigenlijk heel goed met mij. Ik werk om de schooltijden van mijn kinderen heen. Mijn jongste is net vijf en de oudste is zeven jaar. Deze manier van werken vind ik fijn, maar het is ook chaotisch. Alles loopt door elkaar. Het voelt alsof ik achtenveertig tabbladen heb openstaan in mijn hoofd. Wel ben ik echt gelukkiger nu ik weer werk en dat is ook goed voor mijn moederschap.

Thuisblijfmoeder

Ik verlang niet terug naar die tijd dat ik fulltime thuis was, maar ik ben wel heel blij dat ik het heb gedaan. Ik genoot niet van alle dagen samen zijn met mijn zoons. Op een vermoeiende manier heb ik geleerd dat dat normaal is. Dat het niet erg is als je als moeder niet het allergelukkigst wordt van veel bij je kinderen zijn. Die gedachte heerst nog wel in Nederland. Dat het moederschap een soort roeping zou moeten zijn.

Er zijn zoveel manieren om een goede moeder te zijn

Ik weet nu dat je niet minder van je kind houdt als je het moederschap af en toe saai of ingewikkeld vindt. Er zijn zoveel manieren om een goede moeder te zijn. Het zegt niks over de liefde voor jouw kind als je ook graag werkt. Dat je niet de hele tijd bij elkaar wilt zijn. Ik houd ontzettend veel van mijn kinderen, maar ik werk ook graag. Dat mag naast elkaar bestaan.

Zelfs de oerdegelijke opvoedautoriteit Dr. Spock (die van rust, reinheid en regelmaat) schreef al in 1962 in Problems of Parents: De vrouw die zich ergert aan de eentonigheid van het opvoeden van kinderen (en ik neem aan dat de meeste moeders dat soms doen), wordt in feite geteisterd door twee dingen: het ontbreken van volwassen metgezellen, en opgeslokt worden door de voortdurende eisen van de kinderen. Ik denk niet dat de natuur ooit de bedoeling heeft gehad dat moederzorg zo exclusief zou zijn.

Toch wel bijzonder dat die dokter Spock dat toen al zei, maar dat veel vrouwen nog steeds voelen dat zij als moeder veel bij hun kinderen moeten zijn. Dat was voor mij opnieuw een bevestiging dat je het moederschap zo moet inrichten dat je er zelf gelukkig van wordt.’’

Wat had je het meest onderschat aan fulltime thuis zijn met je kinderen?

‘’De maakbaarheid van het moederschap. Je kunt nog zoveel goede intenties hebben, als je kinderen er geen zin in hebben, wordt het geen leuke middag. Ondanks al je verantwoorde plannen om te gaan kleien of naar de kinderboerderij te gaan.

Als je fulltime bij je kinderen bent is het bovendien niet zo makkelijk om afstand te nemen. Als je werkt, heb je wel even die ruimte. Toen ik weer na een dag werken thuiskwam, riepen mijn kinderen: ‘Mamaaaaa.’ Alsof ik de allerleukste persoon op de wereld was. Als je alleen maar thuis bent, is het soms moeilijk om je te realiseren hoe mooi en fijn het moederschap is.’’

Hoe verliep de overgang van een jaar lang fulltime thuis bij jouw kinderen, naar weer parttime werken?

‘’Voor mij was dat lastig. Ik maakte me zorgen over hoe het voor mijn kinderen zou zijn om weer naar de opvang te moeten. Mijn oudste zoon ging al naar school, maar de jongste hebben we eerst van de opvang gehaald. Hij was toen een jaar lang bij mij en nu zou hij weer naar de opvang moeten. Het voelde niet goed om hem weer lange dagen naar de opvang te brengen. Toen heb ik iets anders bedacht. Hij ging vier ochtenden naar de peuterspeelzaal. Op die ochtenden kon ik keihard werken als freelance journalist en daarna haalde ik hem op. Dan aten we een broodje en haalden vervolgens zijn broertje op uit school. Om vervolgens weer tijd met z’n drieën te hebben.

Dat was een goede overgang voor onze zoons. Ik kreeg het idee dat onze jongste het leuk vond op de peuterspeelzaal. Hij was daar wel het vaakst van alle kindjes.’’ Lachend: ‘’Hij heeft alle knutselwerkjes gemaakt die er gemaakt konden worden en heeft de meeste worstenbroodjes gebakken van allemaal. Dus op een gegeven moment was hij daar wel klaar mee.

Parttime werkende moeder
Ik vorm mijn leven nog steeds naar mijn kinderen. Anderen vinden dat misschien overdreven. Soms zou ik wel wat langer willen doorwerken. Dan ben ik net lekker bezig met een artikel, moeten we weer naar zwemles. Mijn man werkt vier dagen van acht tot vijf en kan helemaal in zijn werk duiken. Daar kan ik weleens jaloers op zijn. Mijn man had het ook prima gevonden als de kinderen naar de buitenschoolse opvang zouden gaan. Maar ik ben blij dat we het op deze manier doen. Natuurlijk is het soms stressvol en druk om mijn werk met het moederschap te combineren. Maar ik probeer vaker om te denken: wat een fijn en rijk leven heb ik toch!

Andere ouders die overwegen om meer thuis te zijn bij hun kinderen zou ik adviseren om dat zeker te gaan doen. Je leert zoveel over jezelf en je kind. Heb niet te hoge verwachtingen en voel je vooral niet schuldig als het anders uitpakt dan je van tevoren denkt.’’

Is het al zeven uur?, Margot C. Pol, Uitgeverij Pluim, 272 blz, €18,99

Fotograaf: Denise Roggeveen