Marijke emigreerde van Canada naar Nederland voor de liefde

Hutten bouwen

“Mijn oma groeide op in Rijnsburg. Toen ze net na de oorlog trouwde en de huizen in Nederland niet te betalen waren, emigreerde ze naar ‘het beloofde land’: Canada. Maar ook daar moesten zij en mijn opa keihard werken om te overleven. Ik groeide op in Canada, in een gezin van zes. We woonden in een bungalow met een zwembad. Onze tuin was een paar voetbalvelden groot. We hadden een boomhut, waar we gewapend met rugzakken vol toiletpapier en snacks naartoe trokken. Mijn vader was als vrachtwagenchauffeur veel van huis, en een schoolbus bracht ons elke dag naar een christelijke privéschool.

Met 7 kids naar Hawaï

Ik studeerde af in Engels, had veel werk en feestte veel. Ik had vriendjes, maar niet echt serieus. Ik dacht: als ik zo doorga, krijg ik niet het leven dat ik voor ogen heb. Toen mijn moeder hoorde dat haar neef als evangelist namens Youth With A Mission (YWAM) naar Hawaï zou vertrekken en een nanny zocht voor zijn zeven kinderen, zei ze: ‘Is dat niet iets voor jou?’ Toen ik hem ontmoette, besloot ik binnen een uur dat ik mee zou gaan. Daar zat ik dan, tien dagen lang in de auto richting Los Angeles met een hele hoop kinderen die over me heen doken.

Ik was één groot vraagteken voor hem

De ontmoeting

Op Hawaï trok ik veel op met andere nanny’s, waaronder Hester uit Nederland. We gingen vaak met elkaar naar het strand, waar we dan zaten met vijf vrouwen en vijftien kinderen. Op een dag kwam Vincent, een jongen uit Rijnsburg die zijn broer bij YWAM opzocht, met Hester mee naar het strand. Hij speelde leuk met de kinderen, maar ik vond hem vooral irritant. Hij maakte grapjes, vroeg veel aandacht en voerde één grote show op. Ik zag er doorheen dat hij onzeker was en had geen geduld voor zijn grapjes. Het was zelfs zo erg, dat als ik werd uitgenodigd voor een avondje kaarten en ik hoorde dat Vincent ook zou komen, ik niet ging.

Gastvrije Canadees

Na Hawaï wist ik nog steeds niet wat ik wilde. Ik schreef me in voor een opleiding visagie in Vancouver, waar mijn zusje woonde, maar stopte vanwege de hoge kosten al snel. Ik had werk en een paar vrienden in Vancouver, maar ik voelde me er ellendig. Op en dag zag ik een post van Vincent op Facebook: ‘Veilig geland in Vancouver’. We hadden sinds Hawaï geen contact gehad, maar ik dacht: ik moet een gastvrije Canadees zijn. Ik belde hem en vroeg waar hij zat. Hij was hier om een vriend op te zoeken. In de dagen die volgden, trokken we veel met elkaar op. Ik merkte dat Vincent volwassener was geworden. Hij zei: ‘Als je een Nederlands meisje was geweest, zou ik precies weten wat ik zou doen.’ Ik dacht: Zeg je nou dat je me leuk vindt? Het zou niets veranderen, want hij ging toch weer terug naar Nederland.

Op vakantie naar Nederland

Mijn moeder vroeg of ik weer thuis kwam wonen, zodat ik mijn studieschuld sneller kon afbetalen. Het voelde enorm als falen, maar ik deed het toch en werkte veel. Op een avond belde Vincent via Skype. We kletsten drie uur lang. Maanden gingen voorbij, waarin Vincent en ik elkaar af en toe spraken. Op een dag zei mijn vader out of the blue: ‘Marijke, je werkt hard: ga lekker op vakantie naar Nederland. Dat was niets voor mijn vader, maar ik had het gevoel dat ik moest gaan. Binnen een week had ik mijn vlucht geboekt. Vincent bood mij een logeerplek aan bij zijn ouders, waarna hij niets meer liet horen. Omdat het vreemd voelde om bij Vincent te gaan logeren, boekte ik mijn tijd in Nederland helemaal vol met tripjes.

Liefde op het derde gezicht

Toen ik Vincent weer zag, voelde het heel anders. Ik ging mee naar zijn korfbaltrainingen en we praatten tot diep in de nacht, ook al moest hij om 4 uur beginnen met werken. Toen ik met een vriendin ging skiën in Zwitserland en hij me op het vliegveld zette, appte hij al snel: ‘Ik mis je nu al’. Ik appte terug dat ik hem wel leuk vond. Hij reageerde met: ‘I’m in love with you.’ We bleven continu appen. Toen ik na een bezoekje aan een vriendin in Engeland de boot nam naar Hoek van Holland, haalde Vincent me op en pakte hij me ‘vol op mijn mond’. Het was dik aan. Vincent zei al snel: ‘Ik weet dat jij de moeder van mijn kinderen wordt.’ Ik vond dat helemaal niet gek, want ik was ontzettend verliefd.

Langeafstandsrelatie

Negen maanden lang hadden we een langeafstandsrelatie. Vincent kwam me twee keer opzoeken. Mijn familie – vooral mijn oma uit Rijnsburg – vond hem geweldig. De taalbarrière bleek een zegen voor onze relatie. Omdat we allebei zulke sterke karakters hebben, was het maar goed dat ik hem in het begin niet altijd verstond. Ik besloot om naar Nederland te komen en eerst op mezelf te gaan wonen, om rustig te wennen aan het land en onze relatie.

Eén groot vraagteken

Ik vond het best wel eng. Alles was anders en nieuw. Ik liep al snel achter met mijn administratie, omdat ik er niks van snapte. In de supermarkt kon ik vertrouwde producten niet vinden. Als ik bijvoorbeeld gordijnen zocht, moest ik Vincent vragen waar ik moest zijn. Ik was één groot vraagteken voor hem. Het was lastig dat ik in die tijd nog geen ‘echte’ vriendinnen had waarbij ik even flink kon uitrazen. Zoiets kost gewoon tijd. Aan sommige Nederlandse dingen wen ik nooit. Bijvoorbeeld aan verplichte verjaardagen en kinderfeestjes, waarbij tantes en zwagers alleen maar op komen dagen omdat ze het als verplichting zien.

De taalbarrière bleek een zegen voor onze relatie

Ruzie om de ring

Ik wilde een dikke diamant op mijn verlovingsring, wat gebruikelijk is in onze cultuur. Hij vond dat dikke onzin. Ik dacht: luister, ik hoef niet alles op te geven. Maandenlang hadden we er ruzie over. Uiteindelijk heb ik mijn diamant gekregen als trouwring. Er was geen discussie over dat we zouden trouwen in Canada. We gaven nog een feest in Nederland. Tijdens ons eerste huwelijksjaar begonnen we steeds meer aan elkaar te wennen. De reden dat het tussen Vincent en mij zo goed gaat, ondanks de cultuurverschillen, is dat we hetzelfde staan in ons geloof. Vanaf dag één voelde het vertrouwd, omdat onze basis hetzelfde is. Als we terugkijken, weten we zeker dat God ons naar elkaar toe heeft geleid. Het is zijn bedoeling dat we samen zijn.

Immigrantenfamilie

Ik kom uit een immigrantenfamilie en ben heel nuchter. Zo ben ik opgevoed en zo blijf ik. Ik laat me niet ziek maken door emoties. Als ik mijn ouders zie, zie ik dat als bonus. Mijn ouders hebben mijn dochter Esmee in ruim anderhalf jaar maar vier keer gezien, maar áls ze samen zijn, zijn ze wel dagen samen. Het lijkt me vooral lastig als mijn ouders ziek worden en ik er niet voor hen kan zijn, maar ik heb gekozen voor deze weg. Ik zou mijn beginjaren in Nederland niet opnieuw willen beleven, maar ik ben heel blij met mijn leven hier en met mijn man en gezinnetje.”

Lees ook: Evelien trouwde met haar vakantieliefde