Na alle chemokuren beklommen Marion en Inge De Ortlerhohenweg in Tirol

‘Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n angst gekend als daar in die bergen. Er was geen ravijn, maar als ik mis zou stappen, zou ik heel diep vallen. Op dunne paden langs indrukwekkende afgronden klommen we naar boven. Ik vroeg angstig: 'Inge, waar neem je mij mee naartoe?' Ik wist niet of ik nog wel verder durfde. Ze antwoordde kordaat, bijna als een moeder: ‘Luister, jij hebt mij er ook doorheen gesleept. Dit gaat ook goedkomen'. Die woorden hielpen mij.

Onze levens waren met elkaar verweven. Inge woonde bij mij om de hoek en we gingen naar dezelfde kerk. We zagen elkaar op het schoolplein en bij de korfbalvereniging. Maar van een innige vriendschap tussen mij en Inge was toen nog geen sprake. Ons contact veranderde toen we samen een kerstfair organiseerden bij ons in de kerk. Inge kwam met het idee en ze vroeg mij om mee te helpen. We hebben het professioneel en groots aangepakt.’’

Ik was thuis toen ik haar smsje kreeg: ‘Het is mis’

‘’We gingen heel hecht met elkaar om, elke dag spraken we elkaar. In die periode voelde Inge een bult in haar buik. Ze wilde eerst de kerstfair afronden, maar maakte zich ondertussen wel zorgen. Ik ook. Ik had zo vaak gehoord dat mensen ernstig ziek werden. Inge was slank en gezond, dat zij zo’n bult voelde, gaf bij mij aan dat er iets ergs aan de hand was.

Ik was thuis toen ik haar smsje kreeg: ‘Het is mis'. Het bleek om eierstokkanker te gaan. Dat nieuws deed me erg veel pijn. De volgende dag zat ze bij ons aan de keukentafel en hebben we samen gehuild. Ik had er buikpijn van. Ik was erg bezig met de vraag hoe ik haar zou kunnen opvangen. Ik dacht dat het fout zou aflopen. Ik wilde er voor haar zijn, ook bij het voorbereiden van haar afscheid. Nu ik dit vertel krijg ik weer kippenvel.’’

In het ziekenhuis tijdens Kerstmis

‘’Toen ze met Kerst in het ziekenhuis lag voor de operatie, zag ze eruit zoals ze er altijd uitziet. Ze was vermoeid, maar ze had al haar haren nog. Ze was monter en stuurde grappige appjes. Dan konden we even lachen. Ze was verdrietig, maar ook krachtig en sterk. Ze was niet bang voor de dood, maar maakte zich met name zorgen om haar zoon, die het syndroom van down heeft. Ze gunde hem nog een paar jaar een moeder, zolang hij thuis woont. Ze wilde hem met een gerust hart kunnen achterlaten.

Ze vroeg ook steeds: ‘En hoe gaat het met jou?’ Ze was niet alleen met zichzelf bezig. Ze is echt een wereldvrouw. Een heel bijzonder mens. Ik heb zoveel bewondering voor haar. Na de operatie bleek ze niet schoon van kanker te zijn, ze kreeg chemo om de kanker verder te behandelen. Inge is verpleegkundige en ik ben verzorgende, we wisten allebei: er blijven altijd kankercellen achter.

De dag waarop zij haar eerste chemo zou krijgen heb ik vrijgehouden. Een vrijdag. Ze wilde in eerste instantie alleen gaan. Het zou toch maar saai zijn in het ziekenhuis. Na aandringen van haar dochter ben ik meegegaan.’’

Kaal koppie

‘’Ik was bij haar en we hebben gepraat. Uiteindelijk ben ik met alle chemokuren mee geweest. Na de eerste paar kuren voelde Inge zich redelijk goed, maar ze werd steeds zwakker. Toen ik haar weer eens opzocht, trok ze zonder aankondiging haar pruik af. Ik schrok toen ik haar voor het eerst kaal zag. Ik wist dat ze ziek was, maar toch raakte het me toen ik haar zo zag. ‘Kijk', zei ze lachend. ‘Ik heb mijn hoofd kaalgeschoren'. En ze deed haar pruik weer op. Ze gedroeg zich niet ziek.’’

Ik had niet gedacht dat het er echt van zou komen

‘’Op een dag waarop Inge slecht nieuws had gekregen, stapte ik bij haar naar binnen. Ze ontving me met een knuffel. Meteen begon ze te huilen en ik huilde met haar mee. Ik zei tegen haar: ‘Denk erom, je moet beter worden, want ik wil nog zo graag met jou de bergen in'. Alsof het om mij draaide. Inge genoot altijd van bergwandelingen. Ik had de foto’s van haar bergtochten met veel bewondering bekeken. Ik wilde ook zo’n tocht maken, met haar samen. Ze reageerde toen nog niet op mijn wens. Het was een verdrietig moment. Huilend stonden we bij haar in de gang.

Tot ze er op een gegeven moment zelf over begon. Ze had tijd gehad om erover na te denken. ‘Wanneer ben je vrij? We gaan het doen', zei ze. Ik dacht: hoe dan? Je bent zo ziek. Maar die gedachte hield ik voor me. Misschien dat het haar zou helpen om een stip aan de horizon te hebben. Ik had toen niet gedacht dat het er echt van zou komen.’’

Bergschoenen uitzoeken

‘’Ze wist niet hoe lang ze nog had en wilde dit graag doen. Samen zijn we bergschoenen voor mij gaan uitzoeken. Thuis ben ik gaan trainen. Inge heeft alles bedacht. De route en het vervoer. Toen ik begreep dat ook haar man Bas meeging, bedacht ik dat het fijn zou zijn als ik ook een maatje had. Dat begreep ze meteen, dus vroeg ik mijn nicht Greet mee. Zij was pas weduwe geworden en had ook al heel wat ervaring in de bergen. Later kwam daar gelukkig voor Bas nog een man bij, de schoonvader van hun oudste dochter.’’

Op een gegeven moment durfde ik niet meer verder

‘’In september was het zo ver. Inge had altijd halflang donker haar, geknipt in een boblijn. Nu had ze korte en grijze stekeltjes. Maar vanbinnen was ze precies dezelfde persoon. Fris en levendig. Er zijn momenten geweest dat ik jaloers op haar was. Ik vind het erg om te zeggen, maar ik vroeg me dan af: Hoe doe je dat toch? Je hebt zoveel meegemaakt en je straalt alleen maar. Mijn leven gaat op rolletjes. Ik heb wel dingen meegemaakt, maar dat is niet te vergelijken met wat Inge heeft doorgemaakt. Ik ben wel vrolijk, maar zoals zij straalt, dat bewonder ik.

Op een gegeven moment durfde ik niet meer verder. Ik focuste me op de stappen die ik moest zetten. Terwijl ik angstig naar mijn voeten keek, begon zij te zingen. ‘Ik hef mijn ogen op naar de bergen'.’Ik durfde niet achterom te kijken. Ik hield mijn ogen op mijn schoenen gericht. Maar ik hoorde haar mooie stem vlak achter me. Eerst zachtjes, daarna met meer overgave.’’

Vertrouwen op God

‘’Ik dacht altijd dat ik veel met het geloof bezig was, maar geloof zit ‘m niet in het bidden voor het eten. Deze trip heeft me dichterbij God zelf gebracht. Ik heb geleerd om meer te vertrouwen. Niet om achteraf te kunnen zeggen: dank U wel God, het is allemaal goed gekomen. Maar om in het dal erop te vertrouwen dat God erbij is.

Toen ik tijdens onze trip door de bergen een kabel moest vasthouden en tegelijkertijd mijn stokken bij me moest houden, werd ik opnieuw overvallen door angst. Met een zware rugzak op liep ik langs een richel. Heel eng. Van dat moment is een foto gemaakt. Om de hoek zie je net een grijs koppie. Het is Inge die naar me kijkt. Gierend van het lachen. Dat is ook Inge. Eenmaal bovenaan waren we supertrots en blij. We hebben het gehaald. De tranen liepen over onze wangen.’’

Zij was ziek geweest, maar zij zorgde voor mij

‘’De zondag nadat Inge het nieuws over de kanker had gekregen, gingen we naar de kerk. In de preek werd gezegd: ‘Het leven is als een puzzel. Er zijn stukjes die gelijk passen, maar er zijn ook donkere stukjes en stukjes waar we mee worstelen'. Ik dacht gelijk: hier kan ik iets mee. Ik heb een puzzel laten maken van een foto van ons tweeën. En elke keer als ik dacht dat Inge een bemoediging kon gebruiken, heb ik een puzzelstukje met een kaart naar haar opgestuurd. Eerst kreeg ze een paar zwarte stukjes. Zo van: die nare momenten heb je gehad, daar ben je doorheen. Bij mij werd de puzzel steeds kleiner, maar zij kreeg steeds meer een helder beeld.

Na onze reis kreeg ik een flinke steen van Inge. Die had ze aan het begin van onze trip in haar rugzak gestopt en constant mee gesjouwd. Nu gaf ze de steen aan mij. Dat vond ik zo bijzonder lief van haar. Deze trip was zwaar voor mij, maar de reis was ook emotioneel voor Inge. Na alles wat ze had meegemaakt. Maar ze was er telkens voor me. Dat vind ik zo liefdevol. Zij was ziek geweest, en had zich enorm zorgen gemaakt over haar zoon, toch zorgde zij voor mij. Zij heeft me naar boven gepraat, gezongen en gebeden.’’

Lees ook: God bracht Marjon en Jessica bij elkaar