'Marsh­mal­lows zijn niet halal'

De kinderen protesteren, meester komt al blij naar me toe, maar ik steek mijn hand op. “Wacht nog even, meester! Want de kinderen krijgen een kans om die marshmallows te veroveren. Ik heb hier een quiz. Over kinderboeken. Met heel moeilijke vragen. Als de klas ácht vragen goed heeft, dan is de zak voor hen.” 
Daar is meester het mee eens. Acht vragen goed beantwoorden, dat lukt ze nooit.

“Welke jongen woont in zijn eentje op het dak van een flat?” begin ik. Ik hoef niet eens te vertellen dat de jongen een rood kraanwagentje heeft, want ze weten het allemaal.
“Pluk van de Petteflet!”

“Eén punt voor de klas! Volgende vraag. In welk boek worden vervelende kinderen meegesleurd in een chocoladerivier?”
“Sjakie en de chocoladefabriek!”

Het is jammer voor de meester, maar de kinderen zijn hier goed in. De zak marshmallows is voor de klas. Er gaat een gejuich op. Maar een jongetje achter in de klas steekt zijn vinger op. “Ik mag geen marshmallows, want daar zit gelatine in.”
Dom van me. Marshmallows zijn niet halal, natuurlijk. 

“Hebt u dit ook gedaan in groep 3C?” gaat de jongen verder.
Dat moet ik toegeven. In groep 3C heb ik deze quiz ook gedaan.
“En zat mijn neef Samir daar dan ook bij?” 

Ik heb geen idee hoe de kinderen in groep 3C heten, ik heb ze maar één uurtje gezien. Maar als Samir in groep 3C hoort, dan zat hij er ook bij.
“Hij heeft toch geen spekkie gegeten hè?”
“Nee”, zeg ik, want ik herinner me dat er in groep 3C een paar kinderen waren die geen marshmallows wilden. “Nee, Samir heeft geen spekkie gegeten.”

De jongen herademt. “Gelukkig.”

Is dit nou zorgzaamheid of controledwang? Ik weet het niet. Maar voortaan neem ik toch maar iets anders mee om uit te delen. Pepermuntjes. Of nee, daar zit suiker in. Wortels!