Martine: Het geld van ome Jan

Voorzichtig zet ik het kastje in mijn auto en maak een grote armzwaai naar de bejaarde man en vrouw die me uit staan te zwaaien. Blij met mijn vondst en ook blij door het kleine gesprekje dat ik met de vrouw had.

Ik spotte het kastje een paar dagen geleden, de koop was snel bezegeld. Ik was er overigens niet naar op zoek. Wat dat betreft is Marktplaats net zoiets als de Action: je komt altijd weer thuis met dingen waarvan je nog niet wist dat je ze nodig had.

Als ik het kastje op kom halen, weet de vrouw me te vertellen dat het ‘vintage’ is. Het is overduidelijk dat dit een nieuw woord voor haar is – vast ingefluisterd door een dochter die haar had aangemoedigd het kastje niet voor een habbekrats te verpatsen. Ik krijg nog een klein geschiedenisvertelsel over de lange staat van dienst van het kastje alvorens ik met mijn nieuwste aanwinst naar huis rijd.

Ontmoetingen via Marktplaats

In de auto bedenk ik hoeveel leuke ontmoetingen ik al heb gehad via Marktplaats. En eerlijk is eerlijk: soms ook minder leuke ervaringen. Gelukkig zijn die in de minderheid. De allermooiste ontmoeting is en blijft toch wel met Jan uit Dronten.

Het is inmiddels al heel wat jaren geleden. Mijn jongens zaten nog op de basisschool en in die periode was zakgeld natuurlijk superbelangrijk voor ze. Helaas, chaoot als ik ben, vergat ik altijd te pinnen – in die tijd gaven we nog contact zakgeld – en daardoor schoot het er geregeld bij in. Ik had net voor de zoveelste keer gemopper aangehoord van de jongens dat ze al weken geen zakgeld hadden gehad, toen er uit onverwachte hoek hulp kwam.

120 kilo schoon aan de haak. Dat was geen schatting van mij, maar een mededeling van Jan zelf.

Zijn naam was Jan, 120 kilo schoon aan de haak. Dat was geen schatting van mij, maar een mededeling van Jan zelf. Toen ik de deur voor hem opendeed, pakte hij mijn beide handen vast en stelde zich met veel bombarie voor als ‘Jan uit Dronten’. Jan was een imposante verschijning en leek zo weggelopen van de zeevaartschool. Mutsje op, dito oorringen en een tattoo in zijn nek. Jan uit Dronten had via Marktplaats onze voetbaltafel gekocht. Het ding stond in de weg en Jan wilde ’m graag overnemen. En zo stond-ie met z’n 120 kilo en stem als een scheepshoorn in mijn huiskamer.

Jan voelde zich gelijk thuis en kneep mijn jongste zoon in zijn wang: “Zeg maar ome Jan.” Ondertussen praatte hij honderduit over hoe hij hier gekomen was, dat zijn maat hem gereden had, dat Amersfoort toch ook zo’n leuke stad is, etcetera.

Die maat kwam even later ook binnenstampen, met dito gewicht, dito muts en dito oorring. Net als dat honden op hun baas gaan lijken, leken deze maten exact op elkaar. Jan was helemaal blij met de voetbaltafel. Ik bood de beide mannen koffie aan, want per slot van rekening is Dronten ook niet naast de deur, en met enige moeite wurmden de heren zich in onze stoelen.

Die maat kwam even later ook binnenstampen, met dito gewicht, dito muts en dito oorring.

Jan vond het allemaal prachtig, praatte honderduit, sloeg uit pure vreugde onze tafel bijna doormidden zo mooi als-ie ‘m vond, en deed gezellig een spelletje mee met zoon Tijs en zijn vriendje. Die zaten enigszins onder de indruk naar de beide mannen te kijken en wisten nog niet zo goed wat ze van deze overweldigende levensenergie moesten vinden.

Jan zat niet om praatjes verlegen en in amper tien minuten tijd was ik aardig op de hoogte van zijn levensloop en had ik tevens een goed beeld van zijn politieke overtuigingen. De maat van Jan knikte en humde bij alles wat Jan zei. Een soort Peppi en Kokki. Toen was het tijd om afscheid te nemen.

Jan pakte zijn portemonnee en legde het afgesproken bedrag op tafel. “Mooi,” zei ik, “ik heb een schuld in te lossen bij mijn jongens, dus ik kan weer zakgeld uit gaan delen.” Jan bedacht zich niet, trok opnieuw zijn portemonnee en gooide er nog wat biljetten bij. “Drie jongens heb je toch? Nou dan hebben ze alle drie wat!”

Driedubbele bedrag

Beduusd zwaaide ik Jan uit Dronten en zijn maat weer uit, die de voetbaltafel voor het driedubbele bedrag meenamen dan wat we hadden afgesproken… Wat een wonderlijke ontmoeting. Toen mijn zoon even later beneden kwam en het geld op tafel zag liggen, vroeg hij: “Waar is dat geld voor?” Ik zei: “Dat is je zakgeld, met de groeten van ome Jan.” “Heb ik een oom Jan dan?” vroeg hij verbaasd. “Nou, vanaf vandaag geloof ik wel,” antwoordde ik.  

Vanaf dat moment maakt oom Jan deel uit van ons gezin. Niet letterlijk, uiteraard. Maar wel figuurlijk. Als we ergens geld voor nodig hebben, zeggen we geregeld tegen elkaar: misschien moeten we oom Jan even vragen.

• Martine: ‘Na een paar dagen weet ik het zeker: Mijn kinderliefde is op. De ‘adults only’ camping lonkt’

  Klik hier