Mettine werd als tiener gepest vanwege haar krullen

Mettine zat in groep acht en zou samen met haar vriendinnen naar de middelbare school gaan. Mettine: “Ik vond het een fijn idee om samen die overstap te maken, want dan hoefde ik niet alleen ergens opnieuw te beginnen. Achteraf gezien werd ik in groep acht al door die meiden gepest, maar dat besefte ik pas op de middelbare school.” Mettine had als twaalfjarig meisje een bos krullen op haar hoofd. “Ze noemden me ‘schaap’ en maakten schaapgeluiden als ze mij zagen.” Op de middelbare school gingen andere klasgenoten mee in het pesten. Wanneer ze samen met een grote groep naar school ging, en iedereen twee aan twee fietste, fietste Mettine in haar eentje voorop. “Niemand wilde naast ‘het schaap’ fietsen.”

Het schaap

“Achter mij hoorde ik ze allerlei verhalen over ‘het schaap’ vertellen, die waren niet leuk. In de klas gooiden ze propjes papier in mijn haar. Niemand wilde naast me zitten en ik werd ook nooit uitgenodigd voor feestjes. Ik had echt het gevoel dat ik niet goed genoeg was en er niet bij mocht horen. Ik voelde me lelijk, omdat ik dat volgens hen was. Ook las ik gemene uitspraken over mij in de MSN-status van klasgenootjes. Veel kinderen in het dorp waar ik woonde zagen mij ook als ‘het schaap’ en wilde daarom niet met mij spelen. Gelukkig had ik wel een paar vriendinnen buiten mijn klas om, maar die zag ik niet heel vaak.”

Als een leraar zei dat het pesten moest ophouden, had dat een averechtse werking

Op school sloeg Mettine regelmatig lessen over of rende huilend de klas uit. Ze vluchtte dan naar huis. “Thuis voelde ik me veilig. Met mijn ouders kon ik over alles praten, zij waren er voor me, dat was fijn. Mijn ouders spraken met leraren op school. Maar als ik of een leraar zei dat het pesten moest ophouden, had het vaak een averechtse werking. Zo had ik een keer tegen een leraar gezegd dat een jongen mij pestte en had ik deze jongen bij de naam genoemd. Later kwam de broer van die jongen naast mij fietsten en zei: ‘Waarom heb je dat gezegd? Het is helemaal niet waar. Dat klikken mag je nooit meer doen, want mijn broer doet zoiets niet’.”

Faalangst

“Ik raakte er gek genoeg aan gewend dat ik elke pauze in mijn uppie naar boven ging en daar mijn brood op at. Dan zat ik maar alleen, ik hoefde dan in elk geval niet te huilen. Ik voelde me op school vaak angstig en kreeg regelmatig paniekaanvallen. Ik had al last van faalangst, maar dit verergerde enorm door het pesten. De school anticipeerde hier deels op, zo hoefde ik niet voor de hele klas een presentatie te geven, maar alleen voor de leraar. Ook kon ik met afdelingshoofden of mentoren praten en ben ik behandeld door psychologen en psychiaters, maar dat verminderde het pesten en de impact ervan helaas niet.” 

Op het mbo kon ik helemaal opnieuw beginnen

In de vierde klas van het vmbo zat Mettine vanwege haar keuzevakken bij andere leerlingen in de klas. Mettine: “Ik werd door hen uitgenodigd voor verjaardagen, zat naast ze in de klas en ging met ze naar het eindgala. En als ik in paniek was, sloegen zij een arm om mij heen. Dat gaf me enigszins het gevoel dat ik ergens bij hoorde. Zo heb ik uiteindelijk het vmbo redelijk oké kunnen afsluiten.” Na de middelbare school gaat Mettine naar het mbo. “Ik kende nog niemand en kon daarom helemaal opnieuw beginnen. Al snel kreeg ik van medestudenten het gevoel dat ik er mocht zijn, dat vond ik heel fijn en bijzonder."

Depressieve gevoelens

Na afronding van haar eerste mbo-opleiding volgt Mettine nog drie verschillende opleidingen, maar het pesten heeft nog veel invloed. “De gedachten dat ik niet goed genoeg was kwamen in de loop van de jaren in alle hevigheid terug. Dat is wat al dat pesten met mij deed, het maakte me van binnen kapot.” Het komt zo ver dat Mettine jaren later continu paniekaanvallen ervaart en in een dal met depressieve gevoelens belandt. 

“Ik besefte dat er iets in mijn denken moest veranderen en wist dat als iemand mij daarmee kon helpen, dat God dat moest zijn. Ik was nog niet heel erg met het geloof bezig, maar op een zondag voelde ik me aangesproken door wat de dominee zei. ‘Als er dingen in je leven zijn die niet goed gaan, dan wil God misschien dat je een andere kant op gaat’. Op dat moment volgde ik voor mijn werk een studie die niet lukte. Ik besprak mijn situatie én de woorden van de dominee met mijn ouders en zij zeiden tegelijk: ‘Dan stop je met je studie en ga je een Bijbelschool volgen.’ Dat voelde als een goede keuze.”

Ik leerde vergeven, dat was niet makkelijk

In het eerste jaar van de Bijbelschool leert Mettine veel over haar identiteit in Christus. “Ik las in de Bijbel dat ik in Gods ogen prachtig en uniek geschapen ben. Dat was eerst heel confronterend, want in mijn verleden was vaak het tegenovergestelde gezegd. Het duurde dan ook even voordat ik Gods Woord oprecht geloofde en mezelf kon accepteren. Ook geloofde ik dat God mijn pijn en verleden ten goede wilde keren. En dat gebeurde ook. God zorgde voor veel lieve vrienden, die ik nog altijd heb. En op de Bijbelschool leerde ik om iedereen te vergeven die mij pijn heeft gedaan. Dat was absoluut niet makkelijk, er werd dan ook ontzettend veel voor me gebeden. Maar de band die ik onbewust nog met die mensen had, werd verbroken. Dat maakte me zo vrij!”

In die spiegel zie ik nu een hele mooie zelfverzekerde vrouw met prachtige krullen

“Ik ervaarde God echt als mijn heelmeester. Het is een proces van jaren geweest, maar uiteindelijk heb ik op elk gebied in mijn leven herstel ervaren. Mijn zelfvertrouwen ontwikkelde en ik werd emotioneel stabieler. Ook op sociaal gebied kan ik nu echt genieten, daar ben ik ontzettend dankbaar voor.” Haar ogen stralen, terwijl ze verder vertelt. “Ik besef dat ik jaren geleden liever niet in de spiegel keek, maar nu zie ik mezelf als een hele mooie zelfverzekerde vrouw met prachtige krullen.”

Vergeven

Kortgeleden kwam Mettine een jongen tegen die haar vroeger heeft gepest. “Het allermooiste was dat ik me nog goed kon herinneren dat ik door hem gepest ben, maar dat ik die pijn niet meer voelde. Ik wilde hem gedag zeggen, maar hij draaide zijn hoofd weg. Ik dacht: waarom? Juist voor hem wil ik mijn verhaal vertellen. Hij hoeft zijn hoofd niet weg te draaien, want hij en alle andere mensen die mij pijn hebben gedaan zijn vergeven.” 

Ik heb littekens en die jeuken soms

Af en toe heeft Mettine nog last van gedachten die vroeger in haar hoofd heersten. “Ik heb littekens en die jeuken soms. Ik probeer mezelf op die momenten aan Gods waarheid te herinneren. Dat helpt. Net als mijn vrienden die mijn verhaal kennen en mij steunen op die moeilijke momenten. Natuurlijk had ik het pesten vroeger liever niet meegemaakt, en heb ik me zeker afgevraagd waarom God het heeft toegestaan. Toen ik eens echt heel boos was en het met een paar vrienden besprak, zeiden ze: ‘Maar als je dit niet had meegemaakt, was je niet geworden wie je nu bent.’ En daar hadden ze gelijk in. Mijn verleden heeft me gevormd en met wie ik nu ben kan ik me goed inleven in anderen, mensen beter begrijpen én anderen helpen.” 

Op dit moment volgt Mettine een trainingsschool voor pastoraatwerk. “Daar kan ik heel goed de principes toepassen die ik op de Bijbelschool heb geleerd. Ik kan nu anderen een dienst bewijzen door mijn verleden, dat is zo mooi, zo ervaar ik dat God mijn verleden en de pijn die ik had echt ten goede heeft gekeerd.”

Lees ook: 'Elza werd twee keer verkracht'