'Mijn droom om dokter te worden is wer­ke­lijk­heid geworden'

Er is hectiek omheen met vele zorgmedewerkers en patiënten in alle hoeken van de kamer; over de geluidsboxen heen wordt er een chirurg gevraagd naar een operatiekamer.

Heerlijk om een medische serie vol spanning te kijken. Een van de meest spannende momenten vond ik vroeger altijd als de brancard met de patiënt voorbij de klapdeur geduwd wordt waar de familie, politie en ambulance niet verder mee naar binnen mag. Het dramatische afscheid van een seconde met huilende achterblijvers vond ik altijd intens.

Mijn eigen huilmoment was altijd als de dokter na uren eindelijk naar buiten komt en tegen de familie zegt dat het gelukt is. Ze hadden de patiënt kunnen redden. Ik kon van opluchting en vreugde wel janken. Dat waren de momenten dat ik graag deze dokter wilde zijn. Ik dacht: als ik later groot ben, wil ik dit ook kunnen doen en meemaken.

Nu zie ik de beelden van de ambulancebrancard die de traumakamer binnen wordt gereden. De camera volgt dokter en team. De patiënt is in ademnood, zijn hartslag zit boven de tweehonderd slagen per minuut, het zuurstofgehalte in zijn bloed is gevaarlijk laag. Hij hapt naar adem. Het kan zomaar afgelopen zijn met zijn leven.

Ik kijk nu alleen niet naar een film, maar naar de nieuwe EO-serie Op de spoed. Ik mag de kijker meenemen in mijn wereld van de spoedeisende geneeskunde. Ik kan op beeld vertellen hoe spannend het soms kan worden, maar ook hoe verdrietig of juist vol vreugde sommige gebeurtenissen zijn.

Mijn diepgewortelde droom om dokter te worden is werkelijkheid geworden. Vanuit het uitzetcentrum, achter slagbomen en met meldplicht bij de vreemdelingenpolitie heb ik uiteindelijk de mogelijkheid gekregen om nu in vele huiskamers het mooie werk van de SEH te laten zien. Ik heb mee kunnen doen in een tv-productie om echte patiënten en echte zorghelden in beeld te brengen.