Petra Kramer over Lucas Kramer: 'Mu­zi­ka­li­teit zit gewoon in ons DNA'

“Lucas noem ik soms nog steeds ‘m’n jongetje’, al is hij de oudste van vijf. Henk, mijn man, was visserman, wat betekende dat ik doordeweeks in mijn eentje voor de kinderen zorgde. Soms moest hij ‘overweeks’ en was hij zelfs twee weken lang op zee. Het hielp wel dat veel gezinnen op Urk letterlijk en figuurlijk in hetzelfde schuitje zaten, dus je wist destijds ook niet beter. Maar het was heel intensief. Vooral in moeilijke periodes, zoals bij ziekte. Lucas belandde toen hij een jaar of 12 was in de medische molen. Hij kon niet meer lopen, zijn gewrichten waren helemaal dik en ontstoken. We gingen van ziekenhuis naar ziekenhuis. Het bleek jeugdreuma te zijn. Op zijn 15e heeft hij een aantal maanden in het ziekenhuis van Nijmegen gelegen. Ik was zwanger van onze jongste, maar probeerde toch iedere dag naar hem toe te gaan. De andere kinderen bracht ik dan onder bij buren of vrienden. Op die momenten was het wel extra zwaar om getrouwd te zijn met een visser.

Altijd feest

Wanneer er doordeweeks iets voorviel met de kinderen, riep ik weleens: ‘Wacht maar tot je va thuiskomt!’ Maar als vader dan op vrijdagavond thuiskwam, was ik alles alweer vergeten, want in de weekenden was het eigenlijk altijd feest. Op Urk staat lekker eten centraal. Iedere zaterdag bakte Henk hele emmers vis en iedereen mocht aanschuiven.

Op de voorste bank

In ons gezin speelden zang en muziek altijd een grote rol. Muzikaliteit zit gewoon in ons DNA. Vrijwel iedere zaterdag repeteerde Henk met de Urker Zangers en dan ging kleine Lucas trouw met zijn vader mee. Lucas had een eigen muziekmap en probeerde dan al echt mee te lezen. Daarnaast speelde hij al jong cornet in de brassband. Ik zong als solist regelmatig bij verschillende koren en bij die concerten ging Lucas ook graag mee. Hij zat dan als jongetje van een jaar of 4, 5 op de voorste bank te luisteren. Grappig dat de rollen inmiddels omgedraaid zijn: nu zit ik in de zaal om naar hém te luisteren.

Natuurlijk ben ik trots op hem als hij op grote podia staat of op televisie te zien is. Tegelijkertijd ben ik ook heel nuchter. Urkers lopen gelukkig niet zo snel naast hun schoenen.

Helemaal in z’n element

Als ik Lucas moet omschrijven, zou ik vooral het woord ‘zorgzaam’ willen noemen. Lucas scheelt zestien jaar met zijn jongste zus Jeannette. Op zondag gingen mijn man en ik naar de kerk, Lucas zorgde dan voor zijn zusje. Hij kookte ook en als wij uit de kerk kwamen, konden we zo aan tafel. Ik denk dat het zorgzame toen wel is ontstaan. In 2007 is Henk helaas veel te jong overleden aan leukemie. Het is lastig uitleggen hoe vreselijk ingrijpend dit was voor ons hele gezin.
Lucas lijkt ontzettend op zijn vader. Niet per se alleen in uiterlijk, maar in zijn hele doen en laten. Laatst zag ik een foto van Lucas, helemaal in z’n element terwijl hij stond te kokkerellen. Een grote tafel vol eten, mensen en gezelligheid. Precies zoals Henk dat vroeger deed. Dat vind ik prachtig om te zien. Het zijn mooie herinneringen die opnieuw tot leven komen.”