'Verloren kinderen': nieuwe EO-docuserie over probleemgezinnen

Verloren kinderen, maandag t/m donderdag, rond 22.00 uur, NPO 3

22 november 2022 · Leestijd 5 min ·

· · ·

Een probleemgezin: we kennen het begrip, maar wat ís het eigenlijk? Hoe gaat het eraan toe in zo’n huishouden? En waardoor worden de problemen veroorzaakt? Documentairemaker Sahar Meradji gaat op zoek naar antwoorden in de vierdelige EO-docuserie 'Verloren kinderen'.

Drie maanden lang dompelde Sahar zich onder in de levens van drie ‘probleemgezinnen’. Ze bracht dagelijks tijd met hen door, soms wel 24 uur achtereen. “Ik hoop dat ik de kijker, evenals zorginstellingen en de overheid, een goed beeld geef van wat er gebeurt in een probleemgezin.

Ik heb eerder series gemaakt over misbruik, verslaving en criminaliteit, zoals Tygo in de GHB en Verdoofd. In de researchfase zeiden veel mensen dat ze uit een problematisch gezin kwamen. Het maakte me nieuwsgierig naar hoe de opvoeding in zo’n huishouden eraan toegaat. Met Verloren kinderen laat ik dat zien.”

En, hoe gaat het eraan toe?
“In zo’n gezin spelen er dagelijks één of meerdere problemen. Soms sluimert iets op de achtergrond, soms gebeurt er daadwerkelijk wat. Leuke gezinsmomenten en moeilijkheden wisselen elkaar voortdurend af. Voor de serie volgde ik het gezin van Astrid. Ik kwam hun huis binnen terwijl zij en haar man ruzieden; ze had die ochtend ruzie gemaakt met haar ex; de kinderen zaten onder de krentenbaard; en het huis was overvol.

Ik voelde me bijna onderdeel van deze gezinnen

Door mijn andere documentaires weet ik dat mensen vaak denken: een moeilijke jeugd staat gelijk aan een liefdeloze jeugd. Ik was benieuwd of dit klopte. Hoeveel warmte en genegenheid is er? De drie gezinnen die ik volgde, waren erg liefdevol. Verder laat deze serie zien hoe het kán dat je een probleemgezin wordt of blijft.”

Kun je een tipje van de sluier oplichten?
“Als je een probleem hebt en je je in een stabiele omgeving bevindt, is het makkelijker om de aandacht te krijgen die je nodig hebt. Maar als élk gezinslid een probleem heeft, behoeft iedereen dezelfde aandacht, en moet je die ook nog eens géven. Zo kom je in een impasse, en verergeren de problemen.

We zien dit bij moeder Merel. Zij is overspannen en heeft een dochter, Nohemy, met een autismespectrumstoornis en een emotieregulatiestoornis. Nohemy moet hiermee leren omgaan, en heeft rust nodig. Merel moet haar dochter ondersteunen, terwijl zij ook naar rust verlangt. Die drukte verergert Merels overprikkeling.”

Deze gezinnen delen hun verhaal

In Verloren kinderen volgt Sahar drie gezinnen, elk met verschillende problemen.

Marjolijn en Ronald wonen in Vriezenveen en hebben drie kinderen: Florijn, Gondar en Linde. In dit gezin is iedereen hoogbegaafd, maar hebben de gezinsleden ook psychische problemen. Drie jaar geleden schakelden de ouders de hulp van Jeugdzorg in, maar inmiddels zijn ze verwikkeld geraakt in een gevecht met de kinderbescherming. Ze krijgen een rapport met de mededeling dat een van hun kinderen onder toezicht geplaatst kan worden. Voor betere zorg en onderwijs voor hun kinderen, besloot het gezin te verhuizen naar België.

Astrid en Peter wonen in Amsterdam-Noord en hebben vier kinderen: Rodin, Rowan, Rowena en Wendy. Het gezin kampt met ernstige geldproblemen, een te kleine woning, en onverwerkte trauma’s. Bijna iedere dag loopt de emmer over, en dit zorgt voor een explosieve sfeer in huis.

Merel en Gerson wonen in Rotterdam en hebben twee kinderen: Isai en Nohemy. Nohemy heeft autisme en een emotieregulatiestoornis, Merel is overspannen door de druk van het zorgen voor Nohemy. Gerson heeft ADD, en kleine Isai is heel druk. De ouders doen er alles aan om een gestructureerde en rustige thuisomgeving voor

Sterke emoties

Het was voor Sahar “behoorlijk pittig” om zo intensief mee te leven met de gezinnen. “Het is een van de zwaarste documentaireseries die ik heb gemaakt. Normaal volg ik één persoon, nu trok ik op met drie gezinnen. De ouders ervoeren heftige emoties – zoals verdriet, frustratie en paniek – want het draait om hun kinderen. De pijn van die ouders van zo dichtbij ervaren, maakte het zwaar. Ik voelde me bijna onderdeel van deze gezinnen, waardoor ik na een draaidag écht even moest omschakelen. Soms ging dat gepaard met tranen. Maar ik vond het de moeite waard, want ik wilde deze mensen hún verhaal laten vertellen.”

Grijs gebied

Sahar wil laten zien dat de wereld niet zwart-wit is. “Als het gaat om relaties kúnnen we situaties niet zomaar als goed of fout beoordelen. Wanneer je bereid bent te accepteren dat er een grijs gebied is – bijvoorbeeld in de opvoeding –, krijg je meer begrip voor elkaar. Bovendien komen keuzes voort uit je geschiedenis en intenties. De gezinnen in deze serie laten dat zien. Hopelijk gaan we elkaar hierdoor beter begrijpen.”