Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Onbegrensd: De vluchteling uit kamp Moria als individu

‘Deze mensen wilden als mens gezien worden’

In februari 2020 reisde Tamara Breugem – Vermeire (39) met een team van Stichting Christian Refugee Relief naar Lesbos om vluchtelingen in kamp Moria te helpen. De indrukken van het kamp en de verhalen van de mensen die ze daar ontmoette maakten een onvergetelijke indruk op haar. Bij thuiskomst schreef ze het boek Onbegrensd.

Deel:

Als kind voelt Tamara een diepe bewogenheid voor mensen in moeilijke omstandigheden. Zij zou het liefst de hele wereld redden, een verlangen dat haar tot op de dag van vandaag drijft. Tamara groeit op in een niet-christelijk gezin, maar komt op haar zeventiende tot geloof, doet belijdenis en wordt gedoopt. “Nadat ik tot geloof was gekomen kreeg ik nog sterker het gevoel dat ik iets voor mijn naasten wilde doen.”

Ik leerde de mens achter de vluchteling kennen, dat raakte mijn hart

Tamara studeert international business administration en gaat als HR-consultant aan de slag. Als er vanwege de oorlog in Syrië in 2015 een grote vluchtelingenstroom op gang komt, hoort Tamara dagelijks in het nieuws hoe schrijnend de situatie in de vluchtelingenkampen is. Steeds sterker verlangt zij ernaar om iets wezenlijks voor deze vluchtelingen te betekenen. “Ik besloot vrijwilligerswerk voor Vluchtelingenwerk te gaan doen en kwam in aanraking met een Syrisch gezin bij mij in de buurt. Ik leerde de mens achter de vluchteling kennen en dat raakte mijn hart.”

In 2018 gaat Tamara als trajectbegeleider statushouders aan de slag bij Vluchtelingenwerk. Momenteel is zij als coördinator arbeidsparticipatie onder meer betrokken bij trainingen om vluchtelingen in Zuidwest-Nederland werkfit te maken. “Deze baan sluit goed aan bij mijn HR-opleiding en mijn verlangen me in te zetten voor mijn naasten, maar desondanks bleef ik het gevoel houden dat ik meer wilde betekenen voor vluchtelingen.”

Kamp Moria

Er druppelt steeds meer informatie binnen over de schrijnende leefomstandigheden in de Griekse vluchtelingenkampen. Meer en meer voelt Tamara het verlangen om als vrijwilliger af te reizen naar Griekenland en daar iets te betekenen voor deze mensen in nood. “Ik had geen idee hoe ik dat moest vormgeven als werkende moeder van vier kinderen.”

Een collega met wie zij haar zorgen deelt, brengt haar in contact met Stichting Christian Refugee Relief(CRR), een stichting die missies verzorgt naar de Griekse eilanden. Tijdens deze missies helpen vrijwilligers in het kamp bij het uitdelen van kleding, het bouwen van tenten of het verzorgen van sociale activiteiten. Ook stuurt stichting CRR maandelijks hulptransporten naar de vluchtelingenkampen. “In overleg met mijn man kon ik in februari 2020 twee weken als vrijwilliger mee naar kamp Moria.”

Chaos

Onbegrensd: De vluchteling uit kamp Moria als individu

De werkelijkheid in kamp Moria is vele malen erger dan Tamara had verwacht. “Het was een complete chaos in het kamp. Waar hooguit plek is voor drieduizend mensen zitten ruim twintigduizend mensen opeengepakt. Hun situatie is uitzichtloos en mensen moeten soms twee jaar wachten voordat hun zaak in behandeling wordt genomen. Ik zag kinderen met brandwonden rondlopen, die waren ontstaan door de vuren die mensen maakten om nog enigszins op temperatuur te kunnen blijven. Hele gezinnen zaten opeengepakt op een enkele vierkante meter.”

Ik begon in te zien dat het bieden van een luisterend oor nog belangrijker was

Bij het zien van de mensonterende omstandigheden waarin deze mensen moeten leven, beseft Tamara dat het probleem zo groot is dat, haar nobele streven ten spijt, zij weinig kan doen om de situatie te verbeteren. “Het leek wel of ik in een ontwikkelingsland was beland. Overal waar ik keek lag afval. Geïmproviseerde onderkomens stonden kriskras door elkaar. Het krioelde van de mensen. Voor de dokterspost en de diverse uitdeelpunten voor voedsel en goederen, stonden dagelijks lange rijen mensen te wachten. Daar tussendoor renden kinderen. De mensen moeten op zeer primitieve wijze hun kleding wassen, eten op zien te warmen en hun onderkomen droog en tochtvrij zien te houden. Ik vond het onbegrijpelijk dat dit mogelijk was in Europa. Toch was het opvallend dat deze mensen er – over het algemeen – voor zorgden dat zij er netjes en verzorgd uitzagen. Zeer bewonderenswaardig!”

In het kamp is alleen koud water beschikbaar. Eén keer in de twee weken mag er buiten het kamp gedoucht worden. “Ik deelde douchetickets uit en zag hoe mensen uren in de rij moesten staan om zo`n kaartje te bemachtigen. Ook heb ik gedurende een dag een gedeelte van het kamp bewaakt waar alleenreizende kwetsbare vrouwen verbleven en moest ik erop toezien dat er geen mannen binnenkwamen die verkeerde intenties hadden. Ik begon in te zien dat het bieden van een luisterend oor nog belangrijker was dan praktische hulp. Deze mensen wilden als mens gezien worden en niet langer als een nummer.”

Onrustig

Tijdens haar verblijf op Lesbos opende de president Erdogan de Turkse grenzen en kwam er een enorme vluchtelingenstroom naar de Griekse eilanden op gang. Een deel van de bevolking kwam hiertegen in opstand en de sfeer rond kamp Moria werd steeds grimmiger. Vrijwilligers werden belaagd, huurauto`s kapotgeslagen en autobanden lek gestoken. “Stichting CRR besloot dat wij vervroegd naar Nederland terug moesten. Ik was enorm teleurgesteld, want ik had nog zoveel meer willen doen voor deze mensen.”

Eenmaal thuis kan Tamara de beelden van kamp Moria niet uit haar hoofd zetten. “Ik bleef maar denken aan de mensen die ik daar had ontmoet en hun vreselijke leefomstandigheden.” Niet lang na haar thuiskomst krijgt Tamara een zeer levendige droom over kamp Moria. “In die droom vroeg een vluchteling mij haar kind mee terug te nemen naar Nederland. Het lukte mij niet om deze droom uit mijn hoofd te zetten en ik had sterk het gevoel dat ik hier iets mee moest doen. Ik schreef de droom op drie A4’tjes en heb dat steeds wat verder uitgebouwd. Ik gebruikte de ervaringen die ik in kamp Moria had opgedaan en verweef dat met een fictief verhaal, gebaseerd op de droom die ik had gehad. Dat werd uiteindelijk het boek Onbegrensd.

Onbegrensd

Onbegrensd

Onbegrensd gaat over Petra, een hulpverlener die voor enkele maanden naar Lesbos gaat om in kamp Moria te werken. Zij raakt bevriend met de negentienjarige Mariam, een vluchtelinge die ongewild zwanger is geraakt. Petra wordt door het verhaal van Mariam herinnerd aan een onverwerkt trauma uit haar verleden. Als ze vervolgens de vraag krijgt om de baby van Mariam mee naar Nederland te nemen, om zodoende het kind een betere toekomst te bieden, staat haar wereld stil.”

“Wie alleen hoort over vluchtelingen als groep, ziet dat mogelijk als een bedreiging. Wie het persoonlijke verhaal hoort van een individuele vluchteling, raakt betrokken.”

In dit fictieve verhaal wordt de werkelijkheid binnen kamp Moria verbluffend realistisch weergegeven. “Ik neem de lezer mee in mijn eigen worsteling dat ik zo graag iets wil betekenen voor deze mensen, maar dat dat zo moeilijk is. Het doel van dit boek is om bewustwording te creëren voor de situatie van de vluchtelingen in de Griekse vluchtelingenkampen.” Tamara wil daarnaast met de opbrengst van het boek het werk van Stichting CRR op Lesbos steunen. “Ik ben ervan overtuigd dat persoonlijke verhalen van vluchtelingen beter bij mensen binnenkomen dan het verhaal van een groep. Wie alleen hoort over vluchtelingen als groep, ziet dat mogelijk als een bedreiging. Wie het persoonlijke verhaal van een individuele vluchteling hoort, raakt betrokken.”

Lees ook: 'Als moeder wil ik hier niet zijn'

Geschreven door

Rita Maris

--:--