Ondanks tegenslagen in haar huwelijken staat Ans positief in het leven

Al jong legt Ans* haar leven in de handen van God. Als elfjarig kind gaat ze met haar vader mee naar een bijeenkomst van een Pinkstergemeente. Ze wordt enorm geraakt door de overdenking over het beeld van God die als adelaar onder zijn jongen zweeft. Door dat beeld van een zorgzame God komt ze ter plekke tot bekering.

Homo

Ans trouwt en krijgt twee kinderen. Het lijkt een perfect plaatje, tot haar man opbiecht dat hij op mannen valt. “Het was een donderslag bij heldere hemel. De collega die tijdelijk bij ons inwoonde, omdat hij door zijn hospita uit huis was gezet, bleek zijn vriend te zijn. Ik ben direct weggegaan.” Ans’ man vindt haar vertrek vreselijk. Ze geven hun huwelijk nog een kans en krijgen nog twee kinderen. Na een aantal jaren verlaat Ans’ man haar alsnog om samen te leven met een man. De zorg voor hun vier kinderen, op dat moment allemaal onder de tien jaar, komt volledig op Ans neer. Een zware periode.  

Ik maak alle dingen nieuw

“Een maand nadat mijn man bij mij wegging, won mijn dochter van acht in de klas een poster waarop stond: ‘Zie, ik maak alle dingen nieuw’. Ik las die tekst en het voelde alsof ik voor een keuze stond: slik ik de bitterheid door en stik ik erin, of spuug ik het uit? Als een wilsdaad heb ik de poster in mijn slaapkamer opgehangen. Die poster is als het ware tegen mij gaan ‘praten’.” 

Geen ‘wij’

Zes jaar later hertrouwt Ans, maar ook dit huwelijk is geen rozengeur en maneschijn. “De eerste jaren beleefden we een mooie tijd. Het is een lieve man, maar hij heeft psychiatrische problemen. Ons huwelijk was, en is, niet gelijkwaardig. Ik zorgde vooral voor hem en dat heb ik twintig jaar volgehouden. Ik wilde voor hem blijven zorgen, maar ik kon niet meer. Ik was aan het opraken, kreeg zelfs hartritmestoornissen. Zijn artsen zagen de ernst van de situatie in en vier jaar geleden kon hij terecht op een plek waar hij zelfstandig begeleid woont. Dit geeft ons beiden rust. Het was niet makkelijk, ik besefte toen pas: er is geen ‘wij’. Het voelde als een verlies om dat onder ogen te zien.”

‘Ondanks alles sta ik positief in het leven’

Naomi

“Vorig jaar ging ik met een vriendin naar het Eva-weekend. Ik werd zo geraakt door de musical over Ruth. Naomi stond ook met lege handen. Ik dacht: dat ben ik! Maar ondanks alle moeite in mijn leven, ben ik niet verbitterd geraakt. Ondanks alles sta ik positief in het leven en ben ik een gelukkig mens. Gezegend met vier kinderen en tien kleinkinderen, waar ik enorm van geniet.”

Getuigenis

“Na de musical ben ik met mijn vriendin naar het ministrygebed gegaan. Daar werd gezegd: ‘Je mag tot zegen zijn voor vele vrouwen.’ Ik zag niet in hoe, maar dat bleek nog datzelfde weekend. Eva-hoofdredacteur Minella riep ons op het podium, omdat we al zo lang vriendinnen zijn. Maar mijn vriendin was die ochtend thuisgebleven, dus ik stond daar alleen op het podium. Het verhaal van mijn leven: ik was alleen. Ik heb toen mijn getuigenis mogen geven. Het was God zelf die door mij heen sprak tot die vrouwen. Maar ook ik heb het nodig gehad. Hij liet mij zien: je kan tot zegen zijn.”

Verhuizen

“Afgelopen mei ben ik ook naar Eva’s Kloosterretraite geweest. Alleen, terwijl ik dat soort dingen nooit alleen deed. Maar ik voelde dat ik daar moest zijn. Het heeft me weer zoveel goeds gebracht. Het thema ‘vrijheid’ was zo op mijn leven van toepassing! Van Mara naar Elim, is precies hoe ik het nu voel. Na mijn woestijn voelt het alsof ik nu in een oase ben beland. Ik verhuis bijna letterlijk naar Elim, want ik sta op het punt te verhuizen naar een gloednieuw appartement, vlak bij mijn dochter. Ik stond daar helemaal niet voor ingeschreven, maar door een wonderlijke speling kreeg ik het appartement toegewezen.”

Waardevol

“Sinds het Vriendinnenweekend is God enorm met mij aan de slag gegaan. Ik voelde me nog altijd schuldig dat ik niet voor mijn man kon blijven zorgen. En ik voelde me weinig gesteund door mijn gemeente. Dat kwam ook doordat ik me terugtrok. Het is voor een buitenstaander moeilijk te begrijpen hoe het is om te leven met een partner met psychiatrische problemen en ik had geen zin om het uit te leggen. Sommige dingen zijn zo privé, daar ga je niet mee naar buiten. Maar ook dat heeft God rechtgetrokken. Door mijn verhuizing vertrek ik naar een andere gemeente. Voor ik ga, krijg ik een zegen mee en zal ik ook daar getuigen met mijn verhaal. God heeft mij de afgelopen maanden laten zien: ‘Het is klaar. Ik laat jou zien hoe waardevol je bent.’”

Kiezen

“Ik heb wel eens gedacht: God, waarom gebeurt dit? Ik leef toch sinds mijn kindertijd al naar Uw wil? Maar door het verhaal van Ron van der Spoel tijdens Eva’s Kloosterretraite besef ik: God zit niet overal achter, maar Hij is er wel altijd bij. Ik kocht dat weekend het boek De keuze van Edith Eva Eger. Dat heeft me ook zo geraakt. Ik ben niet de enige die veel heeft meegemaakt en je kunt levens en beproevingen niet vergelijken. Maar wat je ook overkomt, je kiest zelf welke kant het opgaat. Ik kan gaan zitten pruilen of negatief doen, maar je hebt steeds weer de keus om het om te keren en naar God te kijken en te denken: wat heb ik veel gekregen.”

*De vrouw op de foto bij dit artikel is een model. Ook is Ans niet de echte naam van de geïinterviewde.

De overdenkingen die Ron van der Spoel tijdens de Kloosterretraite hield zijn te beluisteren als podcast:
Mara en Elim, deel 1
Mara en Elim, deel 2
Mara en Elim, deel 3
Mara en Elim, deel 4