'We zijn bespottelijk rijk'

Tearfund is opgericht om armoede en onrecht te bestrijden. Wat valt er te vieren als de missie nog niet is volbracht? Dat is blijkbaar iets van langere adem.

Tegelijk vier ik mijn tienjarig jubileum bij Tearfund als ambassadeur. Ooit min of meer per ongeluk daar terechtgekomen. De altijd vrolijke muzikanten van Trinity (die al ambassadeur waren) vroegen me om mee te spelen op een Tearfundconcert. Ik stond in de coulisse toen iemand me terloops vroeg of ik dan ook ambassadeur was. Ik antwoordde dat dat waarschijnlijk dan wel zo was. De rest is geschiedenis.

Sindsdien treed ik af en toe namens Tearfund op om hun missie onder de aandacht te brengen. Ik klim op podia om mensen te laten weten hoe bespottelijk rijk we zijn. Ik beuk op ze in met bot sarcasme, met evangelische verleidingstechieken en met tedere kwetsbaarheid. En wat heeft het opgeleverd? Soms een aardige opbrengst van de collecte, maar grote verandering bleef uit. Hoe groot het cabaretfeest ook was. De afdronk was ongemak.

Ik ben één keer met Tearfund op reis geweest. Naar Zimbabwe, een van de meest failliete landen van Afrika. De projecten van Tearfund die ik bezocht, waren prachtig. Maar tegen zo veel falend beleid, jarenlang onrecht en geweld is geen kruid gewassen. Toch maakte Tearfund verschil in levens van sommige mensen en gemeenschappen. Toen ik daar was, werd dat gevierd: enthousiast met zingen, dansen en eten. Een groot feest. Je raadt al wat ik voelde: ongemak.

Ik bewonder de lange adem van de mensen daar. Heeft Tearfund dat nog voor de komende vijftig jaar? En gaat er dan wel iets gebeuren? Ik lag toen al piepend op mijn rug. Dikke ademnood, mijn hijgerige westerse kortademigheid maakt het er niet makkelijker op.

Toen Abraham 50 werd (en dus zichzelf zag) werd de belofte aan hem nog niet ingelost. Hij moest nog vijftig jaar wachten. Het was van langere adem. Tearfund is dus in goed gezelschap, en tot die tijd resten slechts ongemakkelijke feestjes.