Op de Eerste Hulp: 'Ik zie het aan je ogen, het is ernstig.'

Als ik geloof dat ik het dit jaar kan winnen, dan moet ik mij ook ernstige zorgen maken over de kans dat ik getroffen word door een bliksem. Meerdere blikseminslagen per jaar zelfs. Eerlijk gezegd lig ik daar niet wakker van. Mijn zorgen van vandaag helpen toch niet voor morgen, en de statistieken zijn in mijn voordeel. Tenzij ik een obsessief compulsieve stoornis heb met dwanggedachten of een angststoornis. Dan is disproportioneel zorgen maken mijn dagelijkse activiteit.

Zo ook mijn patiënte van rond de 50 jaar die voorbijgaande pijn op de borst had. Vanwege haar angststoornis en dwanggedachten meende ik de klacht volledig toe te kunnen schrijven aan haar psychische staat. Met een normale laboratoriumuitslag en normaal hartfilmpje wilde ik haar naar huis sturen. Maar voordat ze vertrekt, maak ik nog een echo van haar hart en grote bloedvaten. Terwijl de vrouw constant vraagt of het heel ernstig is en ze doodgaat, ben ik het echoapparaat aan het voorbereiden. “U mag niets meer zeggen en niets vragen de komende drie minuten”, antwoord ik. In mijn hoofd denk ik dat de kans groter is dat zij miljonair wordt dan dat ze nu doodgaat. Zodra ik de echo op haar hart zet, praat ze opnieuw: “Ik zie het aan je ogen, het is ernstig.”

Ze heeft gelijk. Ik twijfel zelfs aan mijn bevinding, omdat ik zo’n ernstige en zeldzame afwijking zie. Een vaatwand die een gedeeltelijke scheur laat zien. Het laatste waar ik op zit te wachten is dat haar bloeddruk stijgt. Dat mag in geen geval. En laat ze zich juist enorm druk maken.

Met zo min mogelijk woorden organiseer ik het opschalen van de zorg naar maximale prioriteit en aandacht voor de juiste diagnostiek en behandeling. Je zorgen maken kan in dit geval weleens dodelijk zijn.

Maak je geen zorgen over morgen. Je hebt het vandaag al moeilijk genoeg. Of koop een lot en deel je prijs met mij.