'Op de spoed' toont rauwe en mooie wer­ke­lijk­heid

Gor Khatchikyan is spoedeisendehulparts en loopt in het nieuwe EO-programma 'Op de spoed' mee op de spoedeisende hulp (SEH) in ziekenhuis Rijnstate in Arnhem. Daar volgt hij de patiënten vanaf het moment dat ze binnenkomen totdat ze weer weg gaan. “We willen de verhalen van zowel de patiënt als de zorgmedewerker vertellen. Zo hopen we te laten zien hoe mooi, emotioneel en hectisch het beroep kan zijn. De spoedeisende hulp is natuurlijk mijn wereld, dus ik vind het prachtig om die voor het voetlicht te brengen.”

Zwaarder dan gedacht

Gor geeft toe dat het maken van de serie zwaarder en moeilijker was dan hij van tevoren had gedacht. “Je moet constant rekening houden met de camera’s die alles volgen. Omdat alle verhalen echt zijn, vond ik het in het begin heel intens om de hele tijd de cameraploeg in mijn rug te hebben. Het zat toch in mijn hoofd dat heel Nederland de beelden te zien kan krijgen.”

Van een kind met een gat in het hoofd tot mensen die ernstig gewond binnenkomen. Een breed scala aan gevallen komt langs op de spoedeisende hulp. Of de serie alles laat zien? “Ik had gehoopt dat we alles in zijn volledigheid konden tonen, maar door regelgeving en familie hebben we altijd te maken met bepaalde situaties die je niet mag uitzenden. Begrijpelijk, maar toch viel het me zwaar. Ik ben dokter, geen televisiemaker, dus ik vind het mooi om het rauwe, harde van mijn beroep te laten zien. Het hoort tenslotte wel bij mijn werk en mijn leven.”

Van nul naar honderd

Ondanks dat je als kijker de intensiteit van de werkvloer niet letterlijk kunt voelen, komt het door de serie wel dichtbij volgens Gor. “Als ik aan het werk ben, kan het zomaar van nul naar honderd gaan. Het ene moment zit je lachend met elkaar aan de koffie, maar als je pieper gaat, moet je opeens naar een ernstig gewond persoon. Vanaf de bank is het moeilijker te voelen, maar ik vind wel dat het programma het goed heeft weergegeven. Als kijker word je meegenomen vanaf het moment dat de ambulance aankomt. Je volgt de patiënten, het lichamelijke onderzoek, de röntgenfoto’s, de overlegmomenten en twijfels, maar ook de moeilijke gesprekken met soms een lach en een traan. Je komt erachter dat een knullig ongeluk enorme gevolgen kan hebben.”

Kanjers

Het programma volgt verschillende medewerkers en patiënten met ieder hun eigen verhaal. Over het antwoord op de vraag wie hem is bijgebleven, twijfelt hij even. “Het zijn stuk voor stuk kanjers die ik niet snel zal vergeten. Maar er waren ook verschillende patiënten die indruk hebben gemaakt. Zo was er een man met een klaplong. Met hem ging het erg slecht, maar uiteindelijk kwam het toch goed. In een tijdsbestek van een uur zagen we iemand die bijna dood was en daarna rustig in bed lag en vrolijk praatte. Dat maakt het beroep zo mooi. Geen dag is hetzelfde en je krijgt de kans om deel te worden van iemands leven in de meest kwetsbare momenten. Het laat je de schoonheid van het leven zien.”

Afstand

Een situatie kan Gor soms emotioneel raken, geeft hij toe. “Je moet natuurlijk een professionele afstand bewaren, maar dat betekent niet dat je geen mens mag zijn. Toch moet je wel beseffen dat de volgende patiënt geen boodschap heeft aan jouw emoties bij de vorige. De zorgplicht gaat door, je mag huilen met een patiënt, maar de tweede patiënt verdient eveneens weer je volledige aandacht, liefde en kunde.

In één van de afleveringen kwam bijvoorbeeld een erg kwetsbare man voorbij. Een jonge dokter voerde met hem het gesprek over wat te doen als hij wellicht een hartstilstand zou krijgen. Dat zijn moeilijke gesprekken en naderhand was ze er zelf ook emotioneel onder. Toch maken dit soort situaties het beroep ook zo prachtig. Je kruipt als kijker voor een moment even in die doktersjas. En dan zie je dat dit soort gesprekken ook voor het zorgpersoneel erg ingrijpend zijn.”

Tekst: Anne-Lisa van Maastricht