'De weg terug naar buiten was ondertussen onbegaanbaar geworden door de vlammen'
De woning van Petra en haar gezin brandde af
Op 8 maart 2020 staat het leven van Petra op zijn kop als zij een telefoontje krijgt. Aan de andere kant van de lijn klinkt: "Kom naar huis, alles staat in lichterlaaie."
“We waren al een tijdje op zoek naar een nieuw huis, maar we konden een tijd lang niets vinden. Tot we een oud huis vonden dat opgeknapt moest worden. We bouwden de schuur om en maakten daarbij ook een halletje naar een stacaravan, zodat we daarin konden wonen tot het huis af zou zijn. Alles was klaargemaakt en de kinderen sliepen daar. Toen brak die bewuste ochtend in maart aan. Ik had me klaargemaakt om naar de kerk te gaan, ik ging oppassen in onze kerk De Doorbrekers. Mijn man was niet lekker, dus die bleef een ochtend thuis met de kinderen. Toen ik in de kerk net met de oppassers gebeden had, keek ik op mijn telefoon en zag ik dat de buurvrouw had gebeld. Ik dacht gelijk: dit is niet goed. Ik belde haar terug, maar mijn man nam op en zei: ‘Kom terug, alles staat in lichterlaaie’.”
Roep om hulp
“Onze tweede zoon Justin had eerder die ochtend tegen mijn man gezegd: ‘Ik ruik brand.’ HenkJan stond onder de douche, dus die antwoordde dat hij zo zou komen kijken. Even later kwam Justin terug: ‘Er is echt brand, ik zie vlammen in het halletje.’ Op dat moment kwam ook de buurman aanrennen en die riep: ‘Iedereen moet er nu uit! De achterkant van de caravan staat in brand.’ Mijn man heeft heel snel gehandeld en iedereen het huis uitgezet. Op dat moment hadden we vier kinderen. De caravan en schuur stonden al snel volledig in vuur en vlam. HenkJan dacht dat hij iedereen uit het huis had gekregen en wilde snel weglopen, tot hij achter zich nog een schreeuw om hulp hoorde. Onze jongste dochter Emmely, op dat moment vier jaar oud, riep nog vanuit het huis om hulp. De deur stond al in brand. Gelukkig kon hij de nooddeur nog bereiken. Toen hij die opentrok bleek de hal waar hij door moest ook compleet in brand te staan. Hij is onder de vlammen doorgegaan en vond daar onze dochter, onder de tafel. De weg terug naar buiten was ondertussen onbegaanbaar geworden door de vlammen. Uiteindelijk zijn ze toch aan de vlammen ontsnapt doordat de buurman een raam wist in te trappen, waardoor ze konden vluchten.”
Onze jongste dochter, op dat moment vier jaar oud, riep nog vanuit het huis om hulp
“Ik hoorde tijdens het eerste telefoongesprek gelijk dat alle kinderen en mijn man oké waren. Dat gaf mij al een veel rustiger gevoel. Door de mensen uit de kerk werd ik naar huis gereden. In de straat was alles al afgezet met linten en moest ik langs de brandweer en politie om bij het huis van de buren te komen. Toen ik langs het huis liep wilde ik er niet naar kijken, dat aanzicht wilde ik niet onthouden. Toen ik bij de buurvrouw mijn man en kinderen veilig zag voelde ik een goddelijke vrede in mij, anders is het eigenlijk niet te beschrijven.”
Pyjama’s
“De middag daarna was heel onwerkelijk. Er kwamen veel mensen die het nieuws gehoord hadden, zo gaat dat nou eenmaal in een dorp. Uiteindelijk kwam zelfs de burgemeester. Ook namen al deze mensen spullen mee die we ineens goed konden gebruiken. De kinderen stonden in hun pyjama’s en dat was alles wat we nog hadden. De rest was door de brand verwoest. Ik had constant het gevoel dat God rust gaf en ik voelde enorm de behoefte Hem te danken. We hebben met een volle keukentafel Hem gedankt dat iedereen er nog was en dat Hij voor ons zou zorgen.”
De kinderen stonden in hun pyjama’s en dat was alles wat we nog hadden
“Die middag zijn we gaan kijken op ons terrein. De kinderen vonden het vooral heel lastig dat bijvoorbeeld hun knuffels verbrand waren. Van het knuffelaapje van mijn zoontje was niets meer over. Alles wat nog overeind had gestaan was nu met de grond gelijkgemaakt in verband met instortingsgevaar. Wel lag er nog een shirt van De Doorbrekers met daarop de tekst: ‘Waar levens worden vernieuwd’ op de as, terwijl eigenlijk alles verbrand was. Op dat soort momenten geloof ik dat God laat zien dat Hij dit niet heeft veroorzaakt, maar dat Hij wel bij ons zal zijn.”
Makkelijk gezegd
“Een maand lang is er voor ons gekookt door familie, vrienden en mensen uit de kerk. Ook hebben twee lieve jongeren onze kinderen lesgegeven. De scholen waren namelijk ook net dichtgegaan. Hierdoor konden wij ons richten op de noodzakelijke dingen die geregeld moesten worden. We hebben samen met een contra-expertise en de verzekering een goede regeling kunnen treffen, waardoor we uiteindelijk een woning hebben kunnen bouwen die ver boven onze verwachting was. Het hele plaatje werd anders, maar eigenlijk beter dan we gedacht hadden. Alle kinderen hebben na de brand speltherapie gehad en hebben het op die manier allemaal kunnen verwerken. Zo konden ze er op hun eigen tijd en apart rustig over praten. Mijn man en ik hebben er samen heel veel over gepraat en we voelden ook dat God ons bemoedigde. We hebben Zijn handen overal in gezien.
Hierdoor zag ik dat je, ondanks het kwade in de wereld, altijd op God kunt vertrouwen. Ik heb echt een geestelijke groei meegemaakt. Dat je vertrouwt op God dat Hij het beste met je voor heeft is makkelijk gezegd als alles voor de wind gaat, maar om nog te vertrouwen als je echt helemaal niets meer hebt is het echt moeilijk. Nu weet ik zeker: wat er ook op mijn pad komt, God is erbij. Dat heeft Hij me laten zien. Het was een hele heftige tijd, maar het is ook heel waardevol geweest. Het is zo bijzonder hoe God dit heeft omgedraaid. Zelfs tijdens de bouw van het nieuwe huis werd er nog nieuw leven gegeven; ik bleek zwanger. Op 16 oktober 2021 is onze zoon Arna geboren.”
Lees ook over:
'Mijn huis stond in brand, en mijn dochter lag in bed'
Geschreven door
Cathelijne van de Weerdhof
