'Gaat iemand dit kind vertellen dat het leven pijn doet?'

Als de 12-jarige Floor door de huisarts naar de spoedeisende hulp wordt verwezen met verdenking van een blindedarmontsteking, hoort ze dat ze geprikt zal worden voor bloedonderzoek. Dit zal tevens een infuustoegang zijn. Maar gelukkig zal de prik geen pijn doen. Kennelijk zijn we als maatschappij in een ontwikkeling waarbij pijn niet meer acceptabel is. Kinderen mogen geen pijn meer hebben bij de dokter.

Ik wou dat ik Floor kon behoeden voor alle pijn die ze de rest van haar leven nog mee gaat maken. Gaat iemand dit kind vertellen dat het leven pijn doet? Anders doe ik het wel. Ik ben veel minder bang voor een getraumatiseerd kind vanwege een infuus, dan voor een samenleving met fragiele jongeren die geestelijk en lichamelijk zo breekbaar zijn.

We hebben allerlei goedbedoelde maatregelen binnen onderwijs en zorg waarmee we de nieuwe generatie ‘overbeschermen’. Het resultaat is dat de collega’s van de psychiatrie het steeds drukker krijgen. Mensen zijn niet meer weerbaar, hebben lange tenen, en alles draait om gevoelens. Als ik mij maar fijn voel, als ik maar gelukkig ben. De rest van de wereld moet zich aanpassen, zodat ik geen pijn heb en mij goed voel.

Wat doe ik nou moeilijk? Het is toch fijn dat Floor geprikt wordt zonder dat ze pijn voelt? Op papier lijkt dat heel fijn. Maar dan wil ik geen geklaag horen over toenemende doorlooptijden en wachttijden. Want dat is de andere kant van de medaille en de prijs die we steeds betalen.

Wat is er gebeurd met ‘pijn is fijn en bloed is goed’? Dat idee is uitgestorven, het is niet meer uit te leggen. Toch zijn pijn en bloed wel twee voorwaarden om te weten dat je leeft. Het leven doet soms pijn.