Pleegmoeder Amy: ‘Dat rugzakje is veel te klein voor alles wat hij met zich meedraagt’

Alsof hij alleen even blijft logeren. Zo staat hij daar. Een jongetje met een klein rugzakje op zijn rug alsof hij morgen weer terug naar huis gaat. Maar niets is minder waar. Dit ventje blijft, zo lang als nodig is. Hoe lang dat zal zijn? Geen idee. Wat ik wél weet: dat rugzakje is veel te klein voor alles wat hij met zich meedraagt.

We ritsen het tasje open. De inhoud verraadt meer dan woorden ooit zouden kunnen. Alles ruikt doordringend. Twee broeken die hij nauwelijks past, en een dikke jas die je in de zomer liever diep in de kast verstopt.

Weken later ontdekken we pas wat er werkelijk meesjouwt in zijn ‘andere’ rugzak, die je niet ziet, maar die voelbaar zwaar is. Verdriet, angst, woede. Hij schrikt van stemverheffingen, huilt stil als niemand kijkt, en soms vliegt er opeens iets door de kamer. Dan is hij even niet meer hier, maar terug in een wereld waarin hij moest vechten. Pas later krijgen we een glimp van zijn verhaal. Wat heeft dit kleine mensje al veel te dragen gehad.

Soms wil ik het van hem overnemen. Gewoon die tas pakken en op mijn rug hangen. Maar zo werkt het niet. Net als met zijn echte rugzak vol vieze kleren, moeten we ook deze langzaam uitpakken. Kijken wat we kunnen wassen, wat weg kan, en wat vervangen moet worden. Zodat de stenen die anderen hem lieten sjouwen, eindelijk uit zijn tas verdwijnen.

We dragen allemaal een eigen rugtas door het leven. Soms licht, soms loodzwaar. Soms ruikt hij fris, soms niet te harden. Soms dragen we de bagage van anderen een stukje mee. Dat is goed – tijdelijk. Maar als je te lang blijft sjouwen met de zorgen van iemand anders, raak je zelf uitgeput. Dan wordt het tijd om los te laten.

Ik betrap mezelf er vaak op: rugzakken van kinderen oppakken en eindeloos meedragen. Ik houd dat lang vol. Maar er komt altijd een punt waarop het niet meer gaat. En als dan pas die tas opengaat… dan blijkt alles alleen maar zwaarder en viezer geworden.

Daarom doe ik het nu anders. Ik open samen met het kind de tas. We kijken erin. Praten over wat we zien. We laten wat achter, we stoppen er soms iets moois in. En dan geef ik hem weer terug – netjes, op zijn rug. Want het is zijn rugzak, zijn leven, zijn pad.

En ik? Ik kijk ook regelmatig in mijn eigen tas. Haal er stiekem ingeslopen rommel uit. Schud hem eens uit. Zorg dat hij lekker zit. Licht voelt. Want zo wordt het leven een stuk aangenamer om doorheen te wandelen.