Pleegmoeder Amy: ‘Is dat jouw echte vader, of je nep papa?’

Zo richting de zomervakantie begint mijn agenda op te zwellen van kinderafspraken. Een afscheid hier, een rapportbespreking daar, een juffenkadootje zus en een kinderfeestje zo. Het is een jaarlijks terugkerend ritueel van georganiseerde chaos.

Vorige week popte er ineens een ‘kijkmoment’ op in mijn agenda. Dubbel gepland met een andere belangrijke afspraak. Tja, wie heeft ook ooit bedacht dat júist aan het eind van het schooljaar alles moet samenkomen?

Toch kon ik het moeilijk over mijn hart verkrijgen om dat kijkmoment over te slaan. Niet vanwege de werkjes die je mag bewonderen of de liedjes die nét niet helemaal goed zijn ingestudeerd. Nee, zo’n kijkmoment draait om dat ene beeld: een paar hoopvolle kinderoogjes die telkens naar de deur gluren. En dan, plots, oplichten als ze jou zien binnenkomen. Dáárvoor ga je.

Maar dit keer lukte het niet. Gelukkig heb ik mijn rots in de branding. Mijn man besloot te gaan – naar het kijkmoment van onze pleegdochter Demi. Meestal ben ik degene die zich over alle schoolzaken ontfermt. Mijn man springt bij waar nodig. Maar dit moment was van hem. En van haar.

Na afloop kreeg Demi van een klasgenootje de vraag: “Is dat jouw echte vader, of je nep papa?” Thuis kwamen de tranen. En de boosheid. “Hij is allesbehalve nep,” snikte ze. “Hij doet alles voor mij. Meer dan mijn echte vader ooit heeft gedaan. Hij voelt voor mij precies zoals een vader hoort te voelen.”

En ik begreep haar zo goed. Hoe vaak ik zelf al niet de vraag heb gekregen of ik niet méér van mijn ‘eigen’ kinderen houd. Die verbaasde blikken als ik zeg dat het voor mij écht geen verschil maakt. Alsof liefde een rekensom is, met grenzen en maxima.

Maar liefde kent geen limiet. Je hart krimpt niet als je het deelt – het groeit. En zo groeide mijn hart weer een stukje toen ik Demi hoorde zeggen: “Ik heb geluk. Ik heb twee vaders in mijn hart.” Eén van bloed. En één van liefde.

En er is geen mooiere titel dan die laatste.