Plotseling werden Ruth en René Grevers groot­grond­be­zit­ters door een erfenis

Het coulisselandschap strekt zich uit langs de weg. Stukken bos, grasland en landbouwgrond wisselen elkaar af. Dagjesmensen fietsen langs boerderijen en landhuizen, achter een tractor kruipt een sliert auto’s. Voor veel huizen wappert de Achterhoekse vlag: licht- en donkergroene vlakken, verdeeld door een wit kruis. Zo moet dit land er van bovenaf uitzien. Aan een landweg gloort tussen de bomen door een landhuis: hoge raampartijen, een vorstelijke entree met balkonnetje erboven en een hoge vlaggenmast. Hier staat het Vriezenhuis.

Plotselinge erfenis

Lady, de grote sint-bernardshond, kijkt met een schuin oog op als de deur opengaat, maar legt haar kop dan weer op haar poten. In de grote bijkeuken van herenboerderij het Vriezenhuis ligt ze aan de voeten van René, die er de broodnodige administratie aan het bijwerken is. Hij komt net terug van vakantie en het werk kan niet langer wachten. Want een eigenaar van een groot landgoed heeft altijd werk.

'Een bizar verhaal'

Dat landgoed is een onverwacht cadeau, een plotselinge erfenis. Letterlijk. En wat voor een. Drie jaar geleden was René zelfstandig installatiemonteur en oudste in een kerk en zijn vrouw Ruth leerkracht in het basisonderwijs. Maar nu zijn ze landgoedeigenaren, bezitters van een landhuis, 65 hectare grond en diverse huizen en boerderijen. Hoe dat kwam? “Dat is een lange geschiedenis”, zegt René met een glimlach en een licht Achterhoekse tongval. “En een bizar verhaal.”

Niks hoeven zeggen

Ruth, René en hun drie dochters woonden zeven jaar geleden nog in het dorp Winterswijk, toen ze de kans kregen hun huis voor een goede prijs te verkopen. Een oud verlangen kwam omhoog: wonen in het buitengebied, met ruimte en groen. Dus toen hij langs een wat vervallen boerderijtje vlak buiten Winterswijk liep, zag René het gezin wel daar wonen.

Statige voordeur

“Dat is van Jan en Ineke”, vertrouwde een collega hem de volgende dag toe. Jan en Ineke? “Ja, van het Vriezenhuis!” René had nog nooit van hen gehoord, maar stond tien minuten later bij de statige voordeur om te informeren naar het boerderijtje. “Jan deed open, een oude man van 88 jaar. Of ik terug wilde komen als zijn vrouw er was. Die regelde de boel.”

Helemaal happy

Die middag ontmoet René Ineke voor het eerst. “Zij nam direct het woord. Ik heb anderhalf uur niks hoeven zeggen. Toen pas vroeg ze wat ik eigenlijk kwam doen.” Het boerderijtje bleek net in de stille verkoop te zijn gegaan. Een brief en een half jaar later waren Ruth en René eigenaar van een prachtig huis met grond, aan de rand van het landgoed van Jan en Ineke.

“We waren helemaal happy: wat een cadeau! Dit zagen we als een wonder in deze levensfase, met drie jonge dochters.” Al snel groeide het contact met de landeigenaren. René leende de grasmaaier “en dan maaide ik eerst het gras bij het Vriezenhuis en daarna bij ons eigen boerderijtje”.

De dochters van Ruth en René maakten kennis met de sint-bernard van Ineke, waar ze met veel enthousiasme voor zorgden. Ruth: “We waren gewoon goede buren, zoals dat hier gaat. Noaberschap.”

Prachtig plekje

De sluimerende ziekte bij Ineke laaide helaas weer in volle hevigheid op. Ruth: “Wij waren zo blij met het boerderijtje, natuurlijk help je dan je buren. Misschien ook wel uit dankbaarheid voor het prachtige plekje. Dus brachten wij hen naar het ziekenhuis.”

René vult aan: “Zij werden steeds hulpbehoevender. Toen kwam coronatijd. Voor hen lag vereenzaming op de loer. En wij woonden naast hen, dus checkten we dagelijks even hoe het met hen ging. En als er een dakpan kapot was of een kraantje lek, hielpen we.”

Eerst overleed Ineke, anderhalf jaar later, juli 2022, Jan. René: “Wij waren door de notaris uitgenodigd om langs te komen. Die vroeg: ‘Weet je waarom je hier zit?’ Ja, dat wist ik, want ik was gevraagd wat dingen te regelen. Toen legde hij het testament voor me: ‘Lees maar.’ Stond er zwart op wit: 'René Grevers heb ik benoemd als mijn enige erfgenaam.' Als ik dit vertel, krijg ik weer kippenvel. Dat is natuurlijk ronduit bizar.”

Verschrikkelijk veel werk

Terwijl hij aan het woord is, komt over het grind van de oprijlaan een vrouw met een kruiwagen aanlopen. Uit de kruiwagen pakt ze een volle gieter. Het is een van de familieleden van René en Ruth. “We zouden het nooit zonder hun hulp kunnen, want er is verschrikkelijk veel werk. Zo gaat dat hier: samen zetten we de schouders eronder.”

Dat moet ook wel. Het landhuis is een groepsaccommodatie en evenementenlocatie en de naastgelegen schuur herbergt appartementen. En dan ligt om het landhuis nog 65 hectare grond: gedeeltelijk natuurgebied, gedeeltelijk boerenland.

Als de plantenbakken water krijgen, komen Maarten en Lieselotte aanrijden. Zij vieren morgen hun bruiloft op het Vriezenhuis. “Zodra we hier aankwamen, waren we verliefd”, vertellen ze. Vandaag bereiden ze de dag voor en zetten ze alles klaar. Dat betekent ook dat René en Ruth de handen uit de mouwen moeten steken.

Bruidspaar in spe

Allereerst krijgt het terras een beurt. Stoelen sjouwen, de daar opgestelde zonnepanelen verwijderen, de boel aanvegen, onkruid wegbranden: al werkend ontdek je hoe groot het terrein rond het Vriezenhuis is.

Terwijl René onder de zonnepanelen duikt om ze los te koppelen, loopt het bruidspaar in spe heen en weer met een allegaartje aan stoelen. Die komen op een van de omliggende grasvelden te staan voor de ceremonie – maar daarvoor moeten ze eerst van zolder gehaald worden. Ruth gaat daarom de trap op naar een gigantische zolder, die vol spullen ligt.

Vooroorlogse tandem

Een verzameling fonduesets. Jarentwintigtafels. Lampenkappen in vele soorten en maten. Een vooroorlogse tandem. Verschillende serviezen. Een smeltpannetje met lange steel. Perzische tapijten. Eindeloos veel stoelen in alle stijlen van de twintigste eeuw.

De zolder van het Vriezenhuis is een schatkamer, een stil getuigenis van vele generaties bewoners. En van de verzameldrang van de vorige eigenaresse. Maar nu is de zolder het decor van een zoektocht. Voor passende stoelen, maar ook voor een kroonluchter – het leek het bruidspaar wel leuk om die in een boom te hangen. Dus loopt Ruth langs alle zolderschatten om een passend exemplaar uit te zoeken. Aan een van de gigantische zolderbalken hangt een loodzwaar, klassiek exemplaar: dat gaat ’m worden.

Gele kwikstaart

Terwijl Ruth even later de lunch klaarmaakt – met eitjes van eigen kippen en aardbeien uit eigen tuin – rijdt René naar Winterswijk om schoon wasgoed op te halen. Het landhuis was vorige week decor van een zakelijk congres, maar dit weekend zit er een familie. Dat betekent een hoop was: een gigantische mand vol lakens gaat de bus in.

Op de terugweg wijst René naar het bos. “Vanaf het spoor begint ons landgoed.” Bij een bruggetje over een traag stromende beek stoppen we. Hier slingert de Boven-Slinge door een natuurreservaat: Bekendelle.

René geniet zichtbaar van het uitzicht. “Hier vind je unieke vogels als de grote gele kwikstaart en de middelste bonte specht.”

Maar voor Ruth en René betekent het extra werk: overleg met natuurorganisaties, onderhoud van paden, overleg met de pachtende boer over het gebruik van de grond. “Ik leer bijna iedere dag iets bij”, lacht hij.

Natuurlijke wellness

Bij de lunch delen Ruth en René iets van hun voorzichtige plannen. Hét thema daarin is rust en herstel. Want Ruth en René zien dit landgoed allereerst als cadeau van God, waar ze zorg voor mogen dragen.

René: “Toen we bezig waren met de aankoop van het boerderijtje, zei Ineke: ‘Dat heeft Onze Lieve Heer mooi bedacht, hè!’ Dat geloven wij ook: dat God hier de hand in heeft. Daarom willen we met deze plek iets doen wat bij Hem past, en vertrouwen dat Hij de ideeën geeft. Maar eerlijk is eerlijk: de afgelopen drie jaar was dat zeker niet altijd helder, het was vaak vooral keihard werken.”

Ruth: “Mensen die hier komen, ervaren een heel heilzame rust. Wij geloven dat die rust van God komt, en daarvan willen we graag uitdelen.” René: “Wat zou het mooi zijn als mensen hier een paar weken op adem kunnen komen in een moeilijke tijd in hun leven. Noem het natuurlijke wellness. Dat is onze stip op de horizon.”

Al is die rust voor het echtpaar soms ver te zoeken: “Als ik mensen zie zitten op de tuinstoelen, denk ik soms: ik zou weleens ’s avonds op zo’n stoel willen zitten, genietend van het landschap, zonder altijd maar aan te staan en te denken aan de verantwoordelijkheid voor een landgoed. Dan vliegt het me aan: moeten we dit blijven doen tot ons tachtigste? Het is best veel. Laat ik het zo zeggen: het wordt een levensstijl waar we van willen genieten en tegelijkertijd willen we zorgen voor een gezonde exploitatie.”

Is dat genade?

Terwijl de warme lentelucht als een deken over het landschap hangt, lopen René en Ruth nog een rondje over het landgoed. Hij steekt zijn hand op naar een boer in een tractor.

“Weet je,” zegt hij peinzend, “uiteindelijk zijn wij maar voorbijgangers. Dit landgoed gaat terug tot 1648, bijna vierhonderd jaar. De boeren die hier pachten, wonen hier al generaties. Wij mogen er even op passen.”

Hij wandelt zwijgend een stukje verder. Dan: “Vierhonderd jaar werk van één familie, dat met een pennenstreek overgaat op één persoon die er niets voor gedaan heeft. Is dat genade?”

Vervolgens, met een kritische blik op het wandelpad: “Hier moet ik binnenkort weer langs met de bosmaaier, het begint dicht te groeien. Dat wordt weer een half dagje lekker buiten bezig zijn.”

Lang geleden al gebeden

Ondertussen heeft het bruidspaar de boel bijna klaar. Op de deel, in het oude boerderijgedeelte achter het landhuis, staat een lange, witgedekte tafel. Onder een grote tent staan wat tafels, in het gras bij de vijver rijen stoelen, gehaald van zolder.

René vertelt dat ze er een stapel eeuwenoude, vergeelde bijbelstudieboeken vonden. Zijn ogen stralen als hij vertelt: “Ik geloof dat hier vroeger, lang geleden al, gebeden is op het landgoed. Of hier iets mag gebeuren voor de glorie van God. En bij dat gebed sluiten wij ons heel eenvoudig aan.”

Vriezenhuis.nl