Qua­ran­tai­ne­klas­sie­ker: de film ‘12 Monkeys’

Een groep overlevenden woont veertig jaar later onder de grond van een Amerikaanse stad en zoekt nog altijd verwoed naar een oplossing. De leiders van de groep hebben een tijdmachine uitgevonden, waarmee ze hopen het verleden te kunnen veranderen. Omdat het tijdreizen erg riskant is, worden gevangenen ingezet om terug te keren naar het rampjaar 1996, waar ze dan moeten uitzoeken hoe het virus is begonnen.

Gestoord?

Hoofdpersoon James (Bruce Willis) is zo’n onwillige gevangene. Eenmaal gearriveerd in het verleden begint hij rond te bazuinen dat hij uit de toekomst komt en wordt hij prompt opgesloten in een gesticht. Daar ontmoet hij een medepatiënt (een uitbundige Brad Pitt) die meer lijkt te weten over het virus. Maar al gauw begint James aan zichzelf te twijfelen: misschien is hij wel echt gestoord en beeldt hij zich alles in?

IJzersterk verhaal

12 Monkeys is een film van de excentrieke regisseur Terry Gilliam, bekend van producties als Brazil, The Adventures of Baron Munchausen en The Fisher King. Gilliam voert in al zijn werk personages op die balanceren op de rand van gekte, en maakt die gemoedstoestand graag voelbaar met een duizelingwekkende visuele stijl. Dat maakt zijn films erg origineel, maar soms ook wat vermoeiend.

• Lees ook: Quarantaineklassieker: de film 'Rear Window'

Wat mij betreft is 12 Monkeys zijn beste film, omdat de stijl hier niet in de weg zit van het ijzersterke verhaal. De film biedt een niet geheel realistisch maar toch erg beklemmend beeld van een mogelijke toekomst, en laat je intussen nadenken over thema’s als het noodlot, herinneringen en de vraag wat het leven de moeite waard maakt. En dan is er nog een onvergetelijk slot, tragisch en hoopvol tegelijk.

Bekijk de trailer van '12 Monkeys'