Alles inpakken en wéér verhuizen!

De accu is volgens de app nog voor zeker 55 procent gevuld, maar als ik eindelijk snap hoe de auto start, zit het metertje in het rode stuk waar ‘opladen’ staat. Het zal wel zo horen. Nog even bellen met de klantenservice – er zit een deuk in de deur aan de passagierskant en ik wil niet dat ze straks denken dat ik dat heb gedaan – en dan kunnen we gaan. 

Voor en achter de auto heb ik twintig centimeter en Machiel schreeuwt vanaf de stoep hoe ik moet uitparkeren. Hij schreeuwt, omdat door de deuk in het portier het raam niet meer naar beneden kan. Ik moet nog wennen aan de auto en al schokkend kom ik bij de stoep vandaan. Laurens maakt bij het uitparkeren al kokhalzende geluiden en ik zoek naar een bakje. Machiel springt de auto in en meteen zitten we in het drukke verkeer. Rustig nog even de routeplanner aanzetten en dat bakje zoeken lukt niet meer. Bij de eerste keer remmen zit het hele gezin tegen de voorruit, maar zodra we de stad uit rijden, heb ik het wel onder controle, voor mijn gevoel. We komen heelhuids aan bij de Zweedse meubelgigant.

Hier halen we spullen die we nodig hebben om vanaf morgen een paar dagen te kamperen in ons nieuwe huis totdat onze eigen meubels komen. De keuken is nog niet af, dus we kunnen niet koken. We houden ons redelijk goed aan het lijstje: een tweepersoonsmatras, voor iedereen een kussen en beddengoed, een bakje voor Laurens én we doen toch een impulsaankoop: een groot tapijt. Het is supervoordelig en we kunnen het goed gebruiken.

We drukken alle spullen in het kleine autootje, zetten de kinderen op de achterbank, baby in de maxicosi, maar nu staat de buggy nog naast de auto. Die moet natuurlijk ook mee. Dus alles er weer uit en opnieuw inpakken. Matras en tapijt gaan nu deels over de achterbank en Laurens en Olivia moeten de hele terugreis hun hoofden strak tegen elkaar houden. Daar heeft Olivia geen zin in, want ze verwacht dat Laurens onderweg wagenziek wordt. Gelukkig rijd ik nu met vaste hand, blijft het bakje leeg, en is de accu dat ook bij aankomst.

De volgende ochtend staan we, hopelijk voor het laatst voor de komende vier jaar, alles weer in te pakken. De lobby puilt uit van onze spullen, en het alarm van de lift gaat af, omdat de deuren niet meer dicht kunnen met al die koffers. Toch moeten ze allemaal mee, net zoals de aankopen van gisteren. Er staan ook nog twee grote tassen met eten, babyvoeding, wasmiddel en meer van dat soort spullen die je tijdelijk toch nodig hebt. Het busje van de ambassade komt ons en de spullen ophalen en zit in een mum van tijd tjokvol. Op de voorbank passen Machiel en Laurens nog net naast de chauffeur. Ik bestel ondertussen een taxi, het zal me niet weer gebeuren dat er straks nog een buggy naast de auto staat!