Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Gekoesterd worden

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Gekoesterd worden – PopUpGedachte donderdag 12 juli 2018

Het is een hele lichte bries die buiten de koele geur van zomer het balkon opwaait. Bijna teder is het, zoals de wind je aanraakt als ik naar buiten stap om nog net iets wakkerder te worden. De hemel is zachtroze. Het is mild en voorzichtig en pastelkleurig. Bijna te lief. Als het niet zo vroeg in de ochtend was zou je er jeuk van krijgen en muziek aanzetten of luid gaan praten om al dat zachte te verdrijven, dat gefluister. Nu even niet. Het is wel goed zo. Even gekoesterd worden. Dat doen de teksten die ik vanochtend lees. Het zijn de grote profeten en lieddichters die ongenadig kunnen inhakken op machtsmisbruik, op hypocrisie, op al die menselijke idioterie maar dan ook ineens een andere klank onder die grote woorden vandaan toveren. Een voorzichtige, aanhankelijke. “Toen Israël nog jong was, kreeg Ik hem lief en uit Egypte heb Ik mijn zoon geroepen. Ik ben het, die Efraïm heb leren lopen, die hem bij zijn armen heb gevat.” Efraïm, Israël, verschillende woorden voor hetzelfde groepje mensen. Leren lopen. Ik weet niet of je dat wel eens hebt gedaan, ik nu twee keer. Eigenlijk leert zo’n kind zichzelf lopen, maar toch laat je het kruipende ding (als het zich in een goede bui bevind) met de knuistjes vastpakken aan je vinger. De wobbelige beentjes strekken zich al trillend en het jonge mensje richt zich kraaiend op. Het hoofd staat nog een beetje onzeker op de schouders, het heeft de neiging naar links en naar rechts weg te draaien en weer op de knietjes te vallen maar het trekt met de knuistjes aan de vinger om kraaiend van plezier het evenwicht te hervinden. En het grote mens dat je bent heeft twee vingers uitgestoken, waaraan het kleine mensje hangt, op je knieën, voorzichtig om het beginnende evenwicht niet te verstoren en een grijns van oor tot oor, onsamenhangende babytaal brabbelend alsof het weet hoe dat moet, terwijl het toch die babytijd zich echt niet meer kan herinneren, het grote mens brabbelt babytaal en gaat op in de poging van de kleine om de kont van de vloer te houden en met een krom pootje dat eerste stapje te zetten. Zoiets. Zo heeft de eeuwige de vingers uitgestoken, de energie achter dit alles, dat oneindige iets dat in verwoestende stormen en trillende hitte, in donderende onweersbuien en machtige kuddes zichzelf heeft uitgedrukt in het heelal. Die heeft de vingers uitgestoken, pruttelt babytaal en is opgegaan in de poging van dat volk om te leren lopen. Heeft de spuug en de tranen afgeveegd en gezorgd. Zo heeft de eeuwige zich willen laten kennen. Een poging om aan een onkundige, voor zoveel aanwezigheid ongevoelige wereld, zichzelf en de intenties te tonen. “Met zachte leidsels heb Ik hen gemend, met teugels van liefde. Ik was voor hen als zij die het juk optillen wanneer het tegen de kaken drukt. Ik reikte hem zijn voedsel toe. Mijn hart slaat om, heel mijn binnenste wordt week.”

 Het blijft niet allemaal zo harmonieus trouwens. “Zij echter wilden maar niet weten, dat Ik het was die hen behoedde.” Kun je ook de klok op gelijk zetten natuurlijk, dat het zo werkt. Wat is een verhaal zonder plot, zonder frustratie en ellende. Nou dit was een aardige ellende. En was het nou nog alleen op die godheid gericht die ze niet meer wilden zien, was het allemaal nog niet zo irritant geweest, maar furieus wordt die almachtige dat ze met het vergeten van wie voor hen zorgt, ook vergeten voor elkaar te zorgen. Daar ontstaat de machtspolitiek, de uitbuiting, de onderdrukking, het venijn en de jaloezie. Op mensonterende manier. Tenminste, dat claimt die godheid he? Die had hen wel de weg gewezen. Maar deze manier van omgaan met zichzelf, met de ander? Je zou ze achter het behang plakken, over het balkon kieperen. Klinkt een beetje bruut, maar ik denk dat er geen ouder bestaat die deze neiging niet kent. Klinkt allemaal niet zo volwassen, maar man, de keren dat je de woede van mijn gezicht kon pellen, lagen dik. En dan zijn ze nog klein he? Moet je nagaan. En de profeet schrijft: ‘Neen, Ik zal mijn vlammende toorn toch niet koelen, Efraïm niet opnieuw te gronde richten, want Ik ben God, Ik ben geen mens, Ik ben de Heilige in uw midden. Ik laat mij niet gaan in mijn toorn.” Vind ik subtiel. In je zelfbeheersing stiekem nog een opvoedend verwijt naar de mens stoppen. Ik laat me niet gaan. Dat weet ik nog zo net niet, zegt de westerse mens. Die godheid is maar een naar gevalletje bruutheid. Oh, tenzij die de trekken van Jezus van Nazareth vertoond. Dan is het eerder tragisch. Dat moet ook gezegd.

Gekoesterd worden. Het is absoluut noodzakelijk voor een opgroeiend kind. En niet minder noodzakelijk voor een volwassen mens. Alleen kan voor die laatste een ander volwassen mens die taak niet meer vervullen. Niet meer zoals vroeger. Maar de behoefte is er niet minder om. En in onze zelf-doen cultuur, waarin iedereen zegt dat we voor onszelf moeten zorgen en dat meer er niet in zit, van boven, van buiten, van binnen is er niets anders dan het zelf, vallen we als dominosteentjes zonder dat iemand lijkt te vangen. De dokterspraktijk, de pillendraaiers en de coaches varen er wel bij. Die lappen ons weer op, zetten ons weer overeind en daar staan we weer in de wind. Omdat we niet meer kunnen voorstellen dat we gekoesterd worden. En toch is dat wat die oude teksten ons duidelijk proberen te maken op hun eigen onbeholpen manier. Als een ouder die het vertrouwen in het kind wel wil duwen, maar niet anders kan doen dan een vinger uitsteken om het wankele kind weer even overeind te helpen, die vervolgens weer zijn eigen eigenwijzige gang gaat, compleet geabsorbeerd door het eigen wereldje. Oh, en af toe dat moment van contact. Dat gevoel van verbinding, die ogen die de verbinding maken met die van de ouder en het even goed is. Ze beiden lachen. En vertrouwen. En daar weer dagen op kunnen teren. Gekoesterd worden. Zouden we ooit de werkelijkheid daarvan weer terug kunnen vinden op onze omzwervingen?

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


afbeelding
afbeelding.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--