De kunst van het vluchten

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.  

De kunst van het vluchten – PopUpGedachte 29 januari 2018

Ik heb iets stoms gedaan. Het was maar heel klein en toch was het stom – en logisch, maar dat laatste kon ik er niet bij zeggen. Het was namelijk óók stom. Een beetje maar, maar wel voldoende. Hij had me iets toevertrouwd, ik dacht dat ik dit kon delen met iemand die ik weer vertrouwde. Maar dat werd niet gewaardeerd. En de band met de ander was heel dun. Dan kun je maar één ding. Je excuseren. Sorry zeggen en daarna niks. Na sorry volgt een punt, zegt Pieter Derks. Verder niets. Sorry, maar ik bedoelde het niet zo – is geen sorry. Sorry dat het zo heeft uitgewerkt, is zeker geen sorry. En sorry dat je het zo hebt opgevat, is een regelrecht tegenovergestelde van sorry. Sorry is sorry en daarop volgt een punt.

En waarom is die sorry zo lastig? Omdat het voelt als op de vlucht slaan. Tenminste voor mij. Dat je ergens nog denkt er van alles tegenin te brengen te hebben, dat je nog wel je zou willen verdedigen maar dat de beste keus de aftocht is. Staart tussen de poten en gaan. En vandaag lees ik de teksten van de dag, op dit zo mooie stille uur – en ik realiseer me dat vluchten ook een kunst is. Een teken van karakter, wijsheid en moed. De moed om keuzes te maken.

De beroemde koning David wordt naar het leven gestaan door zijn zoon, die een groep rebellen heeft verzameld en het koningschap wil overnemen. Ze naderen de hoofdstad en David zegt tegen al zijn dienaren: ‘Vooruit, wij moeten vluchten; anders ontkomen wij niet aan Absolom. Als u niet haastig vertrekt, zal hij ons vóór zijn, ons in het onheil storten en zijn zwaard tegen de stad keren.’ David weet waartoe de jongen in staat is, hij wil de stad sparen – maar vooral, hij wil vluchten. Het is niet zozeer angst als wel het afwegen van de mogelijkheden. Hij weet hij wat er gaat gebeuren en vlucht. Niet de strijd aangaan, niet je verdedigen, maar sorry en wegwezen.
En het vervolg onderstreept de sorry-mindset van David. Hij komt in een dorp en nazaat tegen van koning Saul, de koning die uit de goddelijke gratie was gevallen en wiens plaats David heeft ingenomen. ‘Vloekend en tierend kwam hij de stad uit en hoewel de soldaten en de keurtroepen links en rechts van David liepen, bekogelde hij koning David en zijn gevolg met stenen. Vloekend schreeuwde Simi: ‘Eruit bloedhond’ en nog meer van dat fraais. De keurtroepen willen de man een kopje kleiner maken, maar David zit even in een sorry-modus. Laat maar komen: ‘Kijk eens, mijn bloedeigen zoon staat mij naar het leven. Laat hem vloeken, want de Heer heeft hem dat ingegeven. Misschien ziet de Heer neer op mijn ellende en geeft hij mij het geluk weer terug.’ David zegt sorry. Geen verdediging en geen wraak. Een aftocht is een aftocht.

En je moet het maar kunnen. Hoe logisch zou het zijn om de frustratie van de aftocht bot te vieren op een volgende die jóu heel duidelijk onheus bejegent. David is mogelijk een tikje depressief, maar hij weet wel een aftocht te maken. En ik denk dat het een kunst is.

Jezus van Nazareth doet het ook. Hij is het meer overgestoken en zit in Romeins gebied. Een mentaal zieke man, die bij gebrek aan pillen, spuiten en dwangbuizen niet in toom te houden is, wordt door hem genezen. Maar de kudde met tweeduizend varkens neemt de gekte over en stort in zee. Dan staat er: ‘Daarop kwamen de mensen kijken wat er gebeurd was. Die het gezien hadden verhaalden hoe het gegaan was met de bezetene en vertelden ook over de zwijnen. Daarop begonnen zij bij hem aan te dringen hun streek te verlaten.’ En Van Nazareth blaast de aftocht. Één ding doet hij wel: de genezene wil met hem mee, maar ‘dit stond Jezus niet toe. Ga maar naar huis, naar de uwen en vertel hun wat er is gebeurd en de barmhartigheid die u is bewezen.’

Een stille aftocht, een kudde dode zwijnen, één genezen man. En zijn verhaal ging als een lopend vuurtje. Dat dan weer wel. Maar daar was JC niet meer bij.

De aftocht blazen, met je volle verstand en met een heldere geest besluiten dat dít de weg is om te gaan. Niet geknakt, niet subassertief, maar bewust besluiten dat het voorbij is – dat de weg vooruit is afgesloten. Geen openingen forceren, niet op je strepen staan, gewoon de aftocht blazen en vertrouwen dat er weer een nieuwe dag komt. Ik zou de kunst graag leren beheersen. En de eerste stap is misschien wel om te beseffen dat het ook een kunst is. Sorry. Punt.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.