Rinske is al tien maanden geveld door Corona

21 maart 2020 is de jonge, gezonde Rinske Bernard nog aan het werk als verpleegkundige bij de verloskunde-afdeling in het ziekenhuis. Haar grote passie. De volgende dag verschijnt ze met een nare hoest op haar werk. Het is een rustige dag, dus collega’s stellen voor dat Rinske naar huis gaat. Niemand had kunnen denken dat het de laatste keer is dat ze dat jaar op haar werk komt.

Drukkend gevoel op de borst

“Ken je dat, als je aan het stoeien bent met je kind, dat hij dan net te lang op je borst blijft zitten, dat je zo’n drukkend gevoel krijgt? Dat, maar dan nog tien keer erger én continu”. Zo voelt Rinske zich, als de nare hoest steeds erger wordt. Een week na haar eerste klachten klopt ze aan bij het ziekenhuis. ‘Waarschijnlijk heb je Corona, maar je bloeddruk en zuurstofwaardes zijn goed genoeg, dus je kunt het beste maar weer naar huis gaan’, krijgt Rinske daar te horen.

Komt mama nog terug?

Dan gaat het snel achteruit. Hoofdpijnen nog erger dan migraine, koorts en vooral: die enorme benauwdheid. Een week later meldt Rinske zich weer bij het ziekenhuis. In een rolstoel, want lopen gaat niet meer. Een traumatisch moment voor de kinderen, die een uur lang alleen in de auto wachten op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Het gezin zit in quarantaine dus de kinderen kunnen nergens heen en mogen het ziekenhuis niet in. Komt hun moeder nog weer terug? ‘Nee, niet naar het ziekenhuis, want als je daar ingaat kom je er nooit meer uit’, roept zoon Nick (5) nog.

‘We zien dat het slecht met je gaat, je zuurstofwaardes zitten net op de grens, maar we kunnen hier in het ziekenhuis niets voor je doen. Je kunt nu het beste gewoon thuis bij je gezin zijn’, vindt de arts. Haar man Chris tilt haar thuis de trap op naar bed. Het begin van maar liefst vijf weken op bed liggen. Omdat zitten, staan of simpelweg de kinderen een kus geven weer een enorme hoestbui en benauwdheid met zich meebrengt.

Ik heb de liederen voor mijn begrafenis alvast opgezocht

“Ik kreeg geen lucht, dus ik strompelde ’s nachts mijn bed uit naar de balkondeur. Maar als ik buiten was, kreeg ik nog steeds geen frisse lucht binnen. Doodeng. Je denkt echt dat je stikt”, blikt Rinske terug op die weken. “Terwijl ik daar alleen op mijn slaapkamer op bed lag heb ik de liederen voor mijn begrafenis en de tekst op mijn rouwkaart alvast opgezocht. Het was zo eng, ik voelde mij zo ziek.” Toch kent Rinske daar in die benauwde uren ook bijzondere momenten. “Tijdens een benauwdheidsaanval had ik echt het idee alsof ik met mijn hoofd op Gods knieën mocht liggen. Dat Hij voor mij zorgt.”

Ook appjes, Bijbelteksten of lieve kaartjes slepen Rinske en haar gezin door de loodzware weken heen. Een collega die exact hetzelfde meemaakt is een grote steun voor de jonge verpleegkundige. Ook ontdekt Rinske een Facebookgroep met lotgenoten. “Dat was een enorme opluchting. Ik ben niet de enige, ik ben niet gek! Heel veel vage symptomen zoals spierpijn, darmklachten of vergeetachtigheid hebben zij ook. Ik heb echt enorm veel aan deze groep van lotgenoten.”

Niemand weet waarom ik deze klachten na mijn coronabesmetting nog steeds heb

Rinske krabbelt langzaam op en komt steeds meer uit bed. Na zes weken quarantaine mogen haar man en kinderen ook eindelijk het huis weer uit. Met behulp van de fysio- en ergotherapeut probeert Rinske haar conditie weer terug te krijgen. Ze komt maar niet verder. “Het voelt alsof ik 80 jaar ben. Een rondje lopen? Dan moet ik na vijftien minuten op een bankje gaan zitten omdat ik buiten adem ben. De veters van de kinders strikken? Dan raak ik direct weer benauwd.” Rinske kan niet op de juiste woorden komen en heeft nog steeds veel last van zenuw- en spierpijn. Onderzoeken bij de sportarts scheppen duidelijkheid, ze voelt zich niet alleen een 80-jarige, haar conditie lijkt ook op die van een bejaarde. “Klachten die veel meer lotgenoten hebben. Waarom ik zo intens moe blijf en mij nooit uitgerust voel, is ook voor de artsen een raadsel. Niemand weet waarom.”

Moeizaam herstel na Coronabesmetting

Rust, rust en nog eens rust. Dat is het advies. Hulp in de huishouding en dagelijks een rondje buiten lopen van maximaal vijftien minuten. Kookt Rinske zelf? Dan eet ze vervolgens alleen op haar slaapkamer, omdat de prikkels van eten met haar gezin te veel zijn. Overdag slaapt Rinske nog drie uur om de dag vol te houden. “Het is echt frustrerend. Ik kijk er zo naar uit om weer alleen met de kinderen naar het bos te gaan of een avond spelletjes te doen met vrienden, zonder daar dagen van bij te moeten komen. Maar dat kan ik nu gewoon niet.”

“Mama, blijf je altijd zo?, vroeg mijn dochter laatst. Je merkt dat mijn ziek zijn veel impact heeft op mijn gezin. Mijn man en kinderen waren echt bang dat ik zou sterven. En nog steeds kan ik zo weinig voor en met ze doen. Dat vind ik heftig.” En de toekomst? “Het gaat maar niet vooruit. Ik hoop van ganser harte dat ik weer mijn oude zelf word. Ik ben wel eens bang, dat ik nooit meer beter word, dat ik zo blijf. Maar dan gaan we er ook iets van maken als gezin, dan ga ik op zoek naar een nieuwe manier van leven”, mijmert Rinske hardop. Want één ding is zeker, Rinske is haar veerkracht niet verloren.

Lees ook: Zes maanden na corona is Sigrid nog steeds niet hersteld

Tekst: Sanne van Raalte